νόηση, ετών 18:)

Το χαμόγελο της καρδιάς μου,όλη μου η ζωή, ο γιος μου. Γεννήθηκε τον Απρίλιο του 2002 είναι 6,5 ετών και έχει την διάγνωση της ΔΑΔ. Πρώτη φορά που κράτησα το παιδί μου στα χέρια μου τα όνειρα μου φωτίστηκαν. Οι λέξεις είναι λίγες γιά να εκφράσω τα συναισθηματά μου. Ένα υγιέστατο φυσιολογικό μωράκι και με ακόμα πιο φυσιολογική ανάπτυξη, εώς τα δύο του χρόνια.

Νέο "βιολόγιο" στο NOESI.gr!

Το παιδί περπάτησε και άρχισε να εκφράζεται λεκτικά σε ηλικία 8-9 μηνών, έπαιζε με τα παιχνίδια του αλλά η ενασχόληση του με αυτά είχε κυρίως σειροθετικό χαρακτήρα. Το δύσκολο ήταν οτι δέν μπορούσε να ακολουθήσει κάποιο πρόγραμμα. Δεν είχε περάσει από το μυαλό μας ότι κάτι υπήρχε. Σταμάτησε σε ηλικία περίπου 2 ετών να λέει και να κάνει ότι είχε μάθει ώς τότε και δεν είχε πια κανένα ενδιαφέρον. Μόνο κλάμα, γκρίνια και γονείς σε κατάσταση ΣΟΚ. Δεν ξέραμε πώς να το αντιμετωπίσουμε και έτσι ξεκίνησε ένας αγώνας από επισκέψεις σε ειδικούς διαφόρων ειδικοτήτων και μια τυπική σειρά εξετάσεων.

Τα λόγια των ειδικών αγκάθι στην ψυχή, λόγια που σκοτώνουν "ο μικρός έχει αυτισμό, είναι δύσκολη περίπτωση αλλά η εργοθεραπείες και λογοθεραπείες θα τον βοηθήσουν" μόνο αυτό. Κάνει το παιδί 3,5 χρόνια τώρα ασταμάτητα συνεδρίες και το αποτέλεσμα κατά την γνώμη μου όχι αυτο που θα έπρεπε. Ξέρουν τι κάνουν. Αυτή είναι η επαγγελματική πολιτική, πώς αλλιώς θα κρατήσουν τον πελάτη, δυστυχώς μας βλέπουν σαν πορτοφόλια και δέν βλέπουν την απελπισία μας και την αγωνία στα μάτια των παιδιών μας.

Ό,τι έχει καταφέρει το παιδί μου το έχει καταφέρει μόνο του. Τρώει μόνος, πηγαίνει τουαλέτα, δεν μιλάει ακόμα και γενίκα είναι πίσω σε αρκετούς τομείς, όμως ό,τι θέλει μας το ζητά με κινήσεις. Είναι ένα πολύ γλυκό παιδί και μας δείχνει την αγάπη του με φιλιά, και αγκαλιές.

Το παραπονό μου είναι πως ποτέ κανείς απο όλους αυτους τους ειδικούς δεν μας βοήθησαν να καταλάβουμε το πώς πρέπει και εμείς στο σπίτι να δουλέυουμε με το παιδί, το ένστικτο μόνο δεν φτάνει. Δεν θα έπρεπε τουλάχιστω να μου απαντούν στίς απορίες μου; 'Η να με αφήσουν να παρακολουθήσω κάποια λεπτά απο τις συνεδρίες;

Πιστεύω πως θα έπρεπε, να δω τον τρόπο και γενικα πώς προσεγγίζουν το παιδί, διαφορετικά πώς θα καταλάβω, πώς εγώ θα βοηθήσω αυτό το παιδί; Το παιδί μου; Που μέσα στα ματάκια του όταν με κοιτά, βλέπω ένα "γιατί". Μ' αρωσταίνει αυτό το γιατί.

Πιστεύω ότι πάνω απ'όλα με την δική μας συμπαράσταση, με την πολύ αγάπη και την δύναμη της ψυχής μας θα μπορέσει να κάνει τα μεγάλα βήματα και το παιδί το νιώθει το καταλαβαίνει και προσπαθεί κάθε μέρα και περισσότερο.