νόηση, ετών 18:)

"Πώς θα ήθελες να είναι ένας θεραπευτής σου;" Κατ’ αρχάς, προσωπικά, πιστεύω ότι ένα παιδί με αυτισμό μπορεί να λάβει την εκπαίδευση που του αξίζει και έχει ανάγκη ποιοτικά και ποσοτικά βάσει των διαφορών και ικανοτήτων του σαν αυτιστικός, με μιά σωστή θεραπευτική παρέμβαση. Αυτό που εγώ θεωρώ σωστή, είναι μιά θεραπευτική παρέμβαση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα και τα σταθμά που αποτελούν οι ανάγκες και οι ικανότητες ενός αυτιστικού παιδιού. Τι εννοώ όταν λέω σωστή μιά θεραπευτική παρέμβαση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα ενός αυτιστικού παιδιού: 1. Τον διαφορετικό τρόπο σκέψης, παρατήρησης και κατανόησης του κόσμου γύρω του με αποκορύφωση τις διαφορές του λόγου και της μάθησης, των συναισθημάτων, της φιλίας, και της σεξουαλικότητας. 2. Τη διαφορετική εξωτερίκευση αυτού του ιδιαίτερου τρόπου σκέψης, που μοιάζει με συμπεριφορά αλλοπρόσαλη και παράλογη για τα νευροτυπικά δεδομένα 3. Τον διαφορετικό τρόπο εσωτερικής παραγωγής, αντιμετώπισης, και εξωτερίκευσης του άγχους και του φόβου. 1. Διαφορετικό τρόπο σκέψης: Ένα παιδί με αυτισμό χρειάζεται διαφορετικό τρόπο εξήγησης, διότι το μυαλό του δεν κάνει τις συνδέσεις κοινής λογικής, με αποτέλεσμα να υπάρχουν καταστάσεις που το παιδί να μην καταλαβαίνει ΓΙΑΤΙ χρειάζεται η θεραπευτική προσέγγιση, ή γιατί πρέπει να κάνει μια ορισμένη άσκηση. Άμα δεν καταλάβει, δεν θα θέλει να τη κάνει και θα αρχίσει να κάνει ό,τι μπορεί για να καλύψει την αμηχανία του. Ένας εύκολος τρόπος είναι να κάνει κάτι, ώστε η προσοχή του θεραπετή να πάει σε κάτι άλλο! Χωρίς να το κάνει συνειδητά το παιδί, το σκεπτικό του είναι «άμα εγώ δεν καταλαβαίνω τι γίνεται, ας κάνω/κανουμε κάτι άλλο να μην βαριέμαι» 2. Τη διαφορετική εξωτερίκευση: Το αυτιστικό παιδί έχει ένα πολύ διαφορετικό τρόπο εξωτερίκευσης του τρόπου σκέψης. Επειδή δεν κάνει τις αυτονόητες συνδέσεις, θα κάνει ερωτήσεις για να δημιουργήσει μέσα στο μυαλό του κάποιες συνδέσεις. Άν οι ερωτήσεις του δεν φέρουν την απάντηση ή ‘σύνδεση’ που χρειάζεται, θα νοιώσει μεγάλη αμηχανία ή και ντροπή. Η ντροπή είναι για ένα αυτιστικό, παιδί ή ενήλικα, ένα πολύ ευαίσθητο σημείο. Αν δημιουργηθεί αίσθημα ντροπής, το αυτιστικό παιδι να πάψει να κάνει ερωτήσεις, και θα αρχίσει να μην νοιώθει ενδιαφέρον για τη θεραπεία με αποτέλεσμα να αρνηθεί να συμμετέχει, ή να συμμετέχει με ένα αίσθημα εξαναγκασμού. 3. Τον διαφορετικό τρόπο εσωτερικής παραγωγής, και εξωτερίκευσης του άγχους/φόβου: Το αυτιστικό παιδί όταν είναι κουρασμένο πνευματικά θα γίνει υπερκινητικό και υπερομιλητικό. Δεν θα μπορεί να κάτσει στην ίδια θέση, θα θέλει να σηκωθεί και να πηγαινοέρχεται, θα έχει διάφορα ‘τικ,’ θα φωνάζει, θα βρίζει ή θα κλαίει, θα χτυπάει όποιον βρήσκεται δίπλα ή κοντά του, ή και τον ίδιο του τον εαυτό. Ένα αυτιστικό παιδί κουράζεται πιο έυκολα από ένα νευροτυπικό παιδί, διότι κάνει μια τεράστια προσπάθεια μέσα στο μυαλό του να ανταποκριθεί στις ανάγκες του νευροτυπικού τρόπου επικοινωνίας που γίνεται μέσω του λόγου, κάτι που για ένα αυτιστικό παιδί είναι πολύ δύσκολο. Περισσότερα για τον λόγο και την προφορική επικοινώνια δείτε στο βιολόγιο μου το κείμενο επι αυτού του θέματος http://www.noesi.gr/node/1722 Star