νόηση, ετών 18:)

Ο όρος οπτική αμυντικότητα περιγράφει την συμπεριφορά που βλέπετε στο παιδί. Σαν όρος δεν είναι γενικά αποδεκτός από όλους, προέρχεται ειδικά από την θεωρία της αισθητηριακής ολοκλήρωσης. Υπονοεί ότι το νευρικό σύστημα δεν αντέχει αυτό που βλέπει και θέλει να το αποφύγει. Αυτά βέβαια στην σφαίρα των θεωρητικών υποθέσεων. Πολύ πιο φρόνιμο είναι, αντί να προβληματίζεστε με διάφορους όρους, να κατανοήσετε αυτή τη συμπεριφορά σαν ένα από τα είδη των εμμονών: "αυτό που βλέπω αποκλείεται να είναι καλό, και αν το φάω θα μου φέρει εμετό". Το γιατί δεν φαίνεται "καλό" στο μάτι του παιδιού, δεν μπορούμε να το ξέρουμε κάθε φορά με σιγουριά - άλλοτε πιστεύουν εκ των προτέρων ότι θα έχει αηδιαστική γεύση, άλλοτε ότι θα τους κάτσει στο λαιμό, άλλοτε ότι είναι σιχαμερό κ.λπ. Για να ξεπεραστούν αυτές οι συμπεριφορές, χρειάζεται πολύς χρόνος και σύστημα. Θα πρέπει να οργανωθεί ένα μικρό συμπεριφορικό-παιδαγωγικό πλάνο ταΐσματος για την απευαισθητοποίηση του παιδιού απέναντι σε αυτές τις ιδέες που έχει 'κλειδώσει' μέσα στο μυαλό του. Και αυτό να γίνει για κάθε ξεχωριστή τροφή. Όσο περισσότερο διάστημα δεν τρώει το παιδί μια συγκεκριμένη τροφή, τόσο πιο δύσκολη γίνεται και η απευαισθητοποίηση - βρίσκεται δηλαδή σε συνάρτηση με τον χρόνο διότι καταντά μαθημένη και παγιωμένη συμπεριφορά. Από εκεί και πέρα, το σημαντικότερο είναι η πρόληψη. Κάθε φορά που το παιδί παρουσιάζει για πρώτη φορά άρνηση να φάει κάτι από αυτά που έτρωγε μέχρι σήμερα, θα πρέπει να επιμένετε εξάπαντος να το φάει, αλλιώς μπορεί να το ξαναφάει μετά από χρόνια. Έχει σημασία να αποτρέπουμε την πρώτη εκδήλωση της συμπεριφοράς με κάθε ένα φαγητό. Η εμφάνιση της άρνησης τροφών δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη. Τα άτομα με ΔΑΔ σκέφτονται και λειτουργούν άκαμπτα/εμμονικά, και κατά καιρούς παρουσιάζουν μια νέα εμμονή, ενώ μπορεί να παρατάνε μια άλλη. Σε αυτά τα πλαίσια είναι συχνές και οι εμμονές με τα φαγητά (άλλα τα τρώνε πάρα πολύ κι άλλα καθόλου, και στα υπόλοιπα κρατούν ουδέτερη στάση).