Ένα θέμα που ίσως δεν έχει σχολιαστεί όσο θα έπρεπε μέσα σε αυτό το site είναι ο τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων που προκύπτουν μέσα στο σχολικό πλαίσιο. Και εννοώ πως ένα παιδί με την οποιαδήποτε συμπεριφορική διαταρραχή μπορεί να προσαρμοστεί στα τυπικά δρώμενα του σχολείου?

Δεκέμβριος 2007. Η Μαρία έκανε μεγάλη πρόοδο αυτόν τον χρόνο. Σε αυτό συνέβαλε αρκετά και η αλλαγή του προγράμματος της, του εκπαιδευτικου πλαίσιου καθώς και η ωρίμανση του παιδιού.

Έπρεπε να ήσασταν εδώ χθές. Να την ακούγατε να τρέχει απο τον πατέρα της, στον παππού, στην γειτόνισσα... να φωνάζει όλο ενθουσιασμό "Ο Μπάμπης μου είπε οτι θα πάω στην "μεγάλή πισίνα" και θα πάρω βαταχοπεδηλα".

Με αφορμή το βιολόγιο "Όσο μεγαλώνει θα είναι πιο δύσκολα;", νιώθω την ανάγκη να εκθέσω λίγο το θέμα. Αλήθεια, για όλα τα στραβά που συμβαίνουν στα παιδιά μας φταίει ο αυτισμός; Για τα παιδιά που δεν έχουν αυτισμό, αλλά είναι και αυτά δύστροπα, τι ακριβώς φταίει;

Απο το "βιολόγιο" της Dimitra, έφτασα στην απάντηση του Ιγνάτιου Καφαντάρη-Ζεϊμπέγλου. Μια πραγματικά πολύ αισίοδοξη απάντηση για τον τόπο μας. Με ξύνισε βέβαια η πρόταση ότι το Κέντρο που σκέφτεται να συστήσει θα έχει στόχο τις πιο εύπορες οικογενειακές μονάδες. Δε στέκομαι όμως σε αυτό διότι κάθε οικογένεια που ασχολείται με τέτοιου είδους θέματα, προσφέρει ήδη ανα μήνα το ποσό των 1.000 με 1.500 ευρώ.