Διαφορετικότητα και προβλήματα στις σχέσεις

Εικόνα Anonymous
Παντα διαβαζω τις δημοσιευσεις και τα βιολογια στο NOESI.gr και αλλες φορες εχω παρει κουραγιο απο ολους αυτους τους ανθρωπους που δινουν καθημερινα τον αγωνα τους, αλλες εχω κλαψει και πολλες φορες σε διαφορες διηγησεις εχω δει τον εαυτο μου. Τον τελευταιο καιρο μετα απο αρκετη δουλεια με τον εαυτο μου, εχω αρχισει να αναρωτιεμαι αν εμεις (που εχουμε διαφορετικα παιδια εννοω) φοβιζουμε τους ανθρωπους με τους οποιους συναναστρεφομαστε, ή αν εκεινοι φοβουνται εμας και τα παιδια μας.... Ειμαι απο τους ανθρωπους που εδω και τρια χρονια, απο τοτε που πηρα τη διαγνωση, δεν παραπονεθηκα ποτε και σε κανεναν, δεν ειπα ποτε και πουθενα "τι επαθα" και "δεν με καταλαβαινει κανενας", δεν αφησα κανεναν ουτε μια στιγμη να με λυπηθει και ουτε και το παιδακι μου. Δεν μπορω να εξηγησω αυτη τη σιωπη που επικρατει και με τρελαινει περισσοτερο.. Εκεινο που με πειραζει περισσοτερο ειναι η απαθεια των συγγενων. Ο αδελφος μου για παραδειγμα ενω τον πρωτο καιρο μετα τη διαγνωση προσπαθησε να με καταλαβει και να μου συμπαρασταθει, τωρα εχει γινει αποτομος, μιλαει με το ζορι δειχνει οτι απλα μας ανεχεται και σαν να μας κανει και χαρη δηλαδη, μιλαει αποτομα στην κορη μου και δεν χανει ευκαιρια να με πληγωνει (οχι για το θεμα του μικρου, γενικως). Δεν θελω να με λυπηθει κανεις, περιμενα ομως μια στοιχειωδη κατανοηση. Με καποιες γνωστες μου, που εχουν ο ιδιο προβλημα, που το συζητησα, ολες μου ειπαν το ιδιο οτι οι συγγενεις ειναι οι χειροτεροι. Και αναρωτιεμαι ΓΙΑΤΙ? Διαβαζω τα βιολογια της Ελπιδας (http://www.noesi.gr/blog/elpida) στα οποια μας μιλαει για δυναμη παρολα οσα εχει περασει, αλλα δεν ξερω αν ενας ανθρωπος μπορει να πορευτει μονος του και να βαλει Χ ακομα και σε συγγενεις ετσι απλα! Ειχα υποσχεθει στον εαυτο μου οτι οτι με χαλαει θα το διαγραψω, διαπιστωσα ομως τωρα οτι δεν μπορω να το κανω... Ακομα κλαιω τις νυχτες για αυτο..... Ποση δυναμη πια; Με παιρνει απο κατω και κουραζομαι

Σχόλια

Η δύναμη

Εικόνα Λένα Γκαντιά
είναι τα παιδιά σου,είναι μέσα στην ψυχή σου... Απομάκρυνε ότι και όποιον σε χαλάει,αν δεν αξίζουν να΄ναι δίπλα σου,δεν αξίζουν. Και βλέπε όλα αυτά που σε γεμίζουν,σε κάνουν να χαμογελάς,να ελπίζεις...θα δεις,δεν πορεύεσαι μόνη σου,μη χάνεις το κουράγιο σου και δεν είσαι μόνη,κοίτα στα μάτια τα παιδάκια σου και προχώρα... ευχαριστώ, Λένα
like2

Έκανα τη μοναξιά μου, παραθύρι στα όνειρα μου...

Εικόνα Λένα Γκαντιά
Άκουσε το λίγο. http://www.youtube.com/watch?v=HIp-zIJpGsM&feature=related
like5

Όλοι κάποια παράπονα έχουμε... το θέμα είναι να μην μας χαλάνε

Εικόνα Γλυκερία Καρύδη
ΑΓΑΠΗΤΗ ΑΝΩΝΥΜΗ, (αν και για να είμαι ειλικρινής θα ήθελα να σε αποκαλέσω με το όνομά σου γιατί μερικές φορές η ανωνυμία κρύβει φόβο). Είναι πανεύκολο όταν σκεφτείς ότι αυτός που διαγράφεις σε έχει ήδη διαγράψει διότι εγώ για τους ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ είμαι πάντα εκεί και δεν με νοιάζει η οικονομική τους επιφάνεια, η οικογενειακή τους κατάσταση, η μόρφωσή τους και ότι άλλο μπορεί να δημιουργεί την εικόνα που βγάζουν προς τα έξω. Επιλέγω ανθρώπους που με αφήνουν να δω την ψυχή τους στα μάτια τους, που έχουν την δύναμη να δίνουν περισσότερα από ότι έχουν γιατί η αγάπη με την μοιρασιά πολλαπλασιάζεται. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι εκεί πριν εσύ τους το ζητήσεις, έτοιμοι να σου πιάσουν το χέρι ή να παραμείνουν βουβοί αρκεί να είναι εκεί για εσένα. Πριν καιρό μια καλή μου φίλη έκανε την πρώτη της μαστογραφία. Όταν την ρώτησα αν θέλει να είμαι εκεί μου απάντησε ότι δεν χρειαζόταν και ότι δεν είχε άγχος. Εγώ είχα πάρει την απόφασή μου να είμαι εκεί γιατί έτσι το αισθάνθηκα και εμφανίστηκα χωρίς να της έχω πεί τίποτα. Μόλις με είδε ήταν τόσο μεγάλη η χαρά της και η ανακούφισή της που δεν ήταν μόνη. Είναι η στιγμές που δένουν τους ανθρώπους, οι κοινές εμπειρίες και όχι η συγγένεια. Δεν μπορώ να διατηρώ σχέσεις που δεν έχουν κάτι να μου προσφέρουν ,όχι στο υλικό επίπεδο αλλά στο συναισθηματικό, ψυχικό και νοητικό. Για μένα δεν επιτρέπεται γιαγιά να είναι τόσο σοβαρά το εγγόνι της και εκείνη να μην είναι από την πρώτη στιγμή μαζί με το παιδί της. Όχι για το εγγόνι της αλλά για το παιδί της το ίδιο. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο στο παιδί μου και νεκρή να ήμουνα θα σηκωνόμουν από τον τάφο για να είμαι κοντά του. Πιθανόν να μπερδεύτηκε στην συγγένεια. Η συγκεκριμένη είναι μάνα και γιαγιά, δεν είναι γειτόνισσα. Η κόρη της πάλι είναι θεία και αδερφή και οφείλει να είναι πλάι στον αδερφό της και τα ανίψια της. Πώς μπορώ λοιπόν να έχω σχέσεις εγώ με αυτούς τους ανθρώπους; Θα είναι σαν να προδίδω τον εαυτό μου και τις αξίες με τις οποίες έχω μεγαλώσει και έχω επιλέξει να ζω. Το κακό το δικό μου ή για άλλους καλό είναι ότι δεν μπορώ να μην είμαι ξεκάθαρη στις σχέσεις μου ακόμη και αν αυτό πληγώνει. Όταν μία μάνα θεωρεί "υποχρέωση" να έρθει κοντά στο παιδί της (γιατί μένει επαρχία) όταν αυτό έχει 7 παιδιά και το μωρό του ψυχομαχάει στην εντατική τότε και εμένα είναι υποχρέωσή μου να της τονίσω ότι η επιλογή της να γίνει μάνα ήταν άτυχη και έπρεπε να το είχε διπλοσκεφτεί. Για τέτοια ψυχική φρίκη μιλάω. Πώς μπορώ να της δώσω το ελαφρυντικό της συγγένειας εξ΄ αίματος ή αγχιστείας και να την εντάσσω στην ζωή μου. Ό,τι με χαλάει φεύγει έτσι απλά και για πάντα.
like2

ελπιδα μου..

Εικόνα Ιωάννα
κρατα τις ψυχικες σου δυναμεις για την οικογενεια σου.. τα παιδια σου κ τον αντρας σου και σενα......οσοι σε πονανε εστω και απο αφελεια... αν γινεται απο αφελεια να πονας καποιον,δεν το πιστευω...κλεισε την πορτα σου για δαυτους... εγω δεν εχω παραπονο..να πεσει φωτια να με καψει αν πω κακια κουβεντα τοσο για την μαμα μου κ τον μπαμπα μου οσο και για την αδελφη μου τον γαμπρο μου τα ανηψια μου...ειναι κοντα μου με καθε τροπο...ομως η αληθεια ειναι οτι παρατηρησα οτι καποιοι φιλοι εχουν απομακρυνθει...δεν τους νιαζει ο διπλανος τους...πηραν οσα ηθελαν και μετα λακισαν...αλλα δε με νιαζει...εμενα η πορτα μου ειναι ανοιχτη για οποιον την χτυπησει...αλλα κλειστη για οποιον την χτυπησει...δει και ριξει μαυρη πετρα...θελω τα παιδια μου να κανουν φιλους...ειμαστε στην ηλικια που ειναι να παμε νηπια και πιστευω οτι θα γινουν πιο σκληρα τα πραγματα για αυτες...οχι γιατι τα παιδια ειναι σκληρα οχι δεν το πιστευω...τα παιδια ειναι απιστευτα τρυφερα...που εχουν μαθει το κακο αλλωστε??δεν γεννιουνται γνωριζοντας αλλα μαθαινουν απο εμας τους μεγαλους...επειδη λοιπον οι μεγαλοι εμεις ειμαστε .....δεν ξερω ποια λεξη να χρησιμοποιησω ...για αυτο και τα παιδια μας ειναι ο καθρεφτης μας...επομενως θα χρειαστω ψυχικη δυναμη οχι για να αντιμετωπισω απλα ολους τους αλλους που μπορει να ειναι κακοπροαιρετοι αλλα δυναμη για να θωρακισω τις παιδικες ψυχες των κοριτσιων μου ωστε να πονεσουν οσο το δυνατον λιγοτερο!!! με εκτιμηση, ιωαννα
like2

λενα..

Εικόνα Ιωάννα
ελα παμε τωρα...ΔΕΝ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΜΠΟΡΑ!!!!
like4

Iωάννα μου, τα κορίτσια θα

Εικόνα Γλυκερία Καρύδη
Iωάννα μου, τα κορίτσια θα πάνε και τα δύο σε κανονικό νηπιαγωγείο; Εμένα ο Οδυσσέας πήγε σε κανονικό με κοπέλα που πληρώναμε εμείς.Δεν έχω παράπονο ,ίσως κάποιοι γονείς να αισθάνονται αμήχανα για το πως πρέπει να σουμπεριφερθούν σε εσένα.Εμένα πάντως ακόμη με ρωτάνε για τον Οδυσσέακαι μου ζητούσανε εφέτος να τον πάω να τον δούν γιατί τα παιδάκια του προνηπίου ήθελαν να τον δούν.Εγώ με την σειρά μου έπρεπε να θωρακίσω τα δύο παιδιά μου που πήγαιναν στο δημοτικό με το οποίο συστεγαζόταν το νηπιαγωγείο.Και τα κατάφερα αν και βέβαια έχω ρίξει ΄πολλά χρόνια δουλειά από τότε ουσιαστικά που ήταν πολύ μικρά και τώρα το ίδιο κάνω και με τα μικρότερα.Ποτέ δεν αισθάνθηκα μειονεκτικά ή άσχημα και αυτό πέρασε στα παιδιά μου ,πολλές φορές μάλιστα επίτηδες σόκαρα όποιους με κοίταζαν περίεργα .Θα σου πω μόνο ότι είδα μεγάλη διαφορά στο ειδικό σχολείο που πάει ο Οδυσέας διότι το παιδι είχε φοβερή εξέλιξη και κατάλαβα ότι δεν πρέπει να είναι ταμπού το ειδικό όταν αυτό είναι το κατάλληλο περιβάλλον όσν αφορά την εκπαίδευση του παιδιού.
like5

Ιωάννα,Ελπίδα...

Εικόνα Λένα Γκαντιά
την περσινή χρονιά που ο Νικάνωρας έκανε προνήπια,αν και άργησε να πάει γιατί είχαμε δυσκολίες,αρκετές(είχε 3 παιδάκια ήδη το σχολείο),πήγαν τελικά όλα καλά. Το νηπιαγωγείο είναι ειδικό,με 4 παιδάκια και την νηπιαγωγό ειδικής αγωγής και μια κοπέλα που βοηθάει και διπλα,στον ίδιο χώρο και το νηπιαγωγείο,το κανονικό,όλοι μαζί. Προσωπικά,ήθελα να΄ναι εκεί ο μικρός μου,γιατί το νηπιαγωγείο είναι στη γειτονιά μας.Γιατί,για τις δυσκολίες που είπα πιο πάνω,ήθελαν να τον στείλουν σε ένα άλλο,πάρα πολύ μακριά από το σπίτι μας,γιατί εκεί ήδη είχαν 3 παιδάκια.Πήγε στο σχολείο,μετά τις 25 0κτωβρίου... Ήθελα και πάλεψα να πάει εκεί,όπως όλα τα παιδιά της γειτονιάς μας,για να ξαναβρεθούν,για να τον πηγαίνω με τα πόδια,για να μπορεί να πάει στο σχολείο της γειτονιάς του,όπως όλοι. Γιατί αυτό δε θα γινόταν θέμα,για κάποιο παιδί,όχι διαφορετικό...Ο μικρός μου,έχει αναπηρία,όμως τον αποκλεισμό του,την κοινωνική αναπηρία,δεν τη θέλω και δεν θα την έχει ποτέ,όσο περνάει από το ''χέρι'' μου. Μας κοιτάν περίεργα,πολλοί,όμως και΄γω τους κοιτώ το ίδιο,τα παιδάκια είναι παιδιά,αθώα,καλά,περίεργα,όμως καταλαβαίνουν και μπορούν να συνυπάρχουν,να παίζουν,να αγκαλιάζουν τον Νικάνωρα,τον Άγγελο,τον Οδυσσέα,τη Δανάη,τον Αντρέα,τα παιδιά μας... 2 με 3 γονείς εμένα με χαιρετάνε...Εμείς πλάθουμε τα παιδιά μας. Η Ελεωνόρα,συμμαθήτρια του Νικάνωρα,ήρθε στη γιορτή του,πριν 2 βδομάδες με τη μαμά και την αδελφούλα της για να τον πουν ''χρόνια πολλά''!Με ένα μπουκέτο λουλούδια στο χέρι και μια ζωγραφιά...Με συγκίνησαν τόσο,με συγκλόνισαν! Κοιμόταν,δεν τον είδε...μου λέει να του πεις ότι τον αγαπώ πάρα πολύ και τη ζωγραφιά μου να την κρατήσει για πάντα!Αυτό είναι ζωγραφιά...τα λογάκια της!Μαμά της Ελεωνόρας,ευχαριστώ... Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ,ούτε τον μικρό μου θα τον αφήσω να ξεχάσει,αυτό θέλω να'χει στη ζωή του,2-3 αγαπημένους φίλους... Ευχαριστώ, Λένα
like4

Ελπίδα και Λενα

Εικόνα Ιωάννα
Η μικρη μου πέρασε απο τα κεδυυ και γνωματευσαν παράλληλη στήριξη διοτι δεν υστερεί νοητικα απο παιδια της ηλικίας της και έχει μονο κινητική δυσκολία μας προτιναν όμως φοίτηση 2 χρονιές στο νήπιο.κανένα πρόβλημα απο την πλευρά μας 2 ?? δυο!!.,Η Δαναη μιλάει παρά πολύ καλα μαθαίνει τα πάντα κάνει χιούμορ κατανοεί την κατάσταση της και πέρσι πήγαν προνηπια με την αδελφή της σε διαφορετικά τμήματα (το ζητήσαμε εμείς για να εινα αυτόνομες )και είχαμε βάλει εμείς κοπέλα μαζί της που την βοηθούσε καθ όλη την διάρκεια που ήταν στο προνηπιο.ευτυχώς ώριμα μας μια εξαιρετική κοπέλα ένα πολύ καλό πλάσμα υπομονετικο που βοήθησε πολυ την μικρη μου σε όλα...να φανταστείτε ότι η μικρη μου όταν την ρωτούσαν πως λεν την δασκάλα σου έλεγε το όνομα της δασκαλαςτης και όταν την ρωτούσαν κ αυτή η κοπέλα που είναι μαζί σου?? δεν είναι δασκάλα μου είναι για να με βοηθάει!!! Όταν στιςαρχες την ρώτησα την μικρη ...την αγαπάς την κοπέλα?? μου απάντησε με σοβαρο ύφος...εεε όχι ακόμα!!!! Επαθα πλάκα δεν περίμενα τέτοια απάντηση...γενικά δεν έχω παράπονο απο το προνηπιο που ήταν .ολες οι δασκαλεςηταν εξαιρετικές...τα παιδάκια μια γλυκά...φίλους έκαναν τα παιδια αλλα δεν έχουμε κρατησει σχέσεις με γονείς γιατί δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω κάποιον καλα...κάποια στιγμή που προσπαθησα , με απέφυγαν διακριτικά...δεν με πείραξε...εμένα μου έφτανε που οι μικρές μου περνούσαν καλα και αυτο φαίνονταν καθε μέρα όταν γύριζαν απο το σχολείο τους. Φετοςπαμε λοιπόν νήπια κΙ κάναμε τα σχετικά χαρτιά για παράλληλη στήριξη ...ελπίζω να μας δώσουν...δεν θέλω βοηθητικό προσωπικό γιατί η μικρη μου χρειάζεται στις σχολικές δεξιότητες βοήθεια ...τώρα σε ότι αφορά την τουαλέτα η μικρη έχει κοψει το παμπερσ όταν ήταν 3 ετών...δεν έχουμε θέμα τέτοιο...ούτε και εγώ ντρεπομΙ για την μικρη...κάποιοι με ρωτάνε που δεν ξέρουν ...γιατί ακόμα σε καρότσι η μια?? σήκωσαν κάποια φορά θυμάμαι το βλέμμα στον ουρανό και απάντησα...ρωτά εκεί ψηλά γιατί....μάλλον σοκαριστηκε με αυτη την απάντηση αλλα μου βγηκεαυθορμητα...δεντο εκανα επί τούτου!., αλλα δεν θέλω συνέχεια να ρωτάνε γιατί μπροστά στο παιδι...πολλές φορές απαντώ ότι έχουμε ένα θεματακι με υπερτονια...και η μικρη μου μετα μου λέει ...τι ελεγεςεκει?? πάλι για μένα έλεγες!!!! Θα έλεγα επειδή κυκλοφορούμε αρκετά...έπαψαν οι περισσοτεροι να ρωτάνε πια...μας βλέπουν και έχουν καταλάβει!! Αλλα πιστεύω ότι δεν αφήνω κ πολλά περιθώρια εγω για ερωτήσεις,, τώρα σε ότι αφορά τα βλέμματα δε με νιαζει...ας κοιτάζουν...ποιος ξέρει μπορει καλύτερα που κοιτάνε!!! Να μην νομίζουν ότι είμαστε κάτι εξωγήινο!!ζούμε ανάμεσα τους!!! Σήμερα το βράδυ μου ζήτησε να ξαπλωσω μαζί τηςμεχρι να την πάρει ο ύπνος...κοιμήθηκε κ μετα με φωνάζει η αλλη η κόρη μου...πάω στο κρεβάτι της και αρχίζουμε να μιλάμε...καποιαστιγμη της λέω....κοιτα όπως σου έχω ξαναπεί το ότι περνώ την αδελφή σου αγκαλιές περισσότερο δεν σημαίνει οτι δε σε αγαπάω...απλά η αδελφουλα δεν μπορει μονη της ακόμα και πεεπι η μαμά να την βοηθήσει...μου λέει τι καλα ν ήταν σαν εμένα!!! Μα είναι σαν εσένα της λέω απλά δεν μπορει να περπατήσει κ να κάνει κάποια πράγματα ακόμα Μονή της...αλλα εμείς θα την βοηθήσουμε να τα καταφέρει!! Αλλα ακόμα κ αν δεν τα καταφέρει όπως ΕΣΥ δεν πειράζει...δεν αλλάζει κάτι...τους ανθρώπους τους αγαπάμε για την ψυχή τους γιατί είναι φίλοι μας γιατί παίζουμε μαζί τους γιατί μοιραζόμαστε πράγματα γιατί μας κάνουν κ νιώθουμε όμορφα γιατί μας βοηθάνε...και για πολλά αλλα πράγματα....και μου απαντάει...δεν πειράζει μαμα αν δεν γίνει...εγω θα μεγαλωσω κ θα την περνω αγκαλιτσα για να σε ξεκούραζω!!!πες μου κ αλλα για την Δαναη μαμα μου είπε...όμως ήθελα απλά να την πάρω αγκαλιτσα για αυτο που μου είπε!!! Να μην μιλησω άλλο...φτάνει η ψυχούλα της...κατανοεί τοσο πολλά ...δεν θέλω να νιώθει καμία ευθύνη ...θέλω να είναι όπως όλα τα παιδάκια ανεμελο!!να παίζει να γελάει κ να μην έχει καθόλου άγχος!! Πάντως δέν έχω ιδιαίτερο άγχος για το σχολείο παρα μόνο για το ποτε θα ερθει η παράλληλη για να βάλω την κοπέλα που είχα κ περισι παλι... Γενικά είμαι αισιόδοξη...οπότε πιστεύω όλα θα πανε ΚΑΤ ευχήν!!!
like6

καλή μου άγνωστη φίλη

Εικόνα Angela Papastavrou
Ή ίδια ιστορία ξανά και ξανά. Αυτοί που απομακρύνονται, αυτοί που σε πληγώνουν, αυτοί που σε κρίνουν άσχημα και σε αποφεύγουν πια είναι πάντα οι πιό κοντινοί σου, οι συγγενείς, το ίδιο σου το αίμα!!! Όλοι όσοι έχουμε παιδιά με αναπηρία βιώνουμε ακριβώς το ίδιο. Πονάει και πονάει παρα πολυ όμως η μόνη λύση για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε και να εχουμε την πολυπόθητη ηρεμία και να συνεχίσουμε είναι να τους απομακρίνουμε απο την ζωή μας. Εμείς θα ζήσουμε μια ολοκληρη ζωή με το πρόβλημα, εμείς θα πρεπει να σταθουμε με δύναμη στο παιδί μας μια ζωή και χρειαζόμαστε δύναμη ψυχική και ηρεμία. Ότι μας χαλάει και μας στεναχωρεί θα πρέπει να το απομακρύνουμε οσο σκληρό κιαν ακουγεται. Καλή μου άγνωστη φίλη ολοι το εχουμε περάσει και για το καλό του παιδιου μας αλλα και το δικό μας η λύση είναι πάντα μία , μακριά απότι και απο οποιον μας χαλάει!!!
like3

Η αλήθεια είναι ότι είμαστε μόνοι στον δύσκολο δρόμο μπροστά

Εικόνα Sarra
Οσο κι αν μας στενοχωρει και μας ποναει ,η αληθεια ειναι πως ειμαστε μονοι σ'αυτον τον δυσκολο δρομο που εχουμε μπροστα μας.Κι εγω ετσι νιωθω σε σχεση με την μητερα μου αν εξαιρεσω την αδερφη μου και τον αδερφο μου που ηταν κοντα μου απο την πρωτη στιγμη και ειναι ακομα.Σε μια απο τις δυσκολοτερες στιγμες της ζωης μου οταν το αγγελουδι μου επαθε την αποκολληση αμφιβληστροειδη,η οποια διαπιστωθηκε αφου χειρουργηθηκε για γλαυκωμα ,αυπνη δυο 24ωρα και την αλλη μερα με φοβο γιατι επρεπε να χειρουργηθει ξανα να μηπως σωναμε το ματι του,αφου ειχαμε παει σε γιατρους και δεν τον αναλαμβανε κανεις και τελικα ενας υπεροχος ανθρωπος πρωτα και μετα γιατρος τον χειρουργησε δινοντας ελαχιστες πιθανοτητες ,μετα απο ολα αυτα το μονο που βρηκε να μου πει η μητερα μου εινα πως σαν κι αυτην δεν ποναει κανεις ουτε καν εγω που ειμαι μανα του.Οποτε την χρειαστηκα ποτε δεν ηταν κοντα μου ,παντα απουσα.Οταν επρεπε να παω το παιδι εξωτερικο και επρεπε να περασω τα χαρτια του απο επιτροπη την παρακαλεσα να μου τον κρατησει και δεν μπορουσε.Δεν μπορουσε για κατι τοσο σοβαρο και δεν μπορει ποτε για τιποτα ακομα και τωρα.Τοτε λοιπον της ειπα οτι και νεκρη να ηταν θα επρεπε να σηκωθει και να ερθει.Πολλες φορες συζηταω με την αδερφη μου και προσπαθουμε να καταλαβουμε πως μια μανα μπορει να φερεται με αυτον τον τροπο στο ιδιο της το παιδι που περναει τοσες δυσκολιες και παλευει καθημερινα για το καλο του εγγονου της.Με επηρεαζαν σε πολυ μεγαλο βαθμο ολα αυτα ,εκλαιγα .με επιανε το παραπονο και εδω και αρκετο καιρο καταφερα και απαλλαξα τον εαυτο μου απο ολα αυτα.Κατεληξα οτι εγω ,ο αντρας μου και το παιδι μου πρεπει να ειμαστε καλα ,δυνατοι και ενωμενοι για να ανεβουμε τον δυσκολο αυτο δρομο.Δεν χρειαζομαστε οποιον δεν θελει να ειναι κοντα μας ,ειμαστε εδω για οποιον μας νιωθει και μας αγαπαει οπως ειμαστε και θελει να μοιραζεται μαζι μας στιγμες ειτε κακες ειτε καλες.Δεν θα επιτρεψω σε κανεναν να μας επηρεαζει αρνητικα και να μας δυσκολευει περισσοτερο τη ζωη μας. Εκει που κατεληξα ειναι οτι οι αλλοι δεν προκειται ν' αλλαξουν ,εμεις πρεπει να αλλαξουμε απεναντι τους.
like6

Αγαπητες φιλες

Εικόνα χριστινα-j
Αγαπητες φίλες, ευχαριστω για τήν άμμεση ανταποκριση,η ανωνυμια εγινε εκ παραδρομης και όχι εσκεμμενα! Αγαπητη μου Ελπιδα έχεις δικιο ,ομως τωρα πλεον στη ζωη μου δεν φοβαμαι,στεναχωριεμαι πολλυ και αυτο ειναι το προβλημα μου.Εχετε σε ολα δικιο,το θεμα ειναι πως κανεις πραξη αυτο που ξερεις οτι πρεπει να κανεις?
like7

Χριστινάκι

Εικόνα Γλυκερία Καρύδη
Το να ξεπερνάς τους φόβους σου είναι πολυ σημαντικό διότι ο φόβος είναι ανθρώπινο συναίσθημα και μέσα στην φύση του ανθρώπου γιατί σχετίζεται με την επιβίωσή του.Και εγώ φοβάμαι αρκετές φορές αλλά προσπαθώ να τον εκλογικεύω γιατί αυτό με κάνει και υπολειτουργώ στην καθημερινότητά μου.Όσο για την στεναχώρια θα πρέπει να θυμάσαι ότι πάντα υπάρχουν αγκάθια και πράγματα που μας θλίβουν αλλά θα πρέπει να τα ιεραρχούμε γιατί τελικά βλέπεις ότι μερικά πράγματα δεν αξίζουν .Είναι δύσκολο να μην σε στεναχωρεί ό,τι έχει να κάνει με τα παιδιά σου γιατι είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μετην ψυχή σου.ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΣΟΥ.Όμως εσύ πρέπει να τραβάς σταθερά τον δρόμο σου.Και θα σου αναφέρω ένα προσωπικό παράδειγμα ,όχι για να σου δείξω ότι εγω είμαι δυνατή αλλά για να δείς ότι ο ανθρωπος διαθέτει τεράστια αποθέματα υπομονής και δύναμης όταν ξέρει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του και να μην θυσιάζει τον ίδιο του τον εαυτό για αυτούς που αγαπάει. Πέρυσι λοιπόν όταν συναίβει αυτό με την κόρη μου ήταν μόλις είχα αρχίσει εγγραφές στο φροντιστήριο το ένα και ο πρώτος χρόνος που θα λειτουργούσε το παράρτημα.Ήμουνα το πρωί στο νοσοκομείο ,το απόγευμα στο νοσοκομείο και το βραδάκι εμφανιζόμουνα και έκανα εγγραφές γιατί δεν γινότανε διαφορετικά.Επρεπε να σταθώ.Έκανα εγγραφές με μάτια κλαμμένα ,χαμογελούσα από ανάγκη γιατί στον άνθρωπο που θα έρθει να σου εμπιστευτεί το παιδί δεν μπορεί να μηντου δώσεις την απιτούμενη προσοχή.Πολλές φορές του κοίταζα και έβλεπα μπροστά μου το κρεβάτι της εντατικής και την μοκρή μου .Άλλα έσφιγγα τα δόντια γιατί δεν θα ωφελούσε κανέναν να καταρρεύσω ,ούτε εμένα, ούτε το παιδί μου που ''έφευγε'',ούτε τα παιδιά μου που έμεναν πίσω και τον άντρα μου,ούτε και την δουλειά μου γιατί είμαι επαγγελματίσς και όχι χομπίστρια..Είπα όσο επώδυνο και να είναι θα το αντέξω.Και έτσι και έγινε .Είναι φορές που κλειδωνόμουνα στο φροντιστήριο και έκλαιγα και ακόμη το κάνω.Όμως όταν ανοίγει η πόρτα μου είμαι πάντα με χαμόγελο.Αντεξα...όπως λέει και ο ΡΟΎΒΑΣ ΣΤΟ ΤΡΑΓΟΎΔΙ ΤΟΥ...κομμάτια και όνειρα μάζεψα.Τώρα απορρώ πως το έκανα .Θάρρος καλή μου Χριστίνα .Μην αφήνεις τίποτα να σε παίρνει από κάτω γιατί εσύ είσαι από τους ανθρώπους που πολλοί θαυμάζουν και άλλοι τόσοι σε θαυμάζουν κρυφά ακόμη και όταν νομίζεις ότι απλά σε λυπούνται. Σε φιλώ
like3

Βρείτε ένα θέμα άμεσα!

Αφίσα της δράσης Μένουμε Ενωμένοι, μία πρωτοβουλία του noesi.gr για την εξ αποστάσεως υποστήριξη κατά την περίοδο της πανδημίας COVID-19.
✰ Ψηφιακή Αλληλεγγύη NOESI.gr
Η νόηση στο διαδίκτυο είναι μία κοινότητα μελών με Βιολόγια με προσωπικές εμπειρίες, που τροφοδοτούν συζητήσεις, και Οδηγούς, μία κοιτίδα γνώσης. Οι Ομάδες εμφανίζουν τα posts ανά τοποθεσία ή θέμα και η Αρχική τα πιο πρόσφατα.
Οδηγίες​ για να γράψετε "Βιολόγιο". Για να δημοσιεύσετε, μπείτε ως μέλος (Login). Μετά, από το μενού Πλοήγηση επιλέξτε Δημοσιεύστε νέο κείμενο. Επιλέξτε είδος ανάρτησης, συμπληρώστε τη φόρμα με κείμενο, πατήστε Ανάρτηση.