To 2004 η διάγνωση: ΔΑΔ - Το ταξίδι μας συνεχίζεται...
Οταν πρωτοεγραψα στο Νοηση [διαβάστε την πρώτη ανάρτηση: Γνωριμία], ειχα σταματησει να ονειρευoμαι... 2004 Διαγνωση: ΔΑΔ...
Προχθες ο γιος μου έκλεισε τα 13 του χρόνια. Εδω και αρκετα χρονια εχω αρχίσει να ονερεύομαι παλι... Επειδη εχω απεναντι μου ενα παιδι ολο ζωντανια, χαρουμενο, με αυτοπεποιθηση, με χιουμορ.. Ενα παιδι που κανει τη ζωη μας ομορφη.. Iδου, λοιπον, Κυριες και Κυριοι στιγμιοτυπα απο το μεχρι τωρα ταξιδι μας που σιγουρα δεν ηταν ευκολο. Ειμαι σιγουρη οτι εσεις σ' αυτη την σελιδα το καταλαβαινετε καλυτερα απο ολους ...Αλλα αξιζε το κοπο...
Δείτε το βίντεό μας...!!
To Link του βίντεο: http://bit.ly/1i70YT9
Σχόλια
Εντάξει! Ούτε χαρές ούτε δάκρυα!
Τα κρύβουμε αυτά που λέει τίτλος :)
Αγαπητή μαμά Βιβή και μικρέ Γιωργάρα, η χαρά μας δεν κρύβεται! Τέτοια "βιολόγια" θα μείνουν 10 μέρες στην πρώτη σελίδα μας, μία ζωή μες το μυαλό μας! Μπράβο σας - ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΣ :)
Ευχαριστούμε πολύ για όλα αυτά τα χρόνια, που μοιραστήκατε μαζί μας :)
Άγγελος
10 χρόνια Νόηση
Εμείς ευχαριστούμε Άγγελε
Για τη συμπαράσταση, τη βοήθεια, την αγάπη, την ενθάρρυνση ...Για τόσα πολλά... Όταν χάνεσαι και ψάχνεις κάπου να πιαστείς δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει κάποιος που παλεύει μαζί σου... Γιατί έτσι είναι... Παλεύεις μαζί μας και αφιερώνεις όλο σου το χρόνο για ανθρώπους που ούτε καν τους ξέρεις και ίσως δεν θα τους μάθεις ποτέ... Είσαι και θα είσαι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας και της ζωής των παιδιών μας... Μείνε μαζί μας!!!
...φανταστικό!
...φανταστικό για γονείς και φίλους που χάνουν τις δυνάμεις τους που και που...
thanks!!! keep on rolling...
Βιβή μου μια από τα ίδια και εμείς (ευτυχώς)
Βιβή μου ειμαστε και εμείς μια απο τα ίδια ... ευτυχώς!!!
Σε νοιώθω απολυτα.
Κλαψαμε, ψαξαμε και ανταμειφθήκαμε και αυτό φαίνεται στην μεγάλη πρόοδο των παιδίων μας.
Μπράβο σε σενα αλλα και χίλια μπράβο στον Γιώργο σου!!!
Σας ευχαριστουμε
Για τα καλα σας λογια... Εμεις απλα εμπιστευτηκαμε τον Γιωργο.. Και ακολουθουσαμε διακριτικα... Οπου χρειαζοταν βοηθεια ημασταν εκει.... Φροντιζοντας να του δινεται παντα η δυνατοτητα να αξιοποιει τα δυνατα στοιχεια του χαρακτηρα του και της προσωπικοτητας του. Οπως πρεπει να κανουν οι γονεις ολων των παιδιων. Χρειαστηκε να ξεπερασουμε τις δικές μας αδυναμιες, αντιληψεις απο τα δικά μας βιωματα που δεν ταιριαζαν με την ιδιοσυγκρασια του. Κι αυτο δεν θα γινοταν αν ο Γιωργος... δεν ηταν ο ...αυτος ο Γιωργος. Ο Γιωργος ΜΑΣ....!! Και δεν θελουμε να τον αλλαξουμε με τιποτα!
Για τη Βιβή, συγχαρητήρια μανούλα
Πολλά μπράβο κι από εμένα... Τελικά όσο δύσκολος κι αν φαίνεται αρχικά ο δρόμος στο τέλος ένα πράγμα μένει. Αν καταφέρουμε και δούμε πέρα από τη θλίψη μας και το εγώ μας,αν καταφέρουμε να βλέπουμε τη μοναδικότητατα των παιδιών μας και δε μείνουμε στο μίζερο ...γιατί σε εμένα θεέ μου... Τότε μαθαίνουμε στα παιδιά μας να αισθάνονται αποδεκτά, αγαπημένα,μ ε την αισιοδοξία μας τους δίνουμε ελπίδα και ατσαλινη θέληση. Και πάνω από όλα αποκτούν αυτοπεποίθηση.Κι ένα παιδί που αγαπιέται πολύ μαθαίνει και να αγαπάει. Δεν στέκεσαι απλά δίπλα στο παιδί σου Βιβή μου... Με την αφοσίωση και την αγάπη σου του έμαθες να πετάει. Να νιώθει δυνατό ...λατρεμένο.Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου ...ήρεμα και γλυκά. Δεν υπήρχε περίπτωση να μη πάει καλά ο Γιώργος με μια τέτοια μητέρα στο πλευρό του. Σου εύχομαι ο Γιώργος να είναι πάντα όσο επιτυχημένος είναι σήμερα και υγειης. Συγχαρητήρια μανούλα γιατί δέκα χρόνια δεν άφησες τίποτα να σε λυγίσει. Όσο δύσκολο κι αν ήταν!
Με αγάπη
Μαρία
Βιβή και Γιώργο, το δικαίωμα στην ευτυχία με το σπαθί σας
Βιβη και Γιωργο, κατακτησατε το δικαιωμα στην ευτυχια με το σπαθι σας, Μπραβο σε ολη την οικογενεια!!! Ευλογημενη χρονια.