νόηση, ετών 18:)

...και εκει που οταν ειμασταν 3 ετων και 3 μηνων και οδευαμε προς το να γλυτοσουμε απο σπασμους... 7 απριλιου μεσανυχτα η μικρη μου εκανε την πρωτη της κριση... πρωτη φορα την ειχα αφησει στην μαμα μου για να βγουμε εξω με φιλους... γυρισαμε νωρις στο σπιτι... 12.30 και ειχαμε παλι την συζητηση με τον αντρα μου οτι αυριο πρωι πρωι παω να τις παρω και να τις φερω σπιτι γιατι ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΔΕΙΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΧΩΡΙΣ ΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΜΟΥ...ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ...ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΚΡΕΒΑΤΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΡΙΓΥΡΙΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΛΗΡΕΣ...1,15 χτυπαει τηλεφωνο..τρεξε ιωαννα το κοριτσι τρεμει...τρεμουν τα χερακια του...και απο μεσα ουριαζε η μανα μου...τακη το κοριτσι τακη το κοριτσι μας...δεν θυμαμαι ποσο γρηγορα πηρα το εκαβ τηλεφ ειπα την διευθυνση..κατεβηκα απο τον 5ο και πηρα το αμαξι και εφτασα με 1000 στην αλλη ακρη της πολης...και λιγο πριν φτασω ακουγα να σφιριζει η σιρινα ...μεχρι που το ειδα να περναει διπλα μου σφυριζοντς επειγοντως...και εγω να εχω αφησει το αμαξι στην μεση του δρομου με ανοιχτη την πορτα για να το φτασω στο σταυροδρομι που ηταν για να μπω μεσα...δεν προλαβα...εφτασα στο νοσοκομειο την ωρα που ανοιξε η πορτα του ασθενοφορου....και δεν θα ξεχασω ποτε μου την μικρη μου να την μεταφερουν με τα ματια να κοιταζουν στο κενο...με εβγαλαν εξω...ευτυχως συνηλθε μονη της...την ωρα που της εβαζαν το αμποκαθ στο χερι...και μετα...η διακομιδη σε παιδονευρολογικο τμημα στο αλλο νοσοκομειο...να της κραταω το χερι...να με κοιταζει χωρις να κλαιει...να αντιλαμβανεται τα παντα... ετσι με κοιταζε οταν μου την εδειξαν οταν γεννηθηκε...ματαρες!!! μετραγα τις μερες τους μηνες χωρις επεισοδιο υπο αγωγη παντα μεχρι που το σαββατο 2 οκτωβρη με λιγο πυρετακι...αρχισε να τρεμει το χερακι της και μετα το στοματακι της και το ματακι της με ολη την αριστερη πλευρα του προσωπου της...ξανα εκαβ..στεσολιντ...διακομιδη...αυτη την φορα ηταν πιο εντονος και κρατησε πιο πολυ....15 λεπτα...μετα συνηλθε αλλα ηταν κομματια το ψυχακι μου....αυτη την φορα ειμασταν πιο ψυχραιμοι...ειχαμε συμβουλευτει εναν φιλο μας διασωστη να μας πει και να μας δειξει σπιτι μας πως να λειτουργησουμε...πολυ σημαντικο... ...ψυχραιμοι ναι...για να αντιμετωπισουμε υην κατασταση σωστα εκεινη τηνσ τιγμη...μετα ομως με ενα μεγαλο αγχος για το πως θα παει η μικρη μου απο δω και περα....κοιμομαστε μαζι της...ξυπναμε πολυ συχνα μεσα στην νυχτα...σχεδον λαγοκοιμαμαι...λες και εχω ενα αλαρμ μεσα στο μυαλο μου που μου ανοιγει τα ματια και με ξυπναει...τωρα παλευω και για ακομα κατι...προστεθηκε κατι ακομα για το οποιο πρεπει να ειμαι σε επιφυλακη...θα μου πεις ουτε η πρωτη ουτε η τελευταια εισαι...ναι οκ...αλλα παλι ενα γιατι ανακατευει το μυαλο μου και ξερω δεν εχει νοημα...αλλα καθε φορα που η μικρη μου παθαινει κατι...μα καθε φορα...θελω να παω στην μοναδα που νοσηλευτηκε και να τους πιασω απο το λαιμο!!!! αγριευω...σαλευει το μυαλο μου...γιατι την εχουν βαλει σε ολη αυτη την κατασταση....και την ιδια...και την αδελφη της και ολη την οικογενεια μας...ολα αυτα σκεφτομαι οταν μενω μονη με τις σκεψεις μου...οταν ολοι κοιμουνται εγω τρεχω...τρεχω πισω και μπροστα...σκεφτομαι σκεφτομαι σκεφτομαι...και οταν ξυπνανε και ακουω τις φωνουλες τους...ολα χανονται...οι κακιες σκεψεις...οι ασκοπες σκεψεις ...και ζω το τωρα, το σημερα μαζι τους που με κανει την πιο δυνατη μαμα στον κοσμο!!!