Πέτρινα αγοράκια!

κ.Σούλα και Μαίρη Παπαδάκη να ρωτήσω κάτι; Τι μετράει περισσότερο το δέντρο ή το δάσος; Η στιγμή ή το όλον; Ολοι εμείς που βιώνουμε παιδιά με ειδικές ικανότητες και μοναδικές ψυχές, δεν γνωρίζουμε ότι είμαστε η εξαίρεση στον κανόνα; Τι θέλετε λοιπόν; Δεν γίνεται να αρέσουμε σ΄όλους! Είναι πέρα από τις ανθρώπινες δυνατότητες. Ακόμα και στον ίδιο τον Θεό βρέθηκαν ψευδομάρτυρες για να Τον δικάσουν και εσείς τώρα ασχολείστε με τέτοια πράγματα; Ε οχι λοιπον! Ναι αυτό είναι το παιδί μου! Καμαρώνω και το Αγαπάω όσο τίποτα στον κόσμο και σ' όποιον αρέσει! Η διαχείριση θυμού τι θα δώσει σαν αποτέλεσμα; Να αναγκάσεις κάποιον που σε ειρωνεύεται να σε αγαπήσει; Βρες άλλον τρόπο ...την αξία σου. Που πιστέψτε με είναι πολλή! Μαίρη Βελλή

Σχόλια

Κάτι δεν κατάλαβες

Υποβλήθηκε από Soula Τρί, 31/10/2006 - 09:24

Μαλλον δεν καταλαβες κατι καλα. Τι θα φοβηθω το δασος που καιγεται ή το τσιγάρο στο τασάκι μου; Το προβλημα μου δεν ειναι το τι κανει το παιδι μου αλλα το οτι καποιοι γονεις δεν φοβουνται αν το παιδι τους θα ειναι ο αληταρας που φοβομαστε ολοι μας αλλα... Το οτι θα κανει το παιδι τους ψυχολογικο πολεμο στο δικο μου για να δειξει ποσο μαγκας ειναι για αυτους ειναι ανδρισμος και μαγκια. Το παιδι μου το εχω δεχτει οπως ειναι και δεν προσπαθω να το αλλαξω αλλα να βελτιωσω οσο μπορω την τοσο γλυκια ευαισθητη και ιδιαιτερη προσωπικοτητα του. Οσο για την διαχειριση του θυμου ειναι κατι που χρειαζεται σε ολους μας, ειναι δηλαδη πώς να αντιμετωπισεις το παιδι ή τον εαυτο σου, όταν εχει εκρηξεις θυμου ή νευρων. Δεν ειναι κακο ενα πλανο με το τι πρεπει να κανεις, είναι;;; Σουλα

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Κατάλαβα

Υποβλήθηκε από Μαίρη Στεργίου Βελλή Τρί, 31/10/2006 - 10:16

Σούλα, μην ξεχνάτε ότι είμαι και εγώ μητέρα παιδιόύ με ειδικές ανάγκες και έχω και ακόμα ένα παιδί τυπκής ανάπτυξης, όπου σ΄όλη μας τη ζωή προκειμένου να είναι μαζί με τον αδελφούλη της και να μεγαλώσουν με υγιή πρότυπα και όχι κόμπλεξ, όπως όλα τα αδελφάκια έπρεπε σε γιορτές, σε γενέθλια, σε σχολικές εκδηλώσεις, σε βόλτες, στα καλοκαιρινά μπάνια, στις παρέες μέσα στο σπίτι, γενικά παντού να ΄ναι μαζί. Μια μπαλάντζα ανάμεσα στο ειδικό και το τυπικό! Ηρθαν στιγμές που αν μη τι άλλο ένοιωσα όπως περιγράφεις. ΤΟ ΙΔΙΟ!! Πίστεψέ με, Σούλα, τον θυμό που λες και περιγράφεις τον ζούσα και λέω ζούσα γιατί πια δεν νοιώθω θυμό αλλά λύτρωση. Και ξέρεις τι γεννάει αυτή τη λύτρωση ; Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΜΟΥ. Το να κοιτάω κατάματα αυτό που μου συμβαίνει. Είδες τι έγραψες; " Tο πρόβλημα δεν είναι τι κάνει το παιδί μου, αλλά η ΕΙΔΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ενός ή πολλών ΤΥΠΙΚΩΝ "A Λ Λ Ω Ν". Γιατί να σε νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι με το παιδί σου; Αν το παιδάκι σου αύριο κληθεί να ζήσει μόνο του όπως και το δικό μου ή και των άλλων, η κοινωνία μας είναι φτιαγμένη όχι αγγελικά ! Φτιάξε το παιδί σου να αντέχει και κυρίως ν΄αντέχεις και εσύ ! Αυτό λέω και πράττω Π Ι Α και με τα δύο μου παιδιά (τηρουμένων των αναλογιών βέβαια!) Τέλος, όταν μίλησα για την διαχείριση θυμού το ανάφερα μεταφορικά και δεν υποτιμώ σε καμμία περίπτωση την ειδική επιστημονική παρέμβαση σε όποιον την χρειαστεί έτσι; Μαίρη Βελλή

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Έτσι είμαι εγώ, σε όποιον αρέσω

Υποβλήθηκε από Soula Τρί, 31/10/2006 - 14:32

Παντα κοιτουσα καταματα αυτα που μου συμβαινουν χωρις υπεκφυγες και πισωστρατηματα. Ασφαλως και μαθαινω στο παιδι μου να ειναι δυνατος χωρις ομως να μην του μαθαινω οταν κατι τον ενοχλει να το φωναζει. Δεν εχω μαθει να κλεινω τα αυτια μου και τα ματια μου σε αυτα που γινονται γυρω μου. Ο,τι εχει αντικτυπο σε μενα η την οικογενεια μου οσο κι αν με εχει πειραξει εγω θα το φωναξω και θα δειξω στους αλλους πως νοιωθω. Δεν μπορω να κρυβομαι πισω απο το δακτυλο μου. Αυτους ολους πρεπει να τους αντιμετωπιζουμε γιατι το παιδι μου δεν θα ζησει αργοτερα σε γυαλα αλλα με αυτους τους ανθρωπους. Όσο για τις αγγελικες κοινωνιες, μπορει να υπαρχουν παρασιτα αλλα καπου εκει μεσα υπαρχουν και ανθρωποι πραγματικοι που αν ενωθουν οι φωνες μας τοτε ... οχι δεν θα κλεινω τα αυτια μου σε τ ι π ο τ ε οσο ο Θεος μου δινει ζωη η φωνη μου θα ειναι καπου και θα ακουγεται. Σας ευχαριστω για το ενδιαφερον αλλα ο Θεος με εφτιαξε ετσι ωστε ο,τι δεν μου αρεσει να το φτυνω πισω στην μουρη του αλλου. Δεχομαι λοιπον τον καθενα οπως ειναι γιατι ολοι ειναι σεβαστοι αλλα αυτο δεν σημαινει οτι δεν θα δινω σημασια στις πισωπλατες μαχαιριες. Κανουμε αγωνα οταν γεννιομαστε, αγωνα στο σχολειο, αγωνα στην εφηβεια, αγωνα στην εργασια, αγωνα για λιγο σεβασμο. Σουλα

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Κρατηθείτε

Υποβλήθηκε από Κατερίνα Ζαρίφη Τρί, 31/10/2006 - 16:15

Κορίτσια, κρατηθείτε λίγο, υπάρχουν ουσιαστικές δυσκολίες που πρέπει να αντιμετωπίζουμε και να λύνουμε. Όχι αυτά. Μια χαρά τα πήγαμε μέχρι τώρα. Αγαπημένη μου Μαίρη Βελλή, σε όλα αυτά που λες έχεις δίκιο φυσικά δεν γίνεται να αρέσουμε σε όλους. Και δεν το θέλουμε αυτό. Εμείς θέλουμε να αρέσουμε σε αυτούς που πραγματικά για μας έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας και το ίδιο είμαστε και εμείς για αυτούς. Γι' αυτό μη στεναχωριέσαι. Να ελαφρύνουμε λίγο τους τόνους; Εδώ δεν συγχύστηκες με τη ... φανέλα του στρατιώτη και με την ένδοξη μάνα τώρα θα συγχυστείς; Με αγάπη Κατερίνα Ζαρίφη

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

νόηση, ετών 18:)