νόηση, ετών 18:)

Ο Θανασης μου με διαγνωση ΔΑΔ στα 3,5 χρονια του πηγαινε πολυ καλα. Τελειωσε το νηπιαγωγειο σε τμημα ενταξης αφου εκανε απανεφοιτηση μια ακομα χρονια και περιμεναμε με αγωνια να μας φωναξουν απο τα ΚΕΔΔΥ για αξιολογηση και προσευχομενη οτι θα παρουμε την παραλληλη στηριξη για το Δημοτικο. Και κει που ολη μας η σκεψη ηταν σε αυτο ξαφνικα ενα βραδυ τον πηγα στο νοσοκομειο με εμετους εξασθενημενο αφυδατωμενο και περιμενοντας εξω απο το ιατρειο, να βγαινει ο γιατρος και να μου λεει "το ξερετε οτι το παιδι σας ειναι διαβητικο; Εχει 560 ζαχαρο στο τσακ γλιτωσατε το κωμα!!"....και κει κανεις μια ανωμαλη προσγειωση ανευ προηγουμενου. Δεν θελω να μπω στη διαδικασια να εξιστορισω το τι ακριβως εγινε θα πω μονο πως τωρα ειναι πλεον ινσουλινοεξαρτωμενος με μετρησεις 4- 6 φορες την ημερα και με διαιτα αρκετα αυστηρη για ενα παιδακι 7 ετων. Θελω να πω οτι την πηραμε την παραλληλη αλλα δυστυχως δε με νοιαζει πια, δε με νοιαζει για το τι μπορει να προσφερει αυτο το κρατος, δε με νοιαζει αν θα καταφερει ολα αυτα που ΕΓΩ θα ηθελα να καταφερει... Το μονο που με νοιαζει πλεον ειναι να ειναι ΚΑΛΑ και μεχρι εκει οχι αλλο χτυπημα κατω απο τη μεση να το εχει ο Θεος καλα και να ειναι ευτυχισμενο ολα τα αλλα ειναι λεπτομερειες. Εχε τον καλα!!!!!