νόηση, ετών 18:)

Και εγώ δεν νιώθω άνετα να βρίσκομαι με πολύ κόσμο και, ναι, ήμουν αδέξια στα αθλήματα στο σχολείο ακόμα και όταν παίζαμε λάστιχο με τις φίλες μου. Επίσης, αυτό που ακούω ότι παιδιά σε πολύ μικρή ηλικία όπως στα 3 και 3.5 επειδή δεν μπορούν να κάνουν φίλους και να προσεγγίσουν παιδιά είναι στο φάσμα, με εξοργίζει ακόμα περισσότερο. Δηλαδή εμείς σε αυτή την ηλικία τι κάναμε; Μην τρελαθουμε. 

Μήπως θα έπρεπε να μιλήσετε σε ψυχολόγο για να σας συμβουλέψει πως να το διαχειριστείτε; Εκτός αν το έχετε κάνει ήδη. Μήπως έχει προβλήματα στο σχολείο; Γι' αυτό αντιδράει έντονα; Επειδή είπατε ότι ότι είναι αδέξιος σε αθλητικές δραστηριότητες ίσως τον κοροϊδεύουν - ενοχλούν οι συμμαθητές του. 

Επειδή κι εμείς έχουμε από τη συγκεκριμένη γιατρό παρόμοια διάγνωση, μπορείτε να μου πείτε την πηγή της ενημέρωσή σας για την καθολική διάγνωση αυτισμού και Asperger; Αυτό που βλέπουμε κι εμείς είναι δηλαδή απλά μια διαφορετικότητα; 

Για μένα, που θεωρώ ότι την πάτησα, αφού το παιδί μου διαγνώστηκε με Άσπεργκερ στα 17,5 χρόνια, θεωρώ πια ότι είναι πολύ σημαντικό να λαμβάνουμε υπόψη την γνώμη ενός ειδικού που τον εμπιστευόμαστε — κι ίσως και να την διασταυρώνουμε και με άλλον ειδικό — όταν καταλαβαίνουμε δείγματα που μας προβληματίζουν στη συμπεριφορά του παιδιού ή έχουμε συνεχώς αναφορές από άλλους, π.χ. τους δασκάλους του.

Ο γιος μου, που είχε μια ιδιαίτερη συμπεριφορά (π.χ. γινόταν αδικαιολόγητα ενοχλητικός, δεν μπορούσε να παίξει ομαδικό παιχνίδι, ήταν πανωλεθρία κάθε προσπάθεια να συμμετέχει σε αθλήματα, ήταν μόνιμο το φαινόμενο των διαμαρτυριών των εκπαιδευτικών για τις συνεχείς διακοπές του μαθήματος από τον ίδιο, έτρωγε απίστευτο μπούλινγκ για πολλά χρόνια από συμμαθητές του) δεινοπάθησε και στο οικογενειακό και στο σχολικό περιβάλλον του.

Πολλές φορές οι άλλοι δεν τον καταλάβαιναν και τηρούσαν εχθρική στάση απέναντί του, με λεκτική υποτίμηση, ξύλο κι επιθέσεις από τα άλλα παιδιά, εχθρική στάση δασκάλων κλπ. (Μικρός είχε διαγνωστεί με ΔΕΠΥ, όχι με Άσπεργκερ). Δεν έλαβε ποτέ την εκπαίδευση με τον τρόπο που ήταν κατάλληλος για τις ανάγκες του, όπως συστήθηκε από το ΚΕΔΑΣΥ.

Αποφοίτησε από το Λύκειο τέσσερις μήνες μετά την παραπάνω διάγνωση, δύο μήνες μετά την γνωμάτευση του ΚΕΔΑΣΥ (οι συστάσεις που έδωσαν για τους εκπαιδευτικούς ήταν να  τον ενθαρρύνουν, να τον αντιμετωπίζουν με εγγύτητα,  με υπομονή και επιμονή, να του δίνουν πρωτοβουλία στο μάθημα κλπ,). Είχε την ατυχία τα ραντεβού στους φορείς να πάνε δύο χρόνια περίπου πίσω λόγω της πανδημίας.. 

Σας λέω ειλικρινά ότι έχει αηδιάσει με το σύστημα εκπαίδευσης, οι ικανότητές του δεν αξιοποιήθηκαν, κι ούτε τον ενδιαφέρει να ασχοληθεί ξανά. Αν κι οι δάσκαλοί του κι οι συμμαθητές του είχαν πολλές φορές εκφράσει την άποψη ότι έχει πολύ καλό δυναμικό και μπορούσε να έχει μια πολύ καλή πορεία σε σπουδές.

Ένα παιδί όμως 18 χρονών δεν το παίρνεις από το χέρι να το πaς στον ειδικό για τις θεραπείες του, όταν στηλώνει τα ποδια και δεν εμπιστεύεται κανέναν.

Και αν δεν κάνει θεραπείες πώς θα προχωρήσει στη ζωή; Είτε αυτό που έχει ένα παιδί είναι Άσπεργκερ, είτε δεν ξέρω και εγώ οποιαδήποτε νευραναπτυξιακή διαταραχή, ή ΔΕΠΥ, υπερκινητικότητα κλπ, θεωρώ αναγκαίο το παιδί να εξετάζεται από ειδικό της απολυτης εμπιστοσύνης μας, να παίρνει γνωματευση, να γίνονται υποδείξεις από τους αρμόδιους φορείς έγκαιρα στο οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον και να γίνεται η θεραπεία ώστε να του δοθούν οι ευκαιρίες να αξιοποιήσει το αξιοθαύμαστο δυναμικό που έχει.

Και τα παιδιά στο φάσμα, μου φαίνεται ότι έχουν απίθανες δυνατότητες και ειλικρινά τα θαυμάζω. Αυτό που τους λείπει είναι κάποιος να τους δείξει τον τρόπο να ενταχθούν σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που δεν τους καταλαβαίνει.