Όταν γινόμαστε μητέρες είναι η καλύτερη στιγμή μιας γυναίκας. Πιστεύουμε ότι τα παιδιά μας, μας ανήκουν ολοκληρωτικά, ότι είναι η συνέχειά μας, το ίδιο μας το είναι, που ξαναγεννιέται. Είναι όμως έτσι; Λάθος ή σωστό;

Η παρακάτω ιστορία βγαλμένη από την ζωή, σαν παραμύθι, θα δείξει μια άλλη αλήθεια ή ίσως όχι; Για να δούμε…
Αγγελική Δ. Παπασταύρου

Μια φορά και έναν καιρό όχι πολύ μακριά από το παρών , μια μητέρα πίστεψε ότι είχε έρθει η στιγμή , η μεγάλη στιγμή για να φέρει στη ζωή ένα παιδάκι, ήταν άλλωστε σε ηλικία που κάθε σκέψη την μέτραγε διπλά και τριπλά και έτσι ξεκίνησε για εκείνη το θεϊκό ταξίδι.

Πίστευε τότε ότι τα παιδιά είναι η ολοκλήρωση της γυναικείας φύσης, η συνέχεια ενός γάμου και φυσικά ότι τα παιδιά , όλα τα παιδιά των ανθρώπων, ανήκουν στους εκάστοτε γονείς τους και είναι ίδια με αυτούς και ότι όλα τα παιδιά είναι ίδια.

Η πολυπόθητη εγκυμοσύνη δεν άργησε να έρθει, όλα κυλούσαν ομαλά και όλοι ήταν μέσα στην τρελή χαρά.

Στον ουρανό οι ψυχούλες , οι αθώες ψυχούλες μικρών παιδιών, περίμεναν καρτερικά, μέσα σε γέλια και παιχνίδια με τους αγγέλους φύλακες τους, την ώρα που θα έρθει να κατέβουνε σε μια γη, σε έναν πλανήτη, σε μια αγκαλίτσα ζεστή, στοργική, γεμάτη αγάπη , να ακούσουν πάλι το θεϊκό νανούρισμα μιας γλυκιάς φωνούλας που θα τους καθοδηγούσε στο δύσκολο ταξίδι της ζωής, πάλι και πάλι και πάλι μέσα στους αιώνες της ύπαρξής τους, στους πλανήτες, στον γαλαξία, στο σύμπαν…

Η στιγμή της γέννησης ήρθε και ένα ροδαλό αγόρι βρέθηκε να κοιμάται γαλήνια στην αγκαλιά της δικιάς μας ηρωίδας της ιστορίας μας, μανούλα.

Μεγάλωνε με τους μήνες να περνάνε γοργά, εξερευνούσε με τα μάτια του τον κόσμο σαν να τον έβλεπε πρώτη φορά, κοιτούσε τα χεράκια του σαν να τα ένοιωθε για πρώτη του φορά, καθώς και τα χείλη της μαμάς του που του φαίνονταν πρωτόγνωρα όταν εκείνη του χαμογελούσε και του μιλούσε τρυφερά, καθώς και όλα εκεί τριγύρω του φαίνονταν παράξενα και ανεξήγητα.

Όμως έτσι δεν κάνουν άλλωστε όλα τα μωρά, ή όχι ;

Ο καιρός περνούσε , η μητέρα έλεγε σε όλους τι καλό παιδί που ήταν ήσυχο, καλόβολο, δεν έκλαιγε συχνά και δεν ενοχλούσε, μόνο με τα μεγάλα διαπεραστικά του μάτια όλα τα παρατηρούσε.
Ότι και να του έδινε για φαγητό το έτρωγε , δεν έκανε μορφασμούς ούτε στο γλυκό, ούτε στο αλμυρό, ούτε ακόμη και στο ζεστό ή κρύο.
Ήταν θεόσταλτο αυτό το μωρό , η μητέρα του παντού μονολογούσε.

Του τραγουδούσε γλυκά για να το νανουρίσει, συνέχιζε με τα διαπεραστικά γεμάτα απορία μάτια του να την παρατηρεί, όταν το έβαζε να κοιμηθεί εκεί τα μάτια καρφωμένα στο ταβάνι να κοιτάει το καθρέφτισμα του φωτός και το παιχνίδισμα των χρωμάτων από το παιδικό στριφογυριζόμενο πορτατίφ. Αντί να το νανουρίζει όλο αυτό του έξαπτε την περιέργεια και έτσι ενώ η μητέρα κοιμόταν, ο μικρός άγγελός της παρατηρούσε τα πάντα στο δωμάτιο όλη νύχτα.
Άραγε τι να σκεφτόταν;

Όμως έτσι δεν κάνουν άλλωστε όλα τα μωρά , ή όχι;

Τα πρώτα του γενέθλια ήρθαν. Χαρά μεγάλη είχε η μαμά.
Πάρτι ετοίμαζε με τούρτα, τραγούδια, και πολλά άλλα μικρά παιδιά.
Ο μικρός πάλι βρήκε ευκαιρία να παρατηρήσει καινούργια πράγματα αυτή την φορά. Φατσούλες παιδιών που έτρεχαν στο σπίτι και έκαναν θορύβους καινούργιους για αυτόν . Ήταν τόσο ενοχλητικά που μόνο όταν έκλεισε τα αφτιά του με τα δύο μικροσκοπικά χεράκια του, βρήκε ανακούφιση και ευχαρίστηση και έκατσε μόνο του σε μια γωνιά απλά να παρατηρεί αυτά τα μικρά πλασματάκια που τον ενοχλούσαν από μακριά.
Με το ζόρι κάποια στιγμή η μαμά φανερά εκνευρισμένη με γκριμάτσα που δεν είχε ξανά δει τον έφερε μέσα στην ενοχλητική φασαρία,
του τράβηξε τα χεράκια με δύναμη από τα αφτιά και τότε άρχισε ένα ακόμη μεγαλύτερο μαρτύριο για τον μικρό, η φωτογραφία και τα φλάς.
Το φώς ήταν τόσο δυνατό που του πόνεσε τα μάτια τόσο δυνατά που για πρώτη του φορά ούρλιαξε από τον πόνο και έκλαψε για ώρες.
Στο κλάμα του βρήκε ο μικρός παρηγοριά και το κόλπο του έπιασε γιατί τα ενοχλητικά άλλα μικρά πλασματάκια αμέσως μετά εξαφανίστηκαν , τα δυνατά εκτυφλωτικά φώτα έφυγαν και η φασαρία από τις καραμούζες σιώπησε για πάντα.
Επιτέλους ησυχία, σκέφτηκε, όμως η μαμά, αυτό το γλυκό προσωπάκι που μόνο αγάπη έδειχνε μέχρι τότε, άλλαξε μορφή και είχε δάκρυα και αγανάκτηση και μέσα έκρυβε έναν φόβο που προσπαθούσε μάταια η μανούλα να απωθήσει μακριά από την σκέψη …

Όμως έτσι δεν κάνουν άλλωστε όλα τα μωρά, ή όχι;
Ο καιρός κυλούσε με διάφορα περίεργα για την μαμά περιστατικά που όλα της έδειχναν ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει με τον μικρό της άγγελο, όμως γρήγορα και δίχως δεύτερη σκέψη διέγραφε την τρομερή της σκέψη από το μυαλό και έλεγε πια δυνατά στον εαυτό της για να τον πείσει ότι όλα τα μωρά έτσι κάνουν!!!

Στα δεύτερα γενέθλια αν και δεν το πίστευε ότι θα γινόταν το ίδιο σκηνικό, καλού κακού απέκλεισε τις καραμούζες και την δυνατή μουσική και αποφάσισε να τραβήξουν βίντεο δίχως φλάς και όχι φωτογραφίες.
Το κόλπο έπιασε εν μέρη . Ο μικρούλης έκλεισε τα αφτιά του μόνο όταν έφτασαν τα υπόλοιπα παιδάκια και όχι για πολύ ώρα.
Ωραία μεγάλωσε και κατάλαβε , σκέφτηκε η μανούλα και χαρωπή κοιμήθηκε πιο ήσυχη εκείνη την βραδιά.

Όμως έτσι δεν κάνουν άλλωστε όλα τα μωρά, ή όχι;

Κάτι όμως με τον καιρό ανησυχούσε πολύ την μαμά , αντί να λέει ο μικρούλης κάθε μέρα όλο και περισσότερες λεξούλες και προτάσεις εκείνος απλά μουρμούρισε έναν ρυθμό από ένα τραγούδι που η μανούλα δεν θυμόταν να είχε ξανά ακούσει και από λεξούλες καμιά γνωστή.

Ο καιρός περνούσε και η μανούλα πλέον παρατηρούσε.
Μια μέρα πήγαν μαζί σε έναν γιατρό και εκεί μαθαίνει πως το λένε όλο αυτό.
Αυτισμό.
Τι τρομερή λέξη, τι τρομακτική. Και τώρα τι; Ρώτησε η μανούλα.

Οι μέρες περνούσαν , την ζεστή και σφιχτή αγκαλιά της μανούλας όλο και πιο αραιά απολάμβανε ο μικρούλης. Μα τι έγινε; Τι άλλαξε σκεφτόταν το παιδί, είναι κάτι που έκανα; Τι ;

Μια νύχτα, ατέλειωτη νύχτα, η μανούλα βλέπει ένα όνειρο ζωντανό, οι άγγελοι φύλακες των παιδικών ψυχών την επισκέφτηκαν , της εξήγησαν της δείξανε τον δρόμο.

Το άλλο πρωί η μανούλα άλλαξε, έκανε μια μεγάλη σφιχτή αγκαλίτσα που τόσο άρεσε στον μικρούλη της και του έδωσε ένα μεγάλο φιλί.

Του έδειξε καινούργια παιχνίδια, πολλές φωτογραφίες και του έδειξε ένα ένα τα αντικείμενα στις φωτογραφίες σε τι αντικείμενο στο σπίτι αντιστοιχούσε.
Το έκανε πολλές φορές με πολύ ήρεμη φωνή και υπομονή.
Του έλεγε σταθερά και καθαρά την λεξούλα και έτσι ο μικρούλης κατάλαβε πολλά που δεν μπορούσε να καταλάβει πιο πριν.
Του έδειξε ακόμη και την δικιά της φωτογραφία με διάφορες γκριμάτσες όπως τις έβλεπε τόσο καιρό ο μικρούλης αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τι σήμαιναν.

Έτσι με τον καιρό έμαθε να μιλάει την γλώσσα της μαμάς ο μικρούλης.

Στα επόμενα γενέθλια η μητέρα έκανε κάτι τελείως διαφορετικό.
Μάζεψε τα παιδάκια και τους γονείς τους στο σπίτι και τους είπε να καθίσουν ήσυχα όλοι μαζί με χαμηλωμένα τα φώτα και να τους πει μια ιστορία.

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχαν πολλές παιδικές ψυχούλες στον ουρανό που περίμεναν την σειρά τους για να πάνε σε μια ζεστή αγκαλίτσα μιας μητερούλας στην γη, σε οποιονδήποτε πλανήτη σε κάποιο σύμπαν. Έτσι ήρθε και η σειρά του μικρού αρειανού του
Άρη να βρει την καινούργια του οικογένεια, όμως τον έστειλαν στην γη αντί για τον πλανήτη Άρη .
Στη γη του φαινόντουσαν όλα περίεργα, όλα πρωτόγνωρα, όλα μυστήρια και δεν μπορούσε να τα καταλάβει. Η μητέρα του νόμιζε ότι ήταν σαν τα περισσότερα παιδάκια όμως έκανε λάθος γιατί ο μικρούλης αρειανός ήταν διαφορετικός και πολύ καλύτερος, όμως η μανούλα δεν μπορούσε και εκείνη να τον καταλάβει.
Όταν οι άγγελοι κατάλαβαν το λάθος τους, ειδοποίησαν την μανούλα και της έδειξαν πώς να επικοινωνήσει με τον μικρούλη της και έτσι ο μικρός Άρης έγινε γρήγορα πολύ επικοινωνιακός και πολύ καλύτερος σε πολλά άλλα πράγματα από τους υπόλοιπους φίλους του.
Ήθελε απλά τον χρόνο του και να βρει τον σωστό τρόπο για να δείξει σε όλους το ποιος είναι.
Έτσι, είπε η μανούλα, έχω και εγώ τον δικό μου αρειανό, τον δικό μου άγγελο που ήρθε στη γη και μου έμαθε και εκείνος ένα σωρό πράγματα όπως την αποδοχή, την απεριόριστη αγάπη και την υπομονή.

Οι γονείς αλλά και τα άλλα παιδάκια αμέσως κατάλαβαν τι εννοούσε η μητέρα .

Τα παιδιά μας είναι δανεικά , δεν μας ανήκουν, τα φιλοξενούμε, τους προσφέρουμε γνώσεις, αγάπη , τους δείχνουμε τον σωστό δρόμο για την ζωή και τα αφήνουμε να πετάξουν στα δικά τους όνειρα όταν μεγαλώσουν.

Το παν είναι να τα καταλαβαίνουμε και να τα βοηθάμε με όλη μας την ψυχή .
Δεν είναι όλα ίδια , είναι όμως όλα ίσα και τους αξίζει το καλύτερο :
Η αποδοχή και η απεριόριστη αγάπη για πάντα !!!

Συγγραφική επιμέλεια/συγγραφέας
Αγγελική Δ.Παπασταύρου