νόηση, ετών 18:)

Eυτυχώς που το noesi μου δίνει αυτή την εναλλακτική λύση. Μιας και το ιστολόγιο μου, ένα ημερολόγιο τριών ετών και όλη η δουλειά που έγινε γι'αυτό, χάθηκε ξαφνικά, σκέφτηκα να το συνεχίσω εδώ ως βιολόγιο με τον ίδιο τίτλο. Έτσι οι διαδικτυακοί φίλοι μου ή μάλλον φίλες μου, γιατί είναι όλες μητέρες παιδιών με εγκεφαλική παράλυση, η Έφη, η Χριστίνα, η Αθηνά, η Ραλλή, η Μάγδα και όλες οι υπόλοιπες, ίσως με ανακαλύψουν πάλι ή ίσως κάνω καινούριους φίλους. Επειδή είναι δύσκολο να συμπτύξω εγγραφές τριών χρόνων κι επειδή ακόμη έχω στενοχώρια που έχασα το blog (ήταν ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο της ζωής του παιδιού), θα κάνω μια πολύ μικρή εισαγωγή- ανακεφαλαίωση και θα ξαναπιάσω το νήμα από εκεί που το άφησα. Είμαι η Άννα,έχω δυό αγοράκια δίδυμα, που σε λίγο θα γίνουν 3 ετών. Ο Γιώργος είναι με εγκεφαλική παράλυση. Ξεκινήσαμε με σπαστική τετραπληγία μετρίου βαθμού, για την οποία έχουμε πρόγνωση ότι θα εξελιχθεί σε διπληγία ήπιας μορφής, με πολύ αγώνα και πολύ κόπο, πρώτα απ'τον ίδιο και μετά από εμάς. Η νόηση είναι ίσως και πάνω από το μέσο όρο, ο λόγος του άριστος και δεν έχει διάσπασει προσοχής. Παλεύουμε λοιπόν για την ανεξάρτητη βάδιση αλλά και για πολλά άλλα κι είμαστε στην αρχή του μεγάλου μας δρόμου. Ο δρόμος είναι δύσκολος, γεμάτος με εμπόδιο, που καθώς το παιδί μεγαλώνει, αλλάζουν μορφή. Και πρέπει κάθε φορά να βρίσκουμε καινούριους τρόπους να τα ξεπερνάμε. Έχουμε μπει στο κλαμπ των εφευρετικών ανθρώπων και πάμε καλά. Ώρες, ώρες οι ιδέες που κατεβάζουμε εκπλήσσουν ακόμη κι εμάς τους ίδιους. Στο ταξίδι αυτό μαθαίνουμε πολλά, που σίγουρα δεν επρόκειτο να τα μαθαίναμε ποτέ αλλιώς, αποκτάμε πολύτιμες εμπειρίες, γελάμε, κλαίμε, στενοχωριόμαστε, χαιρόμαστε, αλλά ποτέ δεν χάνουμε την ελπίδα και πάντα βρίσκουμε καταφύγιο στην προσευχή. Την άλλη μέρα έτοιμοι για νέους αγώνες λοιπόν.