Δεν φταίει πάντα ο εκπαιδευτικός...
Σας γραφω γεματη προσδοκιες για μια εποικοδομητικη ανταλλαγη αποψεων. Εδω και χρονια διαβαζω το noesi, το οποιο με βοηθα υπερμετρα στη δουλεια μου. Ειμαι ειδικη παιδαγωγος σε τμημα ενταξης νηπιαγωγειου. Με το χερι στην καρδια λεω οτι η συνεργασια μου ολα τα προηγουμενα χρονια με τους γονεις των μαθητων μου ηταν αριστη. Τους βοηθουσα και με βοηθουσαν, με ενα κοινο στοχο, που δεν ηταν αλλος απο την πληρη εκδιπλωση των δυνατοτητων των παιδιων, οποιες και οσες κι αν ηταν αυτες.
Ποτε ουτε εγω ουτε καποια μαμα ή καποιος μπαμπας δεν μπηκαμε στη διαδικασια να αμφισβητησουμε ο ενας τον αλλο. Με σεβονταν ως επαγγελματια, τους σεβομουν και τους κατανοουσα ως γονεις. Ακομα κι αν υπηρχαν αντιρρησεις, πραγμα φυσικο και θεμιτο, παντα με πολλη δουλεια και κουβεντα τις λυναμε.
Δυστυχως, φετος αυτο το πολυ καλο κλιμα εχει ανατραπει απο μια μητερα, η οποια δεν εννοει να δεχτει οτι το παιδακι της παρουσιαζει πολλαπλες δυσκολιες, που το καθιστουν εξοχως δυσλειτουργικο στο χωρο του σχολειου. Αντιδρα σε οτιδηποτε της λεμε, αρνειται να δει το προβλημα καταμματα, εχει μια δικη της ερμηνεια για το καθετι κι επαναλαμβανει σαν καραμελα οτι καθε παιδι ωριμαζει με διαφορετικους ρυθμους. Α, το κυριοτερο επιχειρημα ειναι οτι η παιδιατρος δεν βλεπει κατι ανησυχητικο (αληθεια, ποτε θα συζητησουμε επιτελους σοβαρα το αναμφισβητητο γεγονος οτι καποιοι -τονιζω "καποιοι", εντουτοις αρκετοι- παιδιατροι ελεγχουν μονο την ψυχοκινητικη και σωματικη αναπτυξη και τιποτα παραπανω;).
Για να παει το παιδι για αξιολογηση, ουτε λογος να γινεται, δεν θελει καν να το ακουσει, θεωρει οτι ΚΕΔΔΥ, παιδοψυχιατροι και αναπτυξιολογοι ειναι ανεπαρκεις να αξιολογησουν το παιδι και ως μονο στοχο τους εχουν να του βαλουν μια ταμπελα! Προσπαθησα να της εξηγησω, και εγω και ο διευθυντης της σχολικης μοναδας, οτι αν δεν συνεργαστουμε ολοι και αν δεν συμφωνησουμε σε καποια πραγματα, οι προσπαθειες μας δεν μπορουν να εχουν τα αποτελεσματα που θελουμε. Κανενα αποτελεσμα ξανα.
Τι πρεπει να κανω με αυτη τη μαμα; Τελικα ειναι το παιδι που πληττεται απο αυτην την κατασταση, ας μην το ξεχναμε.
Οπως λοιπον υπαρχουν εκπαιδευτικοι που δεν συνεργαζονται ή δεν θελουν να κοπιασουν πολυ, ετσι υπαρχουν και γονεις που πραγματικα παρακωλυουν την εκπαιδευτικη παρεμβαση, που ολοι ξερουμε ποσο καθοριστικη ειναι σε αυτα τα πρωτα χρονια του παιδιου.
Σας ευχαριστω θερμα εκ των προτερων.
Σχόλια
Εννοείται πως δε φταίει πάντα ο εκπαιδευτικός...
Εμείς για παράδειγμα έχουμε φέτος έναν εξαιρετικό δάσκαλο στο σχολείο. Έχει αγάπη για το παιδί, υπομονή και συνεργάζεται άψογα μαζί μας, πραγματικά πιστεύω ότι χάρη σ' αυτόν τον Δάσκαλο θα κάνουμε άλματα φέτος... Υπάρχουν και εξαιρετικοί εκπαιδευτικοί!
Για να μπείτε στον κόπο να γράψετε εδώ, φαντάζομαι ότι είστε κι εσείς από αυτούς τους εξαιρετικούς εκπαιδευτικούς. Να ξέρετε ότι η δουλειά σας κάνει τη ζωή των μαθητών και των οικογενειών τους πολύ καλύτερη, και ότι είμαστε όλοι ευγνώμονες που υπάρχετε!
Στο θέμα μας τώρα... Με μπερδέψατε λίγο όταν γράψατε ότι κάποιοι γιατροί ασχολούνται μόνο με τη σωματική και χψυχοκινητική ανάπτυξη του παιδιού, εννοώντας (υποθέτω) ότι αυτο δεν είναι αρκετό. Δηλαδή που εντοπίζονται τα προβλήματα του παιδιού για το οποίο μιλάμε; Δεν καλύπτονται από τις παραπάνω κατηγορίες; Επιπλέον μιλάτε μόνο για τη μαμά. Ο μπαμπάς; Δεν εμφανίζεται;
Υπάρχει η περίπτωση η μαμά να μην μπορεί να συνειδητοποιήσει τα προβλήματα του παιδιού αν αυτά εντοπίζονται στην αλληλεπίδρασή του με άλλα παιδιά της ηλικίας του, διότι στο σπίτι προφανώς δεν έχει τέτοιες παραστάσεις. Εκείνη έχει βρει τις ισορροπίες της με το παιδί, το οποίο όμως δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει σε άλλο περιβάλλον απο αυτο της οικογένειας. (Τώρα κάνω υποθέσεις, εφόσον δε γνωρίζω ακριβώς ποιές είναι οι δυσκολίες του παιδιού.)
Ίσως θα εξυπηρετούσε να παρακολουθούσε το παιδί κρυφά σε κάποιο διάλειμμα, ή αν είναι δυνατόν και σε κάποια ώρα μαθήματος. Εγώ σιγουρεύτηκα για τη διάγνωση του παιδιού μου πολύ πριν "τολμήσει" να μου τη δώσει κάποιος γιατρός παρακολουθώντας το σε ένα πάρτυ. Μέχρι τότε είχα κάποιες ενδείξεις μόνο. Η αλληλεπίδραση με συνομιλήκους είναι αυτή που κάνει εμφανή τέτοια προβλήματα, και είναι λογικό η μαμά να μην το έχει διαπιστώσει.
Απ' την άλλη, υπάρχουν δυστυχώς και οι γονείς που αρνούνται να δουν την πραγματικότητα... Όπως οι γονείς ενός συμμαθητή του παιδιού μου, με απίστευτα επιθετική συμπεριφορά προς συμμαθητές και δασκάλους, που παρά τις συνεχείς εκκλήσεις των εκπαιδευτικών, εδώ και χρόνια, αρνούνται να συνεργαστούν. Χρειάστηκε η απειλή (εκ μέρους μου) για ανάμειξη του εισαγγελέα (μιας που μια μέρα πήρα το παιδί μου από το σχολείο άσχημα δαρμένο) για να δεχτούν να δει το παιδί τους το σχολικό ψυχολόγο. Όχι ότι φταίει το παιδί τους βέβαια... Αλλά είναι κάτι τρελές μανάδες (γιατί δεν είμαι η μόνη που κάνει παράπονα, απλά η μόνη που απείλησε με μήνυση) που το κατηγορούν άδικα...
Αυτά είχα να πω, με τα λίγα στοιχεία που είχα. Μπορεί και να είμαι εκτός θέματος. Αν ναι, πείτε μας λίγα πράγματα παραπάνω μήπως και μπορέσουμε να ρίξουμε λίγο φως στη συμπεριφορά της μαμάς...
Σας ευχαριστώ για την απάντηση, δεν είστε εκτός θέματος
Σας ευχαριστω για την απαντηση, δεν ειστε καθολου εκτος θεματος. Μερικες διευκρινισεις λοιπον: η ψυχοκινητικοτητα, με την οποια ασχολουνται λεπτομερως οι παιδιατροι, δεν περιλαμβανει, τουλαχιστον οπως διδαχτηκαμε στο πανεπιστημιο, τους τομεις της συναισθηματικης και κοινωνικης αναπτυξης. Καποιοι γιατροι, για παραδειγμα, οταν τους λες οτι το παιδι ειναι τριων και δε μιλαει, αποφαινονται οτι θα μιλησει! Δεν θελω κατ´ αναγκη να συμπερανω οτι οι πελατειακες σχεσεις καθοριζουν τα παντα, ομως θα σας πω το εξης: και για τα εξι παιδια που φοιτουν στο τμημα ενταξης του σχολειου μου, οι παιδιατροι τους (3 συνολικα) εμφανιζονται ακρως καθησυχαστικοι! Επισης, απο εμπειρια σας λεω, οτι για καποιο περιεργο λογο θεωρουν οτι εμεις οι εκπαιδευτικοι ειμαστε υπερβολικοι και οχι τοσο "επιστημονες" οσο οι ιδιοι. Και παλι, επουδενι δεν αναφερομαι στο συνολο των ιατρων.
Οσον αφορα στο μαθητη μου, η κατασταση ειναι συνθετη, καθως διακρινω παθογενεια και στο οικογενειακο περιβαλλον. Δε νομιζω οτι η μητερα εχει βρει τις ισορροπιες της, αν κρινω απο τα λογια της και τη συμπεριφορα της. Ο μπαμπας ειναι αφαντος κυριολεκτικα. Εμενα ομως ματωνει η καρδια μου να βλεπω ενα αγορακι με πολυ καλη νοημοσυνη να μενει τοσο πισω και να προδιαγραφεται ζοφερο το μελλον του (πιθανοτατα εχει ΔΑΔ), επειδη ολοι τελικα δεν πετυχαινουμε να συνεργαστουμε. Γνωριζω οτι η αρνηση του προβληματος εκ μερους της μητερας ειναι φυσιολογικη ως σταδιο, αλλα μεχρι ποτε;