Η Έμμα ουσιαστικά (κι εγώ σε ρόλο μεταφραστή) ξεκινάμε μια συζήτηση γι’ αυτό το άτιμο το «μετά» των παιδιών μας. «Μετά» δε σημαίνει αναγκαστικά όταν περάσουμε στην αιωνιότητα, αλλά και όταν δεν θα έχουμε πια δυνάμεις να τα φροντίσουμε εμείς.

Είναι πραγματική απορία προς ειδικούς και γονείς - αν έχει δοθεί απάντηση κάπου αλλού στη Νόηση, παρακαλώ παραπέμψτε με. Ο Ρίκος έχει στοιχεία αυτισμού και ΔΑΔ. Για να καθίσει στο τραπέζι καμιά ωρίτσα να δουλέψουμε, τα πρώτα 10-15' είναι μαρτυρικά για τα συκωτοπνεύμονά μου που διαστέλλονται μέχρι σκασμού, αλλά η υπόλοιπη ώρα θα είναι αποδοτική.

Πριν την εκτόξευση τέτοια διεξοδική προετοιμασία, recovery plan και διπλοτσεκάρισμα! Σακίδιο checked, νερό checked, χυμός και μαζί ποτήρι - επ' ουδενί καλαμάκι! - checked, φαγητό μέσα, πρόγραμμα και κάρτες double checked, συνοδός δηλώνει πανέτοιμη και η αυτοκινητοπομπή για το νηπιαγωγείο ξεκινά εν χορδαίς και οργάνοις.

Αφού διαγνώστηκε η ύπαρξη όγκου είδαμε χειρουργούς εδώ, στείλαμε τη μαγνητική έξω και αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στην αφαίρεση του όγκου στο Νοσοκομείο Παίδων "Necker" στο Παρίσι - λέω αποφασίσαμε διότι άλλες εναλλακτικές που μας είχαν αναφέρει ήταν να το αγνοήσουμε, καθότι μπορεί να μη ήταν όγκος αλλά δυσπλασία, ή να κάνουμε βιοψία και αναλόγως να προχωρήσουμε σε εγχείριση.

(Το Σαββοπούλειο άσμα έπαιζε για κάποιο λόγο μέσα στα κεφάλι μου από το πρωί, έτσι το χρησιμοποιώ ως τίτλο για το σύντομο ιστορικό του κ.Ρίκου). Ο Υψηλός Μικρός λοιπόν, γεννήθηκε με όγκο στον εγκέφαλο. Έχω βάσιμες υποψίες ότι δεν πρόκειται για τυχαίο γεγονός, αλλά απόρροια του περιβάλλοντος εργασίας μου, καθώς ίδιο τύπο όγκου εμφάνισε αργότερα και συνάδελφος.