νόηση, ετών 18:)

Αφουγκράζομαι τον παλμό της καρδιάς σας. Στην διαδρομή μας μέχρι την ενηλικίωση των παιδιών μας, έχουμε σύμμαχο τη νιότη μας, τον χρόνο που βλέπομε μπροστά μας, την δύναμη της αντίστασης ενάντια στην ατυχία μας, την ελπίδα που πεθαίνει τελευταία, το πείσμα μας για ζωή και δημιουργία, την ετοιμότητα για μια μάχη που τα δίνομε όλοι, όλα. Ο μέγιστος όμως ρόλος που οφείλομε να διαδραματίσουμε στην ζωή των παιδιών μας είναι όταν αυτά ενηλικιωθούν. Γιατί τα δικά μας παιδιά δεν θα μεγαλώσουν ποτέ. Τότε μπαίνει στην ζωή μας οριστικά και αδιαπραγμάτευτα η πρόκληση της ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ. Καλούμαστε να υπερβούμε την φθορά του χρόνου, την μοναξιά και την αγανάκτηση που νοιώθουμε για την απουσία της κρατικής μέριμνας για τα ΕΝΗΛΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ. Τότε αρχίζουν τα δυσκολότερα! Πώς να σταθούμε όρθιοι και δυνατότεροι όταν το έδαφος υποχωρεί κάτω από τα πόδια μας; Πώς να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και να κινητοποιήσουμε την "Νόησή" μας για να σκεφτεί κα να δεχτεί την επόμενη μέρα μετά από μάς; Αυτό σίγουρα δεν γίνεται από την μια μέρα στην άλλη . Θέλει χρόνο, αποφασιστικότητα, μέθοδο και γνώση και υπεράνθρωπη ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ γονεϊκή προσπάθεια. Όσοι από μας έχουμε την ίδια αγωνία και τους ίδιους προβληματισμούς Καταθέστε τον λόγο σας, την άποψη σας, την γνώση σας,την στήριξή σας. ligeri@otenet.gr