Απροσάρμοστο έλεγαν, τίποτα παραπάνω

Είμαι η Μυρτώ και θα ήθελα να πω τον λογο που με φέρνει εδώ να διαβάζω τα "βιολόγια" όλων και να παίρνω το θάρρος να κάνω ερωτήσεις σε κάποιους από εσάς γιατί στο προφίλ μου ήμουν λακωνική. Έχω ένα αγοράκι 9 μηνών, το οποίο δείχνει να ειναι εν τάξει με βάση τα ορόσημα ανάπτυξης και γι αυτό όλοι μου λένε πως είμαι τρελλή όταν ανησυχώ για κάτι που σ' αυτούς φαίνεται τυχαίο. Εγώ όμως δε θέλω ν αφήσω στην τύχη το παιδί μου, που χρησιμοποιεί το δεξί χεράκι πιο πολύ και μερικές φορές κρατάει λυγισμένο το αριστερό καθώς και γαμψά τα δαχτυλάκια του ποδιού και γι αυτο έχω κλείσει ραντεβού με νευρολόγο στο Παίδων τον άλλο μήνα. Μακάρι να μην έχει τίποτα, όχι γιατί θα το αγαπάω λιγότερο αλλά γιατί θα είναι πιο έυκολη η ζωή του. Αν πάλι κάτι δε παει καλά δε θα έχουμε χάσει πολύτιμο χρόνο.. Αυτό που μ' έκανε να ειμαι τόσο σχολαστική με το παιδί ειναι η κατάσταση της μικρότερης αδερφης μου. Ενα παιδί που μεγάλωσε ουσιαστικά με τη γιαγιά και που δεν ανεχότανε χάδια και τρυφερότητες, ήτανε επιθετική με όλα τα παιδιά, στο σχολείο καθότανε κάτω απ το θρανίο και έτρωγε γόμες και στα διαλειματα πηδουσε απ το δεύτερο όροφο του κτηρίου... και ενώ ηταν καλή στο μπαλέτο τη διωχναν απ τις σχολές γιατί έδερνε τα παιδιά και έτρωγε τσουκνιδες και και και... Κι ομως γι αυτό το παιδί όλοι λέγανε απλά οτι είναι απροσάρμοστο, τίποτα παραπανω. Έτσι αυτό το παιδί, ούσα γυναίκα 30 χρονών πια που ζεί ολομόναχη, κοιμάται όλη μέρα και κάθεται όλη νύχτα ξύπνια μιλώντας με ιντερνετικούς φίλους που δεν έχει δει ποτέ και τραυματίζοντας σοβαρά τα χέρια της και το στήθος της ενίοτε, με ξυράφια... Εγώ δε μπορω να πιστέψω πως δε θα ηταν καλύτερη η καταστασή της αν κάποιοι είχαμε καταλάβει τι σήμαινε πριν 25 χρόνια απροσαρμοστο... Αυτά είχα να πω κι έυχομαι όλα τα παιδάκια, διαίτερα ή όχι να είναι ευτυχισμένα και οι γονείς να είμαστε περήφανοι γι αυτά.