νόηση, ετών 18:)

Αυτή ήταν η πρώτη λέξη του μικρού μου : Daewoo. Προσπαθώντας να ακούσουμε τις πρώτες λεξούλες του φτιάξαμε ένα βιβλίο με όλα τα σήματα από τις μάρκες αυτοκινήτων γιατί τον ενδιέφεραν πολύ. Του δείχναμε και του λέγαμε. Και κάποια στιγμή το είπε μόνος του. Ο γυιός μου δεν έχει διάγνωση Asperger. Εχει ΔΑΔ και ο λόγος του ήταν πολύ περιορισμένος. Τώρα είναι 8 ετών το λεξιλόγιό του είναι απεριόριστο, βεβαίως ο λόγος του είναι σχετικά ιδιόμορφος (που τον κάνει και πολύ χαριτωμένο θα έλεγα) αλλά σας διαβεβαιώ ότι η ζωή μας δεν διαφέρει από την ζωή άλλων γονιών με συνομήλικα παιδιά. Υπάρχουν πράγματα που τα παιδιά μας τα κάνουν εξαιρετικά καλά και πολλοί συνομίληκοί τους εντυπωσιάζονται. Τα παιδιά ωριμάζουν και προχωρούν και έχουν δικαίωμα να ζούν μια φυσιολογική ζωή. Καταλαβαίνω πως χρειάζεται λίγος χρόνος απομόνωσης για να ανασυγκροτήσετε τις δυνάμεις σας. Το "πένθος" που αναφέρατε είναι μια συνηθισμένη έκφραση των ειδικών. Προσωπικά έχω ζήσει πολλές ευτυχισμένες στιγμές εξαιτίας του γυιου μου και δεν ένοιωσα ποτέ την ανάγκη να πενθήσω. Ναι, έγινα πιο δυνατή για να διεκδικήσω αυτά που δικαιούται, για να τον στηρίξω όταν χρειάστηκε να ξεπεράσει τις φοβίες του, τις ανασφάλειες που έτσι κι αλλιώς όλα τα παιδιά έχουν. Αυτοί που απομακρύνονται από το περιβάλλον μας είναι οι αδύναμοι που δεν ξέρουν πως να μας αντιμετωπίσουν. Από την δική μου εμπειρία σας λέω να προσπαθήσετε να συντομεύσετε το διάστημα αυτό της απομόνωσης γιατί εκεί είναι το κλειδί για να μπορέσει ο μικρός σας να αποκτήσει τις δεξιότητες στις οποίες υπολείπεται. Τώρα κάθε Σαββατοκύριακο έρχονται φίλοι μας με παιδιά στο σπίτι που θαυμάζουν τον Γιώργο γιατί διαβάζει τόσο ωραία και μαζί τους ο μικρός μου μαθαίνει τους κανόνες του ποδοσφαίρου και όλα τα παιχνίδια που τον δυσκόλευαν. Τώρα μαθαίνει γεωγραφία για τις σημαίες, τις πρωτεύουσες και έτσι κρατάει το ενδιαφέρον όλων αμείωτο! Φαίνεται δύσκολο αλλά είναι πολύ σημαντικό ο μικρός σας να βρίσκεται με παιδιά. Οσο κι αν γινόμαστε εμείς παιδιά μαζί τους ε..... όλο και κάτι μας ξεφεύγει που προδίδει είτε την ανησυχία μας ή την απογοήτευσή μας. Τα παιδιά έχουν δικούς τους κώδικες επικοινωνίας κι αυτούς πρέπει να μάθουν τα δικά μας παιδιά. Καλως ήρθατε στο Νόηση.

"Ξερεις γιατι πηγαινεις στην κ. Ερασμια"; ρωτησα τον Γιαννη "μηπως για αυτο το προβλημα συμπεριφορας και νευρων ,που εχω;" μου απαντησε ο Γιαννης. Απο κει και περα ξεκινησε μια μαραθωνια συζητηση που συνεχιζεται μεχρι και σημερα και αυριο και παντα. Καλημερα λοιπον με αυτη την αρχη, οπως θα του εξηγησεις καποια στιγμη το σεξουαλικο ετσι θα του εξηγεις τα παντα. Ακομα και το γεγονος οτι ηδη ξερει κατι που οι αλλοι τωρα το μαθαινουν για οποιοδηποτε λογο. Τα παιδια μας πιανουν τα παντα στον αερα. Καλη συνεχεια με εκτιμηση Σουλα

Έτσι όπως γράφετε, μου έρχεται στο μυαλό η σκέψη ότι είστε (οικογενειακώς) πιο πιεσμένοι από τις αντιδράσεις των γύρω σας παρά από τον καθημερινό αγώνα να μεγαλώσετε τον Ευθύμη. Γιατί, τόσοι άνθρωποι να σας δυσκολεύουν; Λόγω των δυσκολιών του Ευθύμη όταν είναι με άλλους, που τους κάνει να μη τον αποδέχονται, ή λόγω του "πένθους" που αναφέρετε, που σας κάνει να νιώθετε μόνοι; Ρωτώ γιατί με τον τρόπο που βλέεπτε τα πράγματα, μου φαίνεται παράδοξο να μη υπάρχουν άνθρωποι στο περιβάλλον σας, οικογενειακό και περισσότερο φιλικό, που δεν μπορούν να δουν τον Ευθύμη όπως εσείς, ένα παιδί που σας κάνει νιώθετε ευχάριστα μαζί του. Πάντως, ελπίζω ότι εδώ (στο NOESI.gr) θα είναι λίγο διαφορετικά, και ίσως πιο ευχάριστα για εσάς. Και ακόμη περισσότερο ελπίζω ότι ίσως γνωρίσετε ανθρώπους με τους οποίους να μη αισθάνεστε ότι ανήκετε αλλού... Άγγελος Γ. Κουτουμάνος

Συμφωνώ μαζί σου πως κολλητικό δεν είναι... Απλά οι άλλοι φοβούνται να το διαχειριστούν... δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν. Η φυγή είναι πάντα ο πιο εύκολος τρόπος. Πρέπει εσείς να δείξετε τον δρόμο της επικοινωνίας σε όποιον μείνει δίπλα σας. Καλή συνέχεια.

Σε όλους συμβαίνει αυτό με τα καλά και τα σάπια! Σε όλες τις φάσεις της ζωής μας και χωρίς τη διαφορετικότητα... Ίσως αυτό δίνει και νόημα στις καλές στιγμές όταν έρχονται.