Παρακολούθησα την παρουσίαση. Αυτό που με προβλημάτισε ήταν αυτό που ειπώθηκε στο τέλος και ενώ ήδη ο κόσμος ήταν εν κινήσει...Η παρατήρηση του κ. Αλεξίου (Επίτιμος Πρόεδρος Ελληνικής Εταιρίας Προστασίας Αυτιστικών Ατόμων )αφορούσε στο μεγάλο ερωτηματικό αναφορικά με τους ενήλικες αυτιστικούς και το πόσο ελάχιστα στοιχεία έχουμε. Απ' ό,τι κατάλαβα συνήθως η προσοχή επικεντρώνεται στην παιδική ηλικία και οι όποιες μελέτες και προσπάθειες εστιάζουν κυρίως εκεί. Το υποκειμενικό βίωμα ενός ενήλικα αυτιστικού όμως έιναι προφανώς άγνωστο. Γιατί σαφώς και θα έχει βιώματα και πολλά μάλιστα θα είναι σαν τα δικά μου ή σαν τα δικά σου. Και σε αυτό το κομμάτι λοιπόν μας προέτρεψε ο κ. Αλεξίου να στραφούμε. Από κει και πέρα, μου έκανε επίσης εντύπωση το ότι μέχρι σχετικά πρόσφατα στην Ελλάδα, σύμφωνα πάντα με τους ομιλητές, υπήρχε έλλειψη βιβλιογραφίας κυρίως σε επίπεδο προσέγγισης ενός τέτοιου φαινομένου. Βέβαια, κάτι τέτοιο μου είναι δύσκολο να το δεχτώ έχοντας διαβάσει σχετικά βιβλία καθηγητών μου και οι οποίοι μάλιστα έχουν ασχοληθεί θεραπευτικά με παιδιά που έχουν αυτισμό..Ίσως να τίθεται ένα τέτοιο ζήτημα για τον χώρο της ειδικής αγωγής αλλά και πάλι δεν το γνωρίζω αυτό. Όσον αφορά στο ίδιο το βιβλίο, σύμφωνα με τους ομιλητές, πρόκειται για ένα εργαλείο, για μια μέθοδο η οποία όμως με κανένα τρόπο δεν θα την ονόμαζε κανείς περιοριστική και αποκλειστική. Περισσότερο αποτελεί ένα έναυσμα και μια αρχή για μια δημιουργική συνέχεια.