Είμαστε άνθρωποι;
Μετά τα τελευταία περιστατικά που συνέβησαν σε κάποιους συνάνθρωπους μας και μαύρισαν όχι μόνο τις διακοπές μας αλλά και τις ψυχές μας είπα σήμερα να πάω να βοηθήσω όσο μπορώ. Είχα δει μια ανακοίνωση που μας προσκαλούσε όλους να αγοράσουμε κάτι για να βοηθήσουμε.
Πήγα λοιπόν, πήρα το χαρτί που μου έδωσαν και ψώνισα τα σχολικά που έγραφε αυτό το χαρτί. Μη φαντάζεστε ότι έδωσα πολλά, 10 ευρώ, σαν να πήγαινα με τον άντρα μου να πιούμε καφέ.
Άνθρωποι έμπαιναν και έβγαιναν από το σούπερ-μάρκετ κρατώντας σακουλές γεμάτες με όλα τα αγαθά που μπορεί να φανταστεί κανείς. Οι ίδιοι άνθρωποι που παρακολουθούσαν τηλεόραση πριν λίγες μέρες ανεβάζοντας την τηλεθέαση και λέγοντας με "λύπη": «πω, πω τι έπαθαν οι καημένοι»!
Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν ψώνιζαν αυτά που χρειαζόντουσαν, λησμονώντας ότι κάποια παιδία δεν έχουν σπίτι, κρεβάτι, δεν έχουν τ ι π ο τ α και έφευγαν αμέριμνοι.
Όταν είμαστε έξω από το χορό πολλά τραγούδια ξέρουμε να λέμε, αλλά όταν ο συνάνθρωπος μας, μας έχει πραγματικά ανάγκη τότε μας πιάνει αγκυλώσει.
Όταν πρέπει να ανοίξουμε το πορτοφόλι μας, την αγκαλιά μας και να κλείσουμε το στόμα μας τότε παίζουμε αγαλματάκια αμίλητα και ακούνητα.
Κι αν ήμασταν εμείς στην θέση τους;;;
Αυτός είναι ο κόσμος μας ψυχρός, γεμάτος μοναξιά και αδιαφορία.
Ευτυχώς ρε παιδία δεν είναι όλοι έτσι, εμείς που περνάμε τον δικό μας Γολγοθά, έχουμε ψυχή και πολύ μεγάλη αγκαλιά.
Να είστε όλοι καλά.
Με εκτίμηση,
Σούλα
