Κοιτάζωντας τα "βιολόγια" μας διαπίστωσα ότι κάποιοι απο μας, που είναι μέλη, αποφεύγουν να δηλώσουν στο "Νόηση" προσωπικά τους στοιχεία, όπως έχουμε κάνει οι περισσότεροι εδώ μέσα. Θελω την γνώμη απο όλους σας πάνω στο θέμα αυτό, καθώς και τι κινδύνους μπορεί να κρύβει η ανωνυμία.

Ευχαριστώ δημόσια τον Αlmak, που με τον τρόπο του, μου έδωσε το κίνητρο να ψάξω στην βιβλιογραφία που έχω στα χέρια μου και να βρω την σχέση επιληψίας - αυτισμού. Σύντομα θα δημοσιευσω ενα εκτενές κείμενο απο τα επιληπτικά σύνδρομα του Χ. Παντελιάδη και ένα ανάλογο απο το βιβλίο της Uta Frith "Αυτισμός". Ευχαριστώ και τον 'Αγγελο Κουτουμάνο τον εμπνευστή αυτής της ιστοσελίδας που μου έδωσε την δυνατότητα να μπορώ να επικοινωνώ με όλους εσάς!

Ποιο είναι αυτό; Είναι το άλλο παιδί της οικογένειας. Είναι αυτό που ήρθε για να δώσει δύναμη στο πρώτο. Είναι αυτό που εις βάρος του προχωρεί το πρώτο. Είναι αυτό που με κάνει να πονάω περισσότερο απο το πρόβλημα που αντιμετωπίζω. Μεγάλωσε με νταντάδες και γιαγιάδες γιατί έπρεπε να πάει η Μαρία στα μαθήματα της. Η έλλειψη της μάνας και του πατέρα έχουν λαβώσει την καρδούλα του. Τα συναισθήματα του δηλώνουν κάθετα ένα τεράστιο "γιατί". Τί να του πω; Πώς να του εξηγήσω; Και πάνω που μεγάλωσε και πλέον μπορεί να συμμετέχει και αυτός μαζί μας, που μπορεί να απολαύσει και αυτός τα αγαθά της γνώσης, οι ώρες της Μαρίας και οι ώρες οι δικές του δεν συμπίπτουν. Και πάλι παραμελείται. Θυμώνω με τον εαυτό μου για αυτό, που κάνω στο άλλο μου παιδί.

Με κάνετε να νιώθω ότι ζω σε έναν άλλο πλανήτη. Τα προβλήματα μας είναι κοινα, όλοι τα γνωρίζουμε. Το παιδί μου ηταν όπως και τα δικά σας παιδιά και ακόμα χειρότερα. Απο την στιγμή που γεννήθηκε δίνω μάχη με τον "αυτισμό", με έναν "όγκο" που το παιδί είχε εκ γενετής καθώς και με ένα είδος "επιληψίας" που δεν μπόρεί να ελεχθεί. Ολα αυτά δεν τα λέω για να πάρετε κουράγιο... Αλλά, ρε παιδιά, η κόρη μου εχει φτάσει στο σημείο να μη ξεχωρίζει απο τα άλλα παιδια... Γιατί να συμβαίνει αυτό στην δική μου κόρη και όχι στα δικά σας παιδια.