Είμαι εκπαιδευτικός και έχω στην τάξη μου εναν μαθητή 7 ετων με διάγνωση ένα διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή
Είμαι εκπαιδευτικός πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Στην τάξη μου έχω από την περσινή χρονια ένα μαθητή (7 ετών) με διαγνωσμένη διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή. Δεν είμαι εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής αλλά από την πρώτη μου επαφή με το παιδί υποψιάστηκα σύνδρομο asperger. Είναι ένας πολύ λειτουργικός μαθητής, με καλή επίδοση αλλά με έλειμμα στην κοινωνική επαφή. Η μητέρα γενικά έχει μια άρνηση να αποδεχτεί την ιδιαιτερότητα του παιδιού της και πιστεύει ότι κάποια στιγμή "θα γίνει καλά". Στην τελευταία συνάντηση που είχαμε μου είπε ότι παρακολούθησε ένα συνέδριο στη Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι όπου είδαν το παιδί κάποιοι γιατροί και της είπαν ότι δεν έχει αυτισμό, αλλά όπως κατάλαβα τοξικότητα από βαρέα μέταλλα και ότι αυτό είναι κάτι που θεραπεύεται και έτσι δεν υπάρχει λόγος να ακολουθήσει κάποια άλλη θεραπευτική προσέγγιση για τον αυτισμό. Μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο; Γνωρίζω τις ερευνες που αναφέρουν πιθανή συσχέτιση αυτού του παράγοντα με τον αυτισμό, αλλά η μητέρα επέμενε ότι είναι κάτι άλλο και αυτό δυσκολεύει ακόμη περισσότερο οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική προσέγγιση από κάποιον ειδικό. Τι με συμβουλεύεται να της προτείνω; Επίσης γνωρίζετε κάποιες δράσεις που θα μπορούσε να ακολουθήσει με το παιδί της για να το βοηθήσει; Εγώ σκοπεύω μέσα στη χρονιά να δουλέψω με κοινωνικές ιστορίες και σενάρια θεωρίας του νου. Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω δεδομένου ότι δεν είμαι εκπαιδευτικός της ειδικης αγωγής και ταυτόχρονα πρέπει να προσαρμοστώ στο ισχύον αναλυτικό πρόγραμμα;
Σχόλια
Μπράβο μπράβο μπράβο!!!!
Μπράβο μπράβο μπράβο!!! Λοιπόν ... Πρώτα πρώτα χαλάρωσε όσο πιο χαλαρή και ήρεμη είσαι θα είναι και το παιδι!!! Αν μου πεις παραπάνω πληροφορίες θα μπορούσα να σε βοηθήσω περισσότερο... Προσπάθησε να δεις αν υπάρχουν αισθητηριακα που μπορει να εμποδίζουν την κοινωνικοποίηση του... Οσο πιο ανοιχτά μιλάς τόσο το καλύτερο και βάλε και τα παιδιά στο παιχνίδι να τον κοινωμικοποιησουν!!! Είμαι διαθέσιμη και για παρακολούθηση αφειλοκερδός κάποια στιγμή!!! Ψάξε επίσης comic strip conversations βοηθάνε πολυ και στείλε μου e-mail αν θες να σου στείλω κι άλλες ιδέες!!! Περισσότερες πληροφορίες αν εχω θα μπορούσα να σε βοηθήσω περισσότερο.
Τι να πω??? Μπράβο???
Τι να πω??? Μπραβο??? Ειναι λιγο!!! Απο τις λιγες φορες που διακρινω εκπαιδευτικο που θελει να βοηθησει σε ενα γενικο σχολειο!!! Ή περασαν τα χρονια και τα μυαλα αλλαζουν!!! Εγω απο το δημοτικο ειχα την αισθηση παντα οτι ειμαστε το προβλημα, μονο οι δασκαλοι της ενταξης ηταν αυτοι που μας στηριζαν. Συνεχιστε εχετε αγαπη για αυτο που κανετε, μην ξεχαστειτε στο μελλον... ... ... ... ... ... ....
ΥΣ. Η μαμα οσο ειναι νωρις καλο θα ηταν να πηγαινε σε ενα κεντρο Ψυχ. Υγιεινης μαζι με το παιδι για γνωματευση.
Συγχαρητήρια για το ενδιαφέρον
Καλησπέρα και συγχαρητήρια για το ενδιαφέρον. Δυστυχώς η άρνηση των γονιών συχνά αποτελεί εμπόδιο. Συμφωνώ με όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, και θα σου έλεγα να προτείνεις στη μαμά να τον γράψει στους προσκόπους. Είναι μία εξωσχολική δραστηριότητα που δεν σχετίζεται με κάποια διάγνωση (μη συγχύσουμε και τη μαμά), ωστόσο η δομή λειτουργίας του προσκοπισμού και οι δραστηριότητες βοηθάνε πολύ στην καλλιέργεια ομαδικού πνεύματος και στην ένταξη σε ομάδα. Έχω αρκετά παραδείγματα στο μυαλό μου που μία τέτοια επιλογή βοήθησε σημαντικά τα παιδιά.
Καλή συνέχεια στο έργο σου.
Αμάντα Μπικάκη, Ψυχολόγος
Ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σας
Ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σας. Ήδη είμαστε σε πολύ καλό δρόμο γιατί το δουλεύουμε από την περσινή χρονιά και νιώθει μεγάλη ασφάλεια πια μέσα στην τάξη. Τα υπόλοιπα παιδιά έχουν αποδεχτεί την ιδιαιτερότητά του χωρίς να τον στιγματίσουν και ξέρουν πια και αυτά να "προλαβαίνουν" καταστάσεις (ξέρουν ότι μπορεί για παράδειγμα να ταραχτεί πολύ αν κάνει κάποιο λάθος αλλά τον ενθαρρύνουν και του τονίζουν ότι όλοι κάνουμε λάθη και δεν χρειάζεται να κλαίει). Αν η μαμά, που την καταλαβαίνω βέβαια και πρέπει να πω ότι προσπαθεί πολύ, είχε αποδεχτεί περισσότερο την κατάσταση νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα. Γενικά μας βοηθά πολύ και το γεγονός ότι δουλεύω σε σχολείο με αλλοδαπούς και είμαστε λίγα παιδιά (οπότε δεν "χάνεται" μέσα στο πλήθος), αυτό τον κάνει πιο χαλαρό γιατί είμαστε μια μικρή ομάδα, και γενικά πέρα από κάποιες εκρήξεις που φέτος έχουν μειωθεί αρκετά η καθημερινότητά μας κυλά πιο ομαλά. Δεν νομίζω καν ότι χρειάζεται παράλληλη στήριξη προς το παρόν μέσα στην τάξη (νομίζω ότι αυτό θα τον αναστάτωνε περισσότερο). Θα κοιτάξω τις ιδέες που μου είπατε και ό,τι άλλο έχετε καλοδεχούμενο!! Το mail μου είναι ankyriak@phs.uoa.gr.
Μπράβο σας!!
Κυρία Κυριακοπούλου συγχαρητήρια κι από εμένα για το έμπρακτο ενδιαφέρον σας για το μαθητή σας. Ας βάλουμε λίγο τα πράγματα σε μία σειρά.
Από όσα αναφέρετε είναι φανερό ότι η μητέρα του παιδιού δυσκολεύεται να αποδεχθεί τη διάγνωση και όσα αυτή συνεπάγεται (το παιδί τελικά έχει διάγνωση από επίσημο φορέα;). Δυστυχώς δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα για ένα γονιό που για τους δικούς του λόγους δε θέλει να συνεργαστεί. Όσο επιμένουμε τόσο κινδυνεύουμε να χάσουμε και το παιδί καθώς ο γονιός πολύ συχνά το απομακρύνει από κοντά μας. Οπότε θα ήταν καλύτερο να συζητάτε μαζί της πιο 'ανώδυνα' θέματα όπως οι εξωσχολικές δραστηριότητες. Ο προσκοπισμός είναι όντως μια πολύ καλή επιλογή. Θα πρότεινα επίσης να παρατηρήσετε αν το παιδί έχει κάποιο ταλέντο ή κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον που θα μπορούσε να τον απασχολήσει δημιουργικά εκτός σχολείου.
Βάσει εμπειρίας οφείλω να παρατηρήσω ότι το παιδί είναι μικρό για τις κοινωνικές ιστορίες που απαιτούν μία προεργασία στο επίπεδο της μετασκέψης αλλά αυτό θα το δείτε και στην πράξη. Αν είναι 'αδούλευτο' κοινωνικά θα πρότεινα να ξεκινήσετε με δύο απλές αλλά βασικές έννοιες. Πρώτον την παρατήρηση (παρατηρώ και μιλώ για τον άλλον, το συγκρίνω με μένα) και δεύτερον τα συναισθήματα (αναγνώριση, διαβάθμιση, παρατήρηση στον άλλον και σε μένα κι έκφραση).
από τη στιγμή που έχετε και την υποστήριξη των συμμαθητών του, να ξέρετε ότι έχετε τους πολυτιμότερους βοηθούς που θα μπορούσατε να είχατε. Παίξτε ομαδικά παιχνίδια που προάγουν τη συνοχή της ομάδας κι εκπαιδεύουν το παιδί στο σεβασμό των κανόνων, στην αντοχή στη ματαίωση (όταν χάνει), στην αναμονή, στην επιμονή. Αν υπάρχει δασκάλα θεατρικής αγωγής, θα μπορεί κι εκείνη να ενισχύσει το έργο σας με τέτοια παιχνίδια ή τουλάχιστον να σας δώσει κάποιες ιδέες.
Μέσα στην τάξη ίσως θα ήταν καλό να υπάρχει ένας μέρος "ησυχίας" όπου το παιδί θα μπορεί να πηγαίνει όταν νιώθει πολύ πιεσμένο. είναι καλύτερα για το ίδιο το παιδι΄να ξερει ότι θα μπορεί να κάνει ένα "time-out" αν νιώθει να κατακλύζεται από ερεθίσματα. Συζητάτε και θέτετε τους κανόνες εφαρμογής κι εννοείται ότι μπορείτε να το έχετε ως κανόνα τάξης για όλα τα παιδιά.
Αν χρειάζεστε κάποια διευκρίνηση είμαι στη διάθεσή σας. Καλή συνέχεια στο έργο σας και καλή δύναμη.
Κατερίνα Περιλέους, ειδική παιδαγωγός
Κάνατε το καλύτερο
Μπορείτε να προτείνετε ομαδικές δραστηριότητες όπως οι πρόσκοποι ή οι οδηγοί. Επίσης πολύ καλό κάνουν τα ομαδικά αθλήματα. όπως το ποδόσφαιρο το μπάσκετ ή το βόλει. (Καλό είναι να συνεργαστεί και ο Γυμναστής του. Συνήθως οι Γυμναστές ή τα ενθαρρύνουν και τους κάνουν τεράστιο καλό ή τα απορρίπτουν και τα καταρακώνουν).
Ο Δημήτρης φέτος πήγε κατασκήνωση και τα κατάφερε μια χαρά για 10 μέρες.
Σήμερα μετά από τρία χρόνια ποδόσφαιρο παίζει - με επιτυχία - στη θέση του μεσοεπιθετικού, δηλαδη στη θέση που απαιτει την καλύτερη συνεργασία με όλους τους συμπαίκτες του. Τον βοήθησαν όμως πάρα πολύ οι προπονητές της ομάδας του. Τους οφείλουμε πάρα πολλά. Είναι η ποδοσφαιρική ομάδα "Οδυσσέας Ελύτης " στην Μυτιλήνη. Διότι το καλό πρέπει να λέγεται και να διαδίδεται.
Τους γονείς και τα μάτια σας (λέω εγώ τώρα)
Φαντάζεστε πόσο χαίρομαι να βλέπω συναδέλφους να γράφουν τόσο χρήσιμες συμβουλές!
Θα σταθώ στο θέμα της οικογένειας. Αναφέρετε τη μητέρα, η δική μου συμβουλή είναι να λέτε τα ίδια και στους δύο, αν υπάρχουν δύο γονείς. Επίσης το "η μητέρα δεν αποδέχεται το πρόβλημα" δεν είναι μεμονωμένο πρόβλημα. Και μπορεί να είναι και δικό σας πρόβλημα και όχι δικό της μόνο για να να το λύσει.
Οι γονείς ακούνε χίλια μύρια από ειδικους και μη. Ως γονείς είναι λογικό να ψάχνουν να βρουν την λύση στο πρόβλημα του παιδιού τους και μερικές φορές ψάχνουν και θεραπεία. Και όλοι τους περνούν από στάδια άρνησης και θυμού και ενόχων και διαπραγμάτευσης και αποδοχής. Και επαναπροσανατολίζονται μια και καλή ή κάθε τόσο. Ανάλογα με το στάδιο ίσως, είναι περισσότερο ή λιγότερο έτοιμοι να αντιδράσουν.
Να συζητήσετε με τους γονείς για τις δυσκολίες του παιδιού, στην τάξη σας (στο) σήμερα. Όχι αν θα θεραπευτεί, αν απομακρύνουν τα βαρέα μέταλλα. Να μη μείνετε στη διάγνωση, αν είναι ή δεν είναι Asperger αλλά να εστιάζετε σε αυτά που είδατε και και σας έκαναν να υποψιαστειτε ότι το παιδί μπορεί να βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού. Αυτά που βλέπετε, τα ελλείμματα και τις δυνατότητες να έχετε κατά νου και να συζητάτε με τους γονείς. Έτσι τους βοηθάτε να δουν το πρόβλημα με τα δικά σας μάτια. Αλλά τα μάτια του γιατρού αλλά του εκπαιδευτικού.
Άλλωστε είστε εκπαιδευτικός, σε ρόλο δασκάλου και όχι "θεραπευτή", οπότε αν στο σχολείο σας δεν υπάρχει κοινωνικός λειτουργός είστε αναμφίβολα επιφορτισμένη με το ρόλο της συνεργασίας με την οικογένεια.
Μπορείτε ακόμα να κάνετε έναν πίνακα ανάλυσης τύπου SWOT. Θα φτιάξετε 4 στήλες με τίτλους:
Οι δύο πρώτες στήλες περιέχουν τις ιδιαιτερότητες (+) και (-) του μαθητή και οι δύο τελευταίες αφορούν την επίδραση (+) και (-) του περιβάλλοντος (έμψυχο και άψυχο) στον μαθητή.
Αν ανίχνευσετε τα δυνατά και τα αδύναμα στοιχεία του μαθητή σας σε συνάρτηση με τα καλά και τα κακά γύρω του, σε εσάς, στους συμμαθητές του, στη ταξη σας και το σχολείο σας θα μπορέσετε να επιδιώκετε συγκεκριμένες δραστηριότητες και τεχνικές που θα τον βοηθούν (όπως αναφέρουν και τα άλλα post) και να αποφεύγετε άλλες.
Τέλος, σχετικά με τα βαρέα μέταλλα και την μόλυνση του οργανισμού, υπάρχουν και στην Ελλάδα θεραπευτές που μιλούν στους γονείς για αποθεραπεία, αν ο οργανισμός αποβάλλει τα βαρέα μέταλλα που έχουν συσσωρευτεί. Αλλά, είναι καλό να πείτε στους γονείς ότι δεν είναι αυτό το θέμα σας...
Ίσως σας βοηθήσει και και το παρακάτω κείμενο:
Με εκτίμηση
Άγγελος Γ. Κουτουμάνος, Εκδότης NOESI.gr
ΜΠΡΑΒΟ!!!!!!!
Κα Νατασα, το να σας πω μπραβο μου φαινεται εξαιρετικα λιγο μπροστα σε αυτο το μεγαλειο ψυχης, ειναι λιγο για το ενδιαφερον που δειχνετε για αυτο το παιδι. Ειστε το ονειρο του καθε γονιου που εχει παιδακι με τετοιου ειδους θεματα. Πραγματικα νομιζα οτι ειναι ουτοπικο να σκεφτομαι οτι καποιος εκπαιδευτικος θα υπαρχει που θα ενδιαφερθει για το παιδι μου οπως κανετε εσεις με τον μαθητη σας. Αλλα ευτυχως υπαρχουν τελικα ΑΝΘΡΩΠΟΙ και αυτο μας το αποδεικνυετε εσεις εμπρακτα. Μου δινετε ελπιδα. Σας ευχαριστω γι'αυτο!!!
Με μεγαλη εκτιμηση ηρα
H Αγάπη είναι το κλειδί!!!
Ενα μεγάλο μπράβο και απο εμενα για την ευαισθησία και τη διαθεση για βοήθεια!!!! Χρειάζεται υπομονή και προσεκτικη διαχείρηση!! Προσπαθησε με καθε τρόπο να το κάνεις να νιώσει ενεργό μέλος της ομάδας μέσα στη τάξη και θα δεις πως θα "ανθίσει" σιγα - σιγα. Μακάρι και το δικο μου το παιδι να είχς τέτοια αντιμετώπιση όταν ηταν στο δημοτικο!!! Εγω - σε αντιθεση με τη μητερα που περιγράφεις - ειχα απολυτη επιγνωση του τι συνέβαινε στο παιδι μου, είχε ήδη την κατάλληλη υποστηριξη απο ειδικους, όμως οχι απο το σχολειο!!! Ειμαι στη διαθεση σου!!! ΜΑΚΑΡΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ!!! Σε ευχαριστω γιαυτο που εισαι!!!!