νόηση, ετών 18:)

Φιλοι μου και φιλες μου, καλο μας χειμωνα. Σας ειχα αφησει καπου εκει με το διαζυγιο πριν μηνες και μηνες και επανηλθα να μοιραστω μαζι σας τις σκεψεις μου και τα νεα μας...

Ειμαστε καλα ειναι το πρωτο που θελω να σας πω. Ο Γιαννακης μας ειναι σε καινουριο σχολειο του οποιου η διευθυντρια ειναι της Ειδικης Αγωγης και η υποδιευθυντρια μητερα παιδιου με σοβαρες ειδικες αναγκες.

Η παραλληλη στηριξη μας ηρθε!! (μετα απο πολυ πιεση απο την διευθυνση του σχολειου). Αν θυμαστε περισυ μας ειχε ερθει Μαρτη! Και οχι μονο αυτο, η παλια διευθυντρια, οταν την ειχαν παρει νωριτερα, ειπε οτι το παιδι εφυγε προς αγνωστη διευθυνση (ψεμα φυσικα!) και ετσι εμεινε για λιγο καιρο μετεωρη η αιτηση μας για παραλληλη. Ευτυχως, επεμειναν οι διευθυντρια και εγω και την πηραμε!!

Παμε παρακατω... σιγα σιγα ξαναφτιαχνουμε την ζωη μας. Ειμαι με εναν ανθρωπο που αγαπω και με αγαπα πολυ και ειμαστε ευτυχισμενοι. Αγαπαει τα αγορια μου και δεν τα ξεχωριζει, ειναι ΚΑΙ δικα του. Τα παιδιας ΜΑΣ, μου θυμιζει αν μου ξεφυγει το "μου".

Ο συντροφος μου (συντομα συζυγος) εχει ημιπληγια.

Να σας πω οτι στην αρχη το βλεμμα μου δεν επεφτε στο ατροφικο αριστερο του χερι? Να σας πω οτι δυσκολευομουνα να τον κρατησω αγκαζε γιατι κουτσαινει και σερνει το αριστερο του ποδι? Να σας πω οτι μεχρι να τον μαθω και να καταλαβω τι μπορει να κανει και τι οχι (σωματικα παντα γιατι νοητικα ειναι αστερι), του ζητουσα πραγματα που δεν γινονταν? Οτι δεν ακουσα το παραπονο στην φωνη του και δεν ειδα τον πονο στα ματια του καθε φορα που μου ελεγε "Δεν μπορω να το κανω αυτο αγαπη μου, με ενα χερι"? Ψεματα θα σας πω...

Ομως, πλεον δεν βλεπω τιποτα απο ολα αυτα. Εχω μαθει απο μονη μου να ειμαι στην "καλη" του πλευρα οταν του μιλαω, να με ακουει. Οταν ξαπλωνουμε να ειμαι στα δεξια του, οτι ναι μεν εχει αριστερο χερι, αλλα δεν λειτουργει... και κυριως ποσο θαυμασμο εχω για αυτον τον ανθρωπο που παροτι "μισος" σωματικα, ειναι μαστερ στις πολεμικες τεχνες, με πτυχιο πανεπιστημιου και φοβερη, απυθμενη κατανοηση, χωρις να λεει πολλα πολλα, με ενα χαμογελο στα χειλη και λιγο συμπεριφορα Πητερ Παν... να, προχθες του ζητησα μια μπανανα απο την κουζινα και μπηκε κρατωντας την στο αυτι σαν τηλεφωνο... "Ναι? Ναι ποιος ειναι?" ρωτησε την μπανανα και μου την εδωσε λεγοντας μου "Εσενα ζητανε"...

Μα ποιο πολυ, χαιρομαι να τον βλεπω να παιζει με τα αγορια μου... συγνωμη, ΜΑΣ..
Δεν εχω γνωρισει ανθρωπο με περισσοτερη υπομονη, με μεγαλυτερο αλτρουισμο, απο την συντροφο μου. Αυτη την "σοφια" που μονο αν "παθεις θα μαθεις".

Ε ναι λοιπον, η αγαπη ερχεται ακομα και σε αναπηρικο καροτσακι, σε ανθρωπους με μισο μυαλο, με μισο σωμα, με ενα ματι, με ενα χερι.. αρκει να εχουν ολοκληρη καρδια!

Αγαπηθηκαμε πολυ που λετε και εντελως αναπαντεχα, ο Θεος μας χαρισε ενα μωρακι!
Ειμαι στον 5ο μηνα και δεν σας κρυβω οτι φοβαμαι... φοβαμαι για το μωρο, για την ισορροπια μας, για τον Γιαννη... για ολα.
Νομιζω οτι εχω Συνδρομο Μετατραυματικου Στρες. Προσπαθω να χαρω αυτην την εντελως αναπαντεχη (αλλα καλοδεχουμενη) εγκυμοσυνη και δυσκολευομαι. Ειναι ειρωνικο καπως. Την πρωτη φορα γιορταζα μια εγκυμοσυνη που μου χαρισε δυο παιδια που δεν ηθελε ο πατερας τους και κατα την οποια μου φερθηκε απαισια και ομως θυμαμαι σαν να ειμουνα σε ροζ συννεφακι.

Τωρα που εχω διπλα μου εναν ανθρωπο που με αγαπαει, που με στηριζει, φοβαμαι τοσο πολυ δεν την ευχαριστιεμαι. Φοβαμαι στην πραγματικοτητα οτι θα του χαρισω ενα παιδι "σπασμενο". Ιδιως νυχτες σαν την προχθεσινη, δυσκολες, που ο μικρος μου μας δειχνει σε ολο του το μεγαλειο, την διαφορετικοτητα του, αναρωτιεμαι τι παω να κανω...

Μια αλλη μαμα παιδιου με ειδικες αναγκες ομως μου ειπε αυτο: "Τα διαφορετικα παιδια, χρειαζονται να μαθουν καποια πραγματα απο αλλα παιδια. Οσο περισσοτερα αδελφακια εχει, τοσο μεγαλυτερο μονιμο κυκλο θα εχει, τοσο θα μαθαινει τις κοινωνικες δεξιοτητες που του λειπουν ωστε να λειτουργησει και στο ευρυτερο περιβαλλον."

Λογικο μου ακουγεται για ενα παιδι με Ασπεργκερ οπως ο δικος μου. Την αλλη οπτικη μου την δινει ο συντροφος μου, ο οποιος μεγαλωσε με ειδικες αναγκες. Οταν του λεω οτι αισθανομαι οτι το παιδι ειναι δυστυχισμενο και ψαχνω απεγνωσμενα αυτο το μαγικο ραβδι να το κουνησω και να τα κανω ολα καλυτερα, εκεινος με σταματαει. ΠΡΕΠΕΙ να καταλαβει καποια πραγματα μονος του. ΠΡΕΠΕΙ να προσπαθησει, μονος του. Δεν μπορω οσο και να θελει η μητρικη μου ψυχη, να τα κανω εγω ολα για εκεινον. Κακο θα του κανω... πρεπει... θα πονεσει, θα απογοητευθει και καποια στιγμη θα φτασει σε συμπερασματα που εγω δεν μπορω να τον κανω να κατεχει... Μπορω να φανταστω πως ειναι να μην σε υπακουει το σωμα σου... δεν *ξερω* ομως. Παντα ειχα δυο χερια, δυο ποδια, δυο ματια, δυο αυτια. Μπορει στην ζωη μου να με σταματησαν αλλα πραγματα, το σωμα μου ποτε. Οταν η ψυχη μου ηταν ετοιμη, ηταν και το σωμα μου. Γι'αυτο, υποκλινομαι, και τον ακουω...

Ετσι λοιπον μας βρισκεται, προ των Χριστουγεννων. Με σιγουρα λιγοτερα υλικα αγαθα, ισως και λιγο μεγαλυτερο αγχος (αχ αυτα τα οικονομικα!!), ισως τα Χριστουγεννα μας σας φανουν "πτωχα", τα δωρα θα ειναι μονο δυο κατω απο το δεντρο και αυτα αγορασμενα με στερησεις... αλλα! Εχουμε κατι που δεν αγοραζεται και δεν πωλειται... ευτυχια!!! Ναι, το μωρο μας θα μεγαλωσει με λιγα, πολυ λιγοτερα απο αυτα που ισως ειχαν τα αδελφια της. Τα ρουχαλακια της θα ειναι δευτερο και τριτο χερι, η κουνια δανεικη... και δεν με νοιαζει καθολου!!! :)
Ποτε δεν θα της πει κανεις οτι ειναι αχρηστη, ποτε κανεις δεν θα σηκωσει χερι πανω της. Δεν θα αναρωτηθει αν την θελαμε και αν την αγαπαμε.

Το μονο που ευχομαι Παναγια μου, ειναι ενα μωρο οπως ολα τα αλλα. Οχι οτι δεν ειμαι ευγνωμων για τα αγορια μου, οχι οτι μετανιωνω τον Γιαννη μου... θελω απλα ενα μωρο που θα καθισει στην ωρα του, θα περπατησει στην ωρα του, θα μιλησει στην ωρα του. Δεν θελω το πιο εξυπνο, το πιο ωραιο... θελω απλα ενα μωρο γερο, οπως ολα τα αλλα. Θελω να περασω πρωινα σε παιδικες χαρες αντι για θεραπειες. Με διαλεξες να γινω μανουλα ξανα για καποιο λογο, ξερεις εσυ τι κανεις... ακομα ομως και αν διαλεξες για εμενα ενα "ειδικο" μωρο, παλι ξερεις τι κανεις, δεν θα σε αμφισβητησω. Μπορει εγω να σου ζηταω ο,τι θελω, ομως εσυ ξερεις τι *χρειαζομαι* και αυτο τελικα θα μου δωσεις.

Σας ευχαριστω που με διαβαζετε και σας ευχομαι ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΜΕ ΥΓΕΙΑ!!!!!
Τ.