νόηση, ετών 18:)

Η φιλη μου, κοιταξε τα παιδια μου, που τα γνωρισε πρωτη φορα σημερα και μου ειπε εκπληκτη "Νομιζα οτι μου ειπες οτι εχουν "κατι". Μια χαρα τα βλεπω" ... Κατι μεσα μου ραγιζει οταν ακουω τετοια σχολια... αν πριν λιγα χρονια μου ελεγες οτι "καποτε" θα κοιταγαν τα παιδια μου και θα τα ελεγαν "φυσιολογικα", θα ελαμπα απο περηφανια και ανακουφιση... "Φυσιολογικος"... τι κενη λεξη. Ποτε, ουτε σε χιλια χρονια δεν θα φανταζομουν οτι θα ειμουνα μαμα παιδιων με "δυσκολιες"... Δεν φανταζομουνα οτι θα ηξερα ορους οπως "διπληγια", "δυσλειτουργια αισθητηριακης ολοκληρωσης", "ΔΕΠΥ" και αλλα πολλα. Οτι θα ηξερα τι ειναι η λογοθεραπεια, η γαστροισοφαγικη παλλινδρομηση, η ανοσοανεπαρκεια, η απλασια αδαμαντινης... Οτι η παιδικη χαρα των παιδιων μου θα ηταν το γραφειο ενος φυσιοθεραπευτη, ενος λογοθεραπευτη... Οτι θα με απειλουσε η δασκαλα του νηπιαγωγειο, οτι στο προνηπιο θα με καλουσε ο διευθυντης και θα μου ζηταγε να παρω τα παιδια μου γιατι οι "αναγκες" τους δεν μπορουσαν να αντιμετωπιστουν. Στην φαντασιωση μου για οταν θα γινομουν μαμα, θα ειχα δυο-τρια παιδακια, ξανθα-γαλανα κατα προτιμηση (παροτι ακομα και τοτε ο αντρας μου ηταν μελαχρινος στα ονειρα μου) και θα ζουσαμε ηρεμα και ωραια με τα απλα, καθημερινα προβληματα του μεσου ανθρωπου. Οχι, ουτε σε εκατο χρονια δεν φανταζομουν οτι αυτη θα ειναι η ζωη μου. Οτι δεν θα μπορουσα να κανω παιδια, οτι θα κατεστρεφα το σωμα μου, οτι θα μεταμορφωνονταν η ψυχη μου, οτι θα κατερρεε ο γαμος μου κατω απο το βαρος ολων αυτων... Υπηρχαν (υπαρχουν) νυχτες που δεν μπορουσα να κοιμηθω απο το αγχος. Τι θα απογινουν τα παιδια μου? Θα σταθουν μονα τους? Θα ειναι ευτυχισμενα? Που θα βρω τα χρηματα να τους δωσω ολα αυτα που χρειαζονται? Γιατι? Γιατι σε εμενα? Τι εκανα και τιμωρουμαι ετσι? Ποτε στην ζωη μου δεν πειραξα ανθρωπο. Ειμουνα παντα καλη, ευγενικη, φιλεσπλαχνη, γεναιοδωρη, δοτικη και ειλικρινεις με τους αλλους. Περιμενα παντα υπομονετικα στην σειρα και ποτε μα ποτε, δεν εκλεψα και δεν εξαπατησα και σιγουρα δεν σκοτωσα κανεναν. Οποτε γιατι σε εμενα? Προσφατα αρχισα να το βλεπω αλλιως... αυτα τα παιδια με ολα αυτα που ο κοσμος βλεπει ως δυσκολιες, δεν ειναι βαρος για εμενα.. Ισα ισα, επειδη ειμαι αυτο το καλοβολο ατομο, ο Θεος (ή το Συμπαν αν δεν πιστευετε στον Θεο), θεωρησε οτι εγω ειμουνα η καταλληλη μανουλα για αυτες τις ψυχες. Επειδη ποτε δεν εκανα τιποτα κακο σε κανεναν, επειδη ειμαι δοτικη, επειδη, επειδη, μου ανοιξε την πορτα σε κατι πολυ μαγικο. Τον υπερλαμπρο, φανταχτερο και πολυχρωμο κοσμο των ειδικων αναγκων. Μεσα απο αυτην την εμπειρια γνωρισα μια στρατια απο μαμαδες τοσο μα τοσο ξεχωριστες, η καθε μια ηρωιδα κανονικη. Ανθρωπους εκπληκτικους, υπερ-ηρωες αλλα και ανοιξαν τα ματια μου και στους κακους, τους καρεκλοκενταυρους, τους γραφειοκρατες και το σαπιο συστημα μας με τις χιλιαδες τρυπες... Μεσα απο την αλλη οπτικη που απαιτει η ζωη μου πλεον, νιωθω πιο σοφη, πιο ολοκληρωμενη και τελικα πιο ευτυχισμενη. Κατανοω πλεον οτι ο καθε χτυπος της καρδιας, η καθε ανασα, το καθε βημα, η καθε λεξη, το καθε χαδι, η καθε αγκαλια, δεν ειναι δικαιωμα αλλα προνομιο, γιατι για καποια παιδια (και τα δικα μου) κερδιθηκαν με πολυ κοπο και πονο και δακρυα και αγχος, γιατι η αληθεια που το 99% των ανθρωπων που με προσπερνανε στον δρομο, αγνοει, ειναι οτι δεν εχουν ολες οι εγκυμοσυνες ενα ροδαλο, στρουμπουλο μωρο ως αποτελεσμα 9 μηνες μετα... Οτι δεν περπατανε ολα τα παιδακια πανω στον χρονο, δεν μιλανε ολα και δεν μεγαλωνουν ολα να κανουν οικογενειες. Καποια δεν βγαινουν καν ποτε απο τον πολυτιμο κοσμο τους για να δουν λιγο και τον δικο μας... και το πιο σημαντικο... δεν συμβαινει παντα "σε αλλους". Καμια φορα συμβαινει και σε εσενα... Καπως ετσι αλλαξε η προοπτικη μου φετος και νομιζω οτι εχω πλεον ξεπερασει καθε φαση θλιψης ή αρνησης. Ναι λοιπον ειπα στην φιλη μου, πανε πολυ καλα τα παιδια μου. Για εμενα ΕΙΝΑΙ φυσιολογικα. Απο την αλλη ομως αυτη η φραση με στεναχωρει και πολυ γιατι αν τα δουν ετσι και οι ειδικοι, θα τους αρνηθουν την βοηθεια που ακομα χρειαζονται ... ειναι σαν να ξερουν σχεδον κολυμπανε αλλα κουραζονται γρηγορα και εκει θελουν ενα σωσιβιο. Αν τους πεταξεις στην θαλασσα και τους παρατηρησεις μονο για 5 λεπτα, θα μπορουσες να νομισεις οτι δεν χρηζουν καμια βοηθεια και να γυρισεις την πλατη. Ομως μετα τα 5 πρωτα λεπτα, κουραζονται και μετα πνιγονται. Επισης, γιατι νιωθω οτι οποτε καποιος λεει "μα εγω δεν βλεπω να εχουν κατι", ειναι σαν μια μαχαιρια στην καρδια γιατι ειναι σαν να μου ακυρωνουν ολον τον αγωνα που εκανα για αυτα και οχι μονο εγω αλλα και η στρατια των ειδικων που εχουν απο πισω αυτα τα παιδια οπως η Αννα και η Ιωαννα και τοσοι αλλοι.. .Ποσο μεγαλη αλλαγη απο τις ερωτησεις και τα επιμονα βλεμματα στην παιδικη χαρα πριν 3 χρονια οταν οι πιο τολμηροι με ρωταγανε "τι εχει το παιδακι σας?". Θα κλεισω λεγοντας μονο οτι οι "σχεδον" φυσιολογικοι, πεφτουν απο τις χαραμαδες του συστηματος... θα σας το αναλυσω καποια αλλη στιγμη γιατι τωρα ενα συγκεκριμενο ειδικο σκυλακι θελει πιπι και δυο αξιολατρευτα, μαυρισμενα αγορακια, ζητανε Coco Pops... Εις το επανιδειν! Τ.