Καταρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα μέλη για την συμπαράσταση στο θέμα του σχολείου και των προβλημάτων που αντιμετωπίζω και θέλω να σας ενημερώσω πως τελικά η απόφαση μου έχει ως εξής: ως μάνα αλλά και ως πολίτης αυτού του κράτους έπραξα το αυτονόητο και βρήκα τι λέει ο νόμος και θα θελα να τον γνωστοποιήσω σε όλα τα μέλη, διότι οι περισσότεροι από μας καταπίνουμε το παραμύθι που μας λένε και στο τέλος αναγκαζόμαστε είτε να φαρμακώνουμε την ψυχούλα των παιδιών μας ακολουθώντας τα βίτσια τους είτε αναγκαζόμαστε να απομακρύνουμε τα παιδιά μας από το συγκεκριμένο σχολείο ψάχνοντας σε άλλο σχολείο ή στον ιδιωτικό τομέα...

Βοήθεια, Χριστιανοί... δεν ξερω τι άλλο να κάνω... Έμπλεξα με τρελή δασκάλα και θεότρελη διευθύντρια... Δεν ξέρω αν θυμάστε που σας είπα σε προηγούμενο βιολόγιο πως η διευθύντρια του νηπιαγωγείου ειχε την απαίτηση από το παιδί μου να προσαρμοστεί από την πρώτη μέρα που την πήγα...και φυσικά το παιδάκι μου δεν μπόρεσε να το κάνει αυτό αμέσως αλλά ωστόσο σιγά σιγά το πάλεψε και σχεδόν τα κατάφερε!!!

Ο Γιάννης ήταν μόλις 4 ετών όταν είδα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Δύσκολος στο παιχνίδι με τα άλλα παιδιά, έντονες κρίσεις θυμού, γκρίνια, αλλά μπορούσε από τα 3 του να μετρά μέχρι το 100 και πέρα και ήξερε απέξω όλα τα γράμματα. Τον πήγα λοιπόν στους ειδικούς όπου κανείς δεν μου είπε "αυτό έχει το παιδί και αυτό θα κάνεις" απλά ο Γιάννης είχε μανία με τους αριθμούς και να μην ανησυχώ. Όταν σε μια συνάντηση άκουσα να χαρακτηρίζουν ένα παιδί αυτιστικό (δεν σου πέρναγε από το μυαλό ότι ήταν αυτιστικό) έπεσα από τα σύννεφα και τους ρώτησα τι συμβαίνει.