νόηση, ετών 18:)

Σε αυτές τις αράδες θα θελα να ζήσω το ονειρο. Ένα ονειρο, τετοιο, που να λυτρωνε τον αγχος μας, τις ανησυχίες μας και τους φοβους μας. Να μας εδεινε σιγουρια το ονειρο αυτο. Να μην ήταν μόνο φρασεολογια αλλα πράξη. Μια πράξη απο εμάς όλους προς εμάς. Μιλάω για εκείνο το όνειρο που θέλει να βάλει σε ένα περιβάλλον τα παιδιά μας ανάλογα με τις ικανότητες του. Τέτοιο ειναι το ονειρο μου. Ένα ονειρο κατηγοριοποίησης των ικανοτήτων των ανθρώπων, των παιδιών και όχι ένα όνειρο σε ιδρυματική μορφή. Ο όρος "ειδικό σχολείο" μου φέρνει αναγούλα. Πραγματικά, τι σημαίνει "ειδικό σχολείο". Μου φέρνει στο μυαλό μια εικόνα σε γκρι και μαύρο χρώμα τοποθετημένη σε μια πραγματικότητα με απροσδιόριστο μέλλον. Γιατί ντε και καλά πρέπει να έχει το στίγμα "ειδικό σχολείο" και κατ' επέκταση "ειδικά παιδιά" , "γονεις ειδικών παιδιών" και ουτω καθεξής. ...Ενώ γράφω όλα αυτα ...σκέφτομαι κατά πόσο οι μεσαιωνικές αντιλήψεις έχουν ξηλωθεί απο πάνω μας. Χμ... εδώ αρχιζει η σκέψη μου να χωλένει... δεν θέλω να φύγω απο το όνειρο που ήθελα να σας περιγράψω. Το όνειρο που μπορεί να κάνει κάθε γονιός για το οποιοδήποτε παιδί του. Στο σημείο αυτό στέκομαι λίγο και ρωτάω, γιατί ένα παιδί που μπορει να καταφέρει πολύ περισσότερα απο τα παιδιά τυπικής κλίμακας ανάπτυξης , να πρέπει να περιμένει τα υπολοιπα. Στην περίπτωση αυτή τι θα λέγαμε; Πρέπει να πάει σε "ειδικό σχολείο"; Ναι πρέπει να παει σε ειδικό σχολείο σύμφωνα με το δικό μου νου διότι έχει ιδιαίτερες δεξιότητες και θα έπρεπε να υπάρχει ένα σχολείο τέτοιο που να του δίνει την δυνατότητα να προαχθεί. Το όνειρο μου λοιπόν δεν μιλάει για ειδικά και μη σχολεία που στιγματίζουν τα παιδια αλλα για ένα σχολείο δεξιοτήτων. Ένα σχολείο που καθενα απο τα παιδιά όλου του κόσμου θα μπορέσουν να εκφράσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα ενδιαφέροντα τους. Ετσι όλοι οι γονείς θα έχουν να καμαρώνουν για τα παιδιά τους διότι κάθενα θα είναι μια αποκάλυψη για το σύνολο. Να ένας αριστος ζωγράφος... το πινέλο του έχει γίνει η φωνή του. Εκεί πιο πέρα ένας δρομέας και δίπλα του ενας κολυμβητής. Ο άλλος επιστήμων... και παραπέρα ένας καλός δάσκαλος. Ολοι μαζί... τι κι αν δεν επικοινωνούν με τον ίδιο τρόπο. Ολοι τους έχουν επιτύχει να ειναι λειτουργικοί μέσα στο σύνολο. Τί πειράζει που ο ζωγράφος δεν θέλει να έχει κόσμο μέσα στο ατελιέ του.......λειτουργεί όμως με τον δικό του κώδικα και έτσι εμείς μάθαμε να τον δεχόμαστε. Με τα προτερήματα και τα ελαττώματα του. Ακόμα και ο γεωργός που ξέρει να δίνει την ζωή στη φύση... να την αγαπά όσο δεν την αγάπησε κανείς απο μας.. να την αναγεννα... ακόμα και αυτό θέλει ταλέντο. Θέλει την ικανότητα! Κάποτε βρέθηκε στον δρόμο μου ένας πατέρας... το ένα δίδυμο παιδί του γνώριζε να γελάει ...μόνο αυτό. Οταν του έλεγαν ότι το παιδί πρέπει να πάει σε ίδρυμα αυτός απαντούσε και απαντάει ακόμα. "Αυτό το χαμόγελο είναι η πηγή χαράς στο σπίτι μου, αυτό το χαμόγελο είναι η δύναμη μου". Οταν το ακουσα δεν το καταλαβα... όταν το είδα απο κοντά διαπίστωσα ότι το χαμόγελο είναι και αυτό μια τέχνη που λίγοι μπορούν να την κάνουν. Οταν βλέπεις αυτό το μικροκαμωμένο παιδί, το βλέμμα σου στέκεται στο χαμόγελο του και ξεχνάς με μιας ότι έχεις να κάνεις με ένα παιδί που έχει "όχι αυτισμο" αλλα "γενική καθυστέρηση" σε όλα τα επίπεδα. Ξεχνάς ότι αυτό το παιδί έχει μείνει στην ηλικία των 2 μηνών. Αυτή η γραφή ειναι ύμνος για το κορίτσι εκείνο με το πιο όμορφο χαμόγελο. Το χαμόγελο της ζωής! Ginka