νόηση, ετών 18:)

Οι έφοδοι δε βοηθούν σε τίποτα. Βγάζουν τον μικρό (Νεκτάριο) από το πρόγραμμά του (ειδικώς εάν αντιληφθεί την παρουσία σου) και κάνουν το προσωπικό να αισθάνεται παράξενα. Καλύτερα, να προσπαθείς να χτίσεις πάνω σε μία σχέση εμπιστοσύνης τη συνεργασία σου με τους ανθρώπους που θα αναλάβουν τον Νεκτάριο. Να τους μιλήσεις για την ανησυχία και τη δυσκολία σου να τον αποχωριστείς και να τον αφήσεις στα χέρια τους. Να τους ζητήσεις να σε ενημερώνουν για τα μικρά και καθημερινά του Νεκτάριου τον πρώτο καιρό. Και μη νομίζεις, μπορεί να είναι τυχερός και να βρεθεί σε χέρια "παιδαγωγών" με την αληθινή έννοια του ρόλου, που δεν βλέπουν τον Νεκτάριο απλά σαν τη "δουλειά" τους. ;) 'Αγγελος Γ. Κουτουμάνος Κοινωνικός λειτουργός

Αγγελική όπως σου είπα και κατ'ιδίαν είναι πολύ ευχάριστο ότι ανοίγει το κέντρο ημέρας και είναι αλήθεια ότι ο αποχωρισμός θα είναι στην αρχή δύσκολος και για τον Νεκτάριο και για σένα. Δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι ούτε οι έφοδοι είναι καλή τακτική, συμφωνώ απόλυτα με τον Άγγελο. Άλλωστε θα υπάρχει και επικοινωνία, ενημέρωση από τους θεραπευτές του Νεκτάριου στο προσωπικό του κέντρου (αν κι εσείς το επιθυμείτε αυτό), τόσο στην αρχή όσο και σε τακτά διαστήματα. Η καλύτερη μέθοδος στη θεραπεία είναι η συνεργασία των γονιών και όλων των ειδικών που ασχολούνται με το παιδί. Θα πρέπει να βρούμε συμμάχους και όχι αντιπάλους. Η μάνα είναι ΜΑΝΑ και δικαίως ανησυχεί. Σε λογικά πλαίσια όμως... Ειλικρινα ΠΙΣΤΕΥΩ ότι αυτό θα είναι πολύ σημαντικό βήμα για τον Νεκτάριο, Θα το δείτε κι εσείς :)

Αγγελική, Όταν ήταν να διαλέξω παιδικό σταθμό για τον Γιώργο επισκέφθηκα 2-3 δημοτικούς σταθμούς στην γειτονιά μου. Οι διευθύντριες που γνώρισα ήταν πολύ εξυπηρετικές όταν ζήτησα να δώ τους χώρους, τις κουζίνες κ.λ.π. Εγώ εψαχνα όμως για τους ανθρώπους που θα εμπιστευόμουν το αγγελούδι μου που κι εκείνο τότε δεν μιλούσε και κύτταγε τον κόσμο με τρομαγμένα ματάκια. Προσπαθούσα να τους δώ όπως θα τους εβλεπε αυτός. Και πραγματικά. Σε ένα από τους σταθμούς με ξενάγησε μια πολύ γλυκειά κοπέλλα που κατάλαβε το άγχος μου και ήμουν σίγουρη πως ο Γιώργος θα αισθανόταν πολύ ωραία μαζί της. Μετά γνώρισα την διευθύντρια, μια γυναίκα που φαινόταν πολύ οργανωτική, την έβλεπα να είναι συνέχεια με τα παιδιά και τις άλλες δασκάλες, όχι ιδιαίτερα εκδηλωτική μαζί μου αλλά αισθάνθηκα ότι μπορούσα να της εμπιστευτώ τον Γιώργο γιατί θα τον πρόσεχε. Προτίμησα να μή τους μπλέξω μέ διαγνώσεις και ταμπέλες γιατί αν δεν ήξεραν περί τίνος πρόκειται μάλλον θα τρόμαζαν. Ετσι τους είπα ότι ο Γιώργος δεν μιλάει. Προσπάθησα όσο μπορούσα να δεχθούν τον Γιώργο σε αυτό τον σταθμό. Και τελικά τα κατάφερα. Την πρώτη εβδομάδα την έβγαλα στο παρκάκι λίγο πιό πάνω. Τώρα τι θα μπορούσα να κάνω από τόση απόσταση δεν ήξερα. Αλλά ήμουν πιο κοντά του. Προσπαθούσα να ακούσω από το παράθυρο το κλάμα του. Ευτυχώς τίποτα κακό δεν έγινε. Η διευθύντρια τον ανέλαβε υπό την προστασία της. Τον είχε δίπλα της στο γραφείο όποτε τον έβλεπε να κουράζεται από τις φωνές και την φασαρία. Του άρεσε το φωτοτυπικό και τον άφηνε να παίζει με το τηλέφωνο όταν βαριόταν. Δεν μου έλεγε πολλά, ήταν πολύ τυπική μαζί μου. Αλλά όταν έπαιρνε αγκαλιά τον Γιώργο, καταλάβαινα πώς το έκανε με πολύ αγάπη. Την πρώτη φορά που ο Γιώργος ζωγράφισε κάτι το κράτησε και μου το έδειξε με πολύ περηφάνεια. Σαν να ήταν δικό της παιδί. Εκεί έμεινε δύο χρόνια ο Γιώργος. Κατάλαβα τελικά ότι η ανησυχία της ήταν μήπως και δεν είχα καταλάβει ότι ο Γιώργος έχει μεγαλύτερο πρόβλημα από την ομιλία. Οταν της είπα ότι κάνει εργοθεραπεία, λογοθεραπεία και ειδική αγωγή κατάλαβα ότι ησύχασε!.. Κι έτσι ήμουν ήσυχη κι εγώ ότι ο Γιώργος ήταν σε καλά χέρια. Οταν πήγαινα να τον πάρω τα μεσημέρια, έλεγα από μέσα μου με περηφάνεια: Αυτό είναι το σχολείο του γυιού μου. Εκεί ο Γιωργάκης γνωρίζει τους φίλους του, τρώει μαζί τους, καμμιά φορά παίζει και μαζί τους. Και να, τα δάκρυα κορόμηλο. Συναντήσαμε αυτή την διευθύντρια πρίν από μια εβδομάδα στον δρόμο. Τον αγκάλιασε με τόση λαχτάρα και αγάπη που κατάλαβα ότι δεν είχα κάνει λάθος. Ήξερε ακόμα και τι να τον ρωτήσει για να πάρει απάντηση (μια που ο Γιώργος δεν απαντάει σε όλους και σε όλα). Την έχω ευχαριστήσει 100 φορές κι εκείνη την ημέρα την ευχαρίστησα ακόμα μία μέσα από την καρδιά μου. Και απλά μου είπε "έκανα ό, τι έπρεπε να κάνω". Σε καταλαβαίνω λοιπόν Αγγελική πόσο πολύ αγωνιάς. Τον Γιώργο αισθάνομαι ότι τον γέννησα δύο φορές. Την μία τον γέννησα και μετά δύο μήνες τον εμπιστεύτηκα για 8 ώρες κάθε μέρα στην μαμά μου γιατί επέστρεψα στην δουλειά μου μετά την άδεια τοκετού. Οταν στα δύο του κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά, αισθάνθηκα ότι τον ξαναέβαλα μέσα στην κοιλιά μου και τον κράτησα εκεί μέχρι να τον δώ να ωριμάζει και να μου μου λέει αυτό το "μαμά μου" που τόσο ήθελα να ακούσω!... Τώρα το λουλουδάκι μου μεγάλωσε κι έχει τους φίλους του στο σχολείο και καμμιά φορά μ' αφήνει σύξυλη να τον περιμένω στα κάγκελα του νηπια γωγείου γιατί δεν θέλει να σταματήσει να τρέχει με τους φίλους του... Και πάλι τα δάκρυα κορόμηλο ... από περηφάνεια αυτήν την φορά... 'Αστον να πετάξει Αγγελική. Μη φοβάσαι. Ξέρει πως πάντα θα είσαι εκεί και θα τον περιμένεις. Καλή αρχή. Βιβή

Μπραβο 'Αντζελα, καλη αρχη. Μη ανυσηχεις, ολοι μπηκαμε σε αυτο το "τουνελ του σχολειου". Συναισθηματα... φοβου, περηφανειας, αγωνιας, αρνησης, αγχους. Δυστυχως, ολα οσα σου ειπαν ολοι οι φιλοι του "Νόηση", ειναι σωστα. Όσο και αν ανησυχεις, οι εφοδοι κανουν κακο στο ιδιο το παιδι. Ουτως η αλλως εσυ δεν μπορεις να δεις τι γινεται μεσα. Εγω ημουν απαραδεκτη εκεινα τα πρωτα χρονια.... Nα 'στε ολοι καλα. Σουλα

Δυστυχως οι "μπαμπαδες", οχι για να μας το παιξουν εξυπνοι αλλα επειδη δεν καταλαβαινουν το πώς νιωθουμε, μας βρίσκουν απαράδεκτες. Μερικες φορες ειμαστε αλλα.. καταλάβετέ μας - και οι δικες σας μαμαδες, ετσι δεν εκαναν αγαπητοι μπαμπάδες;

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός! Καλή αρχή! :)