νόηση, ετών 18:)

Δεν ξέρω αν μπορεί να βοηθήσει κανέναν, αυτο που γράφω, αλλά τους τελευταίους μήνες άλλαξε η ζωή μου, όταν βρέθηκα ("σταλθηκα" χωρίς να ξέρω τι είναι) σε ένα Ειδικό Σχολείο, ΤΕΕ ειδικής αγωγής. Αιφνιδιαστηκα, φοβηθηκα, προβληματιστηκα, πριν πάω... προσπάθησα να το αποφύγω. Πηγα, είδα και ΔΕΝ απήλθα. Νομισα οτι βρεθηκα σε άλλο κόσμο. Οχι χειρότερο ή καλύτερο...διαφορετικό. Δεν καταλαβαινα τι μου έλεγαν μερικές φορές τα παιδιά, αλλά αυτά τα ίδια ήταν οι μεταφραστές μου (μου εξηγουσαν με υπομονή τις φράσεις ή τις κινήσεις του αυτιστικού της τάξης, ή βοηθούσαν να το ησυχάσουμε όταν αθελά του έκανε καποια μικρη ή μεγάλη ζημιά). Εγω ήμουν διαφορετική! δεν ενοιωσα ουτε στιγμή συμπονια, ενοιωσα οτι γνωριζα πρόσωπα, και έπρεπε να κανω οτι μπορώ για να μαθουν κατι.....Μετα ανακάλυψα οτι αυτο είναι πολύ δυσκολο. Οχι γιατι δεν μπορουν να μάθουν....αλλά γιατι εγώ έχω αλλο τροπο σκέψης....πολύπλοκο ....με πολλά αυτονότητα. Εκανα και κανω διαφορες προσπαθειες, αλλου πετυχαίνω και αλλού οχι. τα προσωπα.... το καθε προσωπο .... ειναι η αιτία που σκεφτομαι το σχολειο μου με χαρά και προσδοκία η αγαπη των παιδιών .... ξεχυλίζει απο παντού η στήριξη των συναδέλφων οταν νιώθεις οτι "τελειωσες", οτι " δεν μπορείς να κάνεις τιποτα ", είναι μια ανάσα. Ομως η αγνοια δεν βοηθαει, και η φαντασια δεν φτανει. Αν ξερει καποιος κατι για να με βοηθησει στη διδακτική του αντικειμενου μου, περιμένω.