νόηση, ετών 18:)

Είναι τελικά λίγες οι φορές που ξεχνιέμαι και νομίζω ότι δεν τρέχει τίποτα. Και είναι πολύ περισσότερες εκείνες που αντιλαμβάνομαι πως ακόμα και αν δεν είχα ποτέ μου τη διάθεση να προβληματίσω τους ανθρώπους που αγαπάω, τώρα το κάνω, είτε θέλω είτε όχι.

Και είναι ακόμα πιο δύσκολο για έναν άνθρωπο που είχε μάθει πριν την αναπηρία του. να είναι ανεξάρτητος και κυρίως αυτόβουλος. Ένας τέτοιος χαρακτήρας είναι επίσης συνήθως αρκετά εγωιστής/πρόθυμος ώστε να δίνει όλο το «χώρο» και την άνεση στους ανθρώπους του να στηρίζονται πάνω του, χωρίς να ασκεί πιέσεις. Ε, λοιπόν, το σκηνικό αυτό αλλάζει μετά την αναπηρία. Ούτε για ψέματα, ούτε για προσωρινά. Αληθινότατα και μονιμότατα. «Ζωή, μού βγήκες φάρσα...». Και μάλιστα κακόγουστη. Και άμα είσαι στα 20, δεν γνωρίζεις με βεβαιότητα για ποιο λόγο επιλέγεις να συνεχίσεις μετά από αυτό. Αυτά που έχεις κάνει και όσα έχεις νιώσει δεν είναι πολλά για να κρατηθείς σφιχτά πάνω τους και να σωθείς, ούτε λίγα είναι όμως, ώστε να βρεις το κουράγιο να τα αρνηθείς και ν’αρχίσεις απ’την αρχή.

Το μόνο που θυμάμαι έντονα, είναι ένα τέλος και η ανάμνηση ενός έργου. Τώρα είμαι στο παρασκήνιο. Και χαζεύω τους καινούργιους πρωταγωνιστές.

Ωστόσο, η αναπηρία μπορεί να διαμορφώνει νέες (φυτοζωικές) συνθήκες πραγματικότητας, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο πλάθει καινούργιες προσωπικότητες. Αυτά που κουβαλούσα στο μυαλό μου και τα μοντέλα ζωής που υποστήριζα, δεν έχουν μεταβληθεί σημαντικά. Δεν έχω να παλέψω τόσο με τις σκέψεις μου, όσο με τις σκέψεις των άλλων. Όταν επιθυμώ να περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που αγαπάω, έχω το χρέος να ακούω προσεχτικά, να είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητη στο να αντιλαμβάνομαι αντιδράσεις που παίζουν με τις ισορροπίες, και να είμαι σε ετοιμότητα όταν οι ισορροπίες αυτές γκρεμίζονται. Όχι γιατί μπορώ να ανατρέψω τις καταστάσεις (αυτό έτσι και αλλιώς δεν γίνεται όταν η πραγματικότητα δρομολογείται από μόνη της και σε αφήνει πίσω), αλλά γιατί απλώς θέλω να βρίσκομαι εκεί. Να είμαι μπροστά στις εξελίξεις (με όποιες συνέπειες) και να κοιτάω κατάματα (ή στα κλεφτά) τις αλλαγές. Το ψυχικό κόστος είναι μεγάλο. Ειδικά όταν γίνεσαι μάρτυρας της κούρασης, της απογοήτευσης, και της δυσφορίας των ανθρώπων του περιβάλλοντός σου, για τους περιορισμούς και τις συνθήκες που πρέπει να βιώσουν λόγω της δικής σου αναπηρίας. Είναι αλήθεια ότι, τότε, ούτε να πεις ούτε να κάνεις πολλά μπορείς. Και ας είναι σχεδόν σπαρακτική η αγάπη που σας συνδέει. Όταν πρόκειται για ερωτική σχέση, το παιχνίδι είναι πιο σκληρό. Και αν δεν έχεις το κόμπλεξ τού να τη βγεις από πάνω, τότε άλλος λέει την τελευταία λέξη, εσύ μάλλον καταπίνεις τη γλώσσα σου, και μεταξύ μας... δε σε βλέπω και πολύ καλά! Οι εξελίξεις είναι άφθονες σε ποικιλία, και βεβαίως έχει να κάνει με τις προσωπικότητες των δύο συντρόφων. Και ίσως ακόμα και με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιούργησαν αυτοί τη σχέση τους. Πώς λέμε «π.Χ. και μ.Χ.» ή «ΠΑΤ και ΜΑΤ»; Ε, έτσι παίζει και το «σχέση προ αναπηρίας και σχέση μετά αναπηρίας». Είναι όντως διαφορετικές καταστάσεις. Και ίσως με αφορμή αυτό, έχει ενδιαφέρον να σκεφτεί κανείς τα κριτήρια με τα οποία επιλέγει ερωτικό σύντροφο. Δεν θυμάμαι για παράδειγμα, να έχω διαλέξει παλιότερα σύντροφο, με το σκεπτικό ότι θα ζούσαμε ευτυχισμένα μαζί, ακόμα και αν αποκτούσε ή αποκτούσα αναπηρία μετά από κάποιο ατύχημα! Ίσως είναι και άρρωστο να σκέφτεται κανείς έτσι. Ωστόσο, η αναπηρία υπάρχει, και ενίοτε σε βρίσκει. Και μαζί με σένα, βρίσκει και τον άνθρωπό σου. Το παραμύθι, λοιπόν, ή αρχίζει από εδώ, ή κάπου εδώ τελειώνει. Το τέλος του μένει πάντοτε μυστικό, για να έχει και σασπένς!