νόηση, ετών 18:)

Ίσως μια ζωή δεν φτάνει για να μεταλλαχθεί ο σπαραγμός σε αίσθηση τρυφεράδας, αθώας απόλαυσης, λυτρωτικής οικειότητας μ' έναν χώρο όπου η διάλεκτος της ψυχής υποκαθιστά όλες τις γλώσσες του κόσμου και η σκληροτράχηλη επιφάνεια της ζωής γίνεται ουσία που μεθάει την γεύση με γλυκό-πικρες παραλλαγές. Ίσως ο κοινός μας νους όλα τα πάρα πάνω κι άλλες σπίθες που δεν φυλακίζονται σε λέξεις, να τις ερμηνεύει ,αποφυγή μιας πολύ σκληρής πραγματικότητας που ενίοτε δεν αντέχεται. Αυτό που λέμε κοινώς "σαλτάρισμα". Ε, ναι λοιπόν μπορεί να είναι και "σαλτάρισμα" ....μπορεί όμως απλά να είναι και σάλτο που ανεβάζει ψηλότερα το νου σε μια περιοχή όπου το μέτρο σύγκρισης για το τι είναι φυσιολογικό και κοινώς αποδεκτό, ξεπερνά τα συνήθη πρότυπα και ορίζεται στο τι και πως αισθανόμαστε εξατομικευμένα πλέον το ωραίο, το υγειές. ΄Η, ποιο είναι το τελικό ζητούμενο για να νοιώθουμε αναπαυμένη την ψυχή μας. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη ,επί του πρακτέου. Το ζητούμενο για μας τους γονείς για να νοιώθουμε αναπαυμένη την ψυχή μας, είναι ,τα παιδιά μας να είναι ευτυχισμένα και μείς γεροί ,δυνατοί κι Άξιοι να συμβάλουμε σ' αυτό.