νόηση, ετών 18:)

Ρήνα σε ευχαριστώ για τα λόγια σου. Τα δάκρια για μενα είναι ευλογία. η Φωτέινούλα γεννηθηκε όταν εγώ ημουν 18 χρονών. Ηταν κάτι σαν παιδάκι μου. 'Εφυγε στον υπνο της 24 ετών παραμονή 15 Αυγουστου μετά από πολλή προσευχή στην παναγίτσα να την πάρει αφού αν δεν ήταν υπο την επήρρια ισχυρών ψυχοφαρμάκων πυ την έκαναν να κοιμάται χτυπούσε πολύ το κεφαλάκι της και εμας. Για περίπου 6 μήνες. Εμενε πάντα μαζί μας εκτος από 1 περίπου μήνα που νοσηλευόταν σε κλινική όπου και έφυγε ξημέρωμα την μόνη ώρα που δεν ημουν δίπλα της να της κρατήσω το χεράκι να μην φοβηθεί μόνη στο ταξίδι αυτό. Τι ειρωνία. Ισως ήταν η τιμωρία μου που ευχήθηκα τον θάνατο της ομως δεν άντεχα άλλο να την βλέπω έτσι. Εχω διαβάσει πολύ για τον αυτισμό και σαν χημικός κατι καταλαβαίνω από αυτά που διαβάζω. Με την Φωτεινή κάναμε 16 χρόνια εργοθεραπεία, ειδική διατροφή και πολλά άλλα. Η κοπελιά που της έκανε εργοθεραπεία με πάντρεψε και μου βάφτισε την μικρή μου. Εχω και ένα γιο 9 ετών που μολις με βλέπει στεναχωρημένη μου θυμίζει ότι η Φωτεινή είναι αστεράκι στον ουρανό. Μου λείπει η μορφή της. Δεν υπήρξε βοήθεια στην επαρχία (Πάτρα) ποτέ για αυτήν. Ολες οι πόρτες κλειστές για κοινωνικοποίηση. Εικοσι τέσσερα χρόνια πρίν οι περισσότεροι δεν ήξεραν τι είναι αυτισμός. Ποτέ δεν έγινε δεκτή σε είδικό σχολείο. Ουτε σε Κέντρα στήριξης ούτε σε κατασκηνώσεις. Πλήρης αποκλεισμός σαν να είχαν το δικαίωμα. Εζησε πάντα μαζί μας. Εχω μεγάλη οργή για όλα αυτά. Τελος πάντων, η Φωτεινή έφυγε όμως οι υπόλοιποι χρειάζονται περισσότερες ευκαιρίες για να μην ακούν στο δρόμο "μην το κοιτάς το τρελό!". Σήμερα το πρωί πηγα στον τάφο και σιγύρισα. Τι δεν θα έδινα, για να συγυρίσω μία ακόμα φορά το δωματιάκι της. Ευτυχία