Από την χαρισματικότητα στο φάσμα
Γεια σας. Ειμαι μητερα ενός αγοριού που φέτος ειναι στην Στ δημοτικου. Θελω να διηγηθώ την ιστορία του, αφενός για να θυμάμαι εγω η ίδια, αφετέρου για να καταθέσω κατι που ισως βοηθήσει άλλους γονείς με μικρότερα παιδια. Ηταν διαφορετικός απο τις πρώτες μέρες της ύπαρξής του. Ενιωθα σαν να μην ήταν μωρό και το περιβάλλον φαινόταν να αντιλαμβάνεται οτι «κατι» ήταν ασυνήθιστο.
Προσηλωνε το βλεμμα και με κοιτούσε μ ενα βάθος που θύμιζε σοφό γερό,οχι μωρό. Μπουσουλησε και περπάτησε πολυ νωρις, 7ος μήνας το πρώτο, 11ος το δεύτερο,ήταν υπερβολικα ενεργητικός και αεικίνητος και κοιμόταν ελάχιστα. Ολοκληρη νύχτα, που και που, μετα τα έξι του. Το αγαπημένο του παιχνίδι στον 8ο μηνα ήταν να στήνει μικρά αντικείμενα σε περίεργες κλίσεις με στόχο να ισορροπήσουν, μιλούσε με τον ήλιο που έμοιαζε να βιώνεται ως κατι ζωντανό,ήταν πολυ πολυ χαρούμενος και έκλαιγε μόνο οταν τον περιόριζαν, είτε στον υπνοσακκο, είτε στο κρεββατι με τα κάγκελα, είτε στην αγκαλιά μου.
Ενω ήταν πολυ εξαρτημένος απο μενα (κοιμόταν κυριολεκτικά επάνω μου) δεν ανεχόταν τις αυθόρμητες εκφράσεις σωματικής στοργής και με έσπρωχνε. Τοτε, το απέδιδα στην υπερκινητικότητα.
Ειπε τις πρώτες λέξεις μέσα στον πρώτο χρόνο,άρχισε να επικοινωνεί λεκτικά λοιπον νωρις, αλλα μ έναν πολυ ιδιόμορφο λόγο που κατανοουσα πλήρως μόνο εγω και σε μεγάλο βαθμό η ευρεία οικογένεια. Ειχε μια μουσικότητα, σχεδόν τραγουδούσε αντι να μιλάει. Στα τρία ομως μίλησε απολυτα κατανοητά, με προτάσεις και πλούσιο λεξιλόγιο.
Τα παιχνίδια μέχρι τον τρίτο η τέταρτο χρόνο ήταν στη βάση του «πώς λειτουργεί». Μεγαλη έμφαση σε ο,τι περιστρέφεται, κυλάει, ρέει, καθώς και σε πολύπλοκες και πολυ ευρηματικές κατασκευές. Δεν κατευθυνόταν ποτέ, ομως.
Εμαθε μόνος του να διαβάζει στα τρεισήμισι. Στα 4 διάβαζε με ευχέρεια άγνωστα κείμενα. Γνωριζε απίστευτα πολλά πράγματα για σύμπαν, ηφαίστεια, ζώα, φυτά κλπ τα οποία διάβαζε απο ευχαρίστηση. Εγω απλώς τροφοδοτούσα με βιβλία το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της εποχής.
Ολα αυτά ήταν κουραστικά μεν, αλλα τόσο γοητευτικά, που για μενα η ιδιαιτερότητα μέχρι τότε είχε μόνο θετικό πρόσημο. Μεχρι που πήγε προνήπια ...συνεχίζω την ανάρτηση μου αργότερα.
Σχόλια
Απο τη χαρισματικότητα στο Asperger 2
..στα 4, λοιπον, ο μικρούλης μου πήγε προνήπια. Προβληματα κοινωνικού συντονισμού εμφανίστηκαν αμεσως. Κολλουσε στα τουβλάκια και δεν ακολουθούσε τη δασκάλα, πλησίαζε τα αλλα παιδια με μεγάλη χαρά αλλα εκείνα δεν φαίνεται να τον αποδεχονταν (ήταν άστοχος, πλησίαζε πολυ κοντά, στριφογύριζε και χοροπηδούσε υπερβολικα κλπ). Ζητησα αξιολόγηση απο το ΚΕΔΔΥ αλλα το πόρισμα μιλούσε για δυσκολία κοινωνικής προσαρμογής και πρότεινε παίγνιο θεραπεία.Την κάναμε, δε βοήθησε απολυτως σε τιποτε, βέβαια. Ξαναβλεποντας το βιντεο της γιορτής λήξης εκείνης της χρονιάς, αναρρωτιεμαι πως εξακολουθούσα να πιστεύω οτι ειναι η χαρισματικοτητα μόνο και το διαζύγιο μου με τον πατέρα του (οταν ήταν 17 μηνών) που τον κάνει διαφορετικό, κι οχι κατι αναπτυξιακό. Κινητικα ασυντόνιστος, καμία αίσθηση της ομάδας, σαν να τον πέταξαν απο άλλο πλανήτη, έντρομο βλεμμα στραμμένο πάνω μου σ όλη τη γιορτη κι εγω να φωνάζω μπράβο, μπράβο και να φεύγουν δάκρυα ποταμι.Τοτε κυριαρχούσε η ένταση με τη δασκάλα. Αποφασισα λοιπον να τον πάω στο ολοήμερο του ίδιου συγκροτήματος, στα νήπια, όπου υπήρχε ενα κοριτσάκι γνωστό του και όπου οι δασκάλες ήταν πολυ πιο ενδιαφερόμενες. Ηταν η καλύτερη χρονια μου,
(επιτέλους, λίγος χρόνος για μενα!)
αλλα εκεί άρχισαν τα αισθητηριακα να φαίνονται πολυ εντονα και η αλληλεπίδραση να γινεται εφιάλτης. Αρνιοταν να φάει γιατί μύριζε άσχημα το φαγητό των άλλων παιδιων, ενιωθε έντονη ναυτία τόσο με τη θεα υγρού πχ φαγητού, όσο και με κάθε στρες, ακόμη και ανεξάρτητο απο τροφή, αρνιόταν να κοιμηθεί η και να ξαπλώσει, έστω, μ' ενα βιβλίο, το μεσημέρι με τ' αλλα παιδια και βίωνε την απόρριψη των άλλων παιδιων ως μίσος, απαντώντας με φόβο. Οι σχέσεις του ήταν σχέσεις προσκόλλησης, συνήθως με καλόκαρδο, ανεκτικά κοριτσάκια και άρχισε να παίρνει αντικείμενα απο το σχολείο και τα παιδια (για να τους θυμάται).
Ολα αυτά με ώθησαν στην αναζήτησή παιδοψυχιάτρου γιατί πια άρχισα να υποψιάζομαι Asperger. Το έψαξα πολυ και κατέληξα σε μια γενικά θεωρούμενη εξαιρετική γιατρό, που κι εγω εκτιμώ οτι προσπάθησε πολυ να προστατέψει το παιδί απο την ταμπέλα του αυτισμού, αλλα...
Απο την χαρισματικότητα στο φάσμα 3
...στα 5 του λοιπον,έγινε θεραπευόμενος ψυχαναλυτικά προσανατολισμένου παιδοψυχιάτρου.Χωρις αναπτυξιακό ιστορικό,χωρίς συμμαχία με (διαζευγμένους)γονείς,αλλα με συμμαχία με το παιδί.Τον πήραμε με κοινή συναίνεση οι γονείς,μετα απο μερικούς μήνες,καθώς το αιτημά μας ήταν διαγνωστικό και διαβεβαιωθήκαμε οτι δεν υπάρχει αναπτυξιακό πρόβλημα.
Μετά,ήρθε η ώρα του δημοτικού.Και η ανοχή ήταν μικρότερη.Ο μικρός μου έτρεχε πχ ανοιγοκλείνοντας ψαλίδια χειροτεχνίας γιατί του φαινόταν αστείο,τον πήγαν στον διευθυντή και υπήρξα μάρτυρας ενός δυσανάλογου τρόμου σε σχέση με το μαλωμα.Ή έτρωγε χαρτί μέσα στην τάξη.Εσπαγε στη μεση όλα τα μολύβια,κάθε μέρα,καθώς και των άλλων παιδιων,αν έπεφταν στα χέρια του.Δεν έβγαζε ΠΟΤΕ το πανωφόρι του,ακόμη κι οταν γύριζε κατακόκκινος και μούσκεμα στον ιδρώτα.Η,αν η δασκάλα του θύμιζε να το βγάλει,γύριζε σπίτι χωρίς αυτο,με θερμοκρασίες κάτω απο το μηδέν,χωρίς να δείχνει οτι κρυώνει.(κρύωνε μόνο οταν ήταν στρεσαρισμένος)Δεν τον διάβασα ποτέ.Αριστος σε ανάγνωση,ορθογραφία,μαθηματικά,μόνο απαισια γράμματα,αλλα οκ,κι ο μπαμπάς του ακριβώς έτσι γράφει.Και ήθελα να ξεχάσω την υποψία μου για asperger.Γεμιζα το σπίτι παιδιά κάθε βδομάδα και οργάνωναν πράγματα για ολους,ήμαστε λοιπον δημοφιλείς,φαινόταν να κάνει φίλους,αλλα στα διαλείμματα συνήθως έμενε μόνος.Πολυ δημιουργικός καθώς ειναι,επινόησε ενα παιχνίδι περιπέτειας που μετείχε όλη η τάξη,αλλα παρέμεινε προσκολλημένος σ αυτο ακόμη κι οταν ,μετα δυο χρονια,το ενδιαφέρον της τάξης ατόνησε και έσβησε.Και έπαιζε μόνος,η με πολυ μικρότερα παιδια.
Σ αυτο το διάστημα,ήμουν εγκαλούμενη για έλλειψη πειθαρχίας και συμμόρφωσης κάθε 15ημερο περίπου στο σχολείο.Ευτυχως,η χαρισματικότητά του αντιροπούσε τα προβλήματα,μέχρι την Ζ Τετάρτη δημοτικού.
Και τότε,άλλαξαν όλα.Τα συνομήλικα παιδια άρχισαν να «αγοροποιούνται»υιοθετώντας συμπεριφορές «μαγκιάς»και δημιουργώντας κωδικούς επικοινωνιας και ο μικρούλης μου ήταν πολύ αποφασισμένος να ενταχθεί.Με την ενθάρρυνση της παιδοψυχιάτρου,τον άφησα να πάει κατασκήνωση.Ηταν καταστροφή.Εμεινε μόνο ενα βραδυ,αλλα έφερα στο σπίτι ένα ψυχωτικό παιδί,με παρανοϊκούς φόβους,με τρομακτικό άγχος που δεν τον άφηνε να κοιμηθεί πάνω απο δυο τρεις ώρες κάθε βραδυ,και ξαναρχισαμε ψυχοθεραπεία.Χωρις διάγνωση,ακόμη.Σε μια εποχή που το παιδί ήταν πλημμυρισμένο ψυχαναγκασμους,παλινδρομημένο και μου έριχνε δήθεν κατα λάθος νερό για να βεβαιωθεί πως δεν είμαι ρομπότ.!
Αλλά οχι.Δεν ήταν στο φασμα.Ηταν ψυχολογικά ολα.Και το δια πραγματευόμουν ακόμη,αλλα πια ειχα αρχίσει να διαβάζω ο,τι υπάρχει και δεν υπάρχει για το σύνδρομο,άρχισα να φτειαχνω κοινωνικές ιστοριες και συζητήσεις με κόμιξ,να χρησιμοποιώ τεχνικές αποσυμφόρησης και γενικά,ανέλαβα την ψυχοεκπαιδευσή του,νομίζω.
Εν τω μεταξύ,δεν επανήλθε ποτε στο προηγούμενο λειτουργικότητας.Δεν ξαναπήγε στον πατέρα του η στους παππουδες(εχει δυο χρονια να φύγει απο το σπίτι χωρίς την παρουσία μου)και στο σχολείο,απο την Πέμπτη τάξη έγινε στόχος απίστευτου εκφοβισμού,με ατέλειωτες κοροϊδίες,χοντρές φάρσες,χειραγωγηση,συχνά και ξυλοδαρμούς.Τωραπια,ειναι κακοποιημένος και βαθειά πληγωμένος.Και θυμωμένος.
Τον προσανατόλισα στη ΜΕΝΣΑ,όπου παρηγοριεται κάπως,αλλα η ουσία ειναι μια:απο την εκμάθηση κολύμβησης μέχρι την οργάνωση της σχολικής τσάντας,χρειάζεται κόπος.Καθημερινος.Και χρόνος που δεν υπάρχει.Και υπομονή.Και ανοχή του παράξενου τρόπου που αγαπάει(μυρίζει πχ τα ρούχα μου για να χαλαρώσει,αλλα δεν με αγκαλιάζει ποτε)Και συνεχής βοήθεια και στήριξη για την ολοσχερή κοινωνική απόρριψη.
Σε λίγους μήνες γυμνασιο.Τωρα πια με διάγνωση «απόκλιση τύπου asperger»και ψυχολόγο εξειδικευμένο στα αναπτυξιακά,αλλα έχοντας χάσει το τρένο της ευκαιρίας για αισθητηριακή ολοκλήρωση και πρώιμη παρέμβαση.Πιθανοτατα θα μπει σε τμήμα ένταξης,ο μικρός μου σοφός,για λόγους χαμηλότερης διέγερσης.
Εγω κέρδισα απο τη διαδρομή,αλλα εκείνος οχι.Εγω έμαθα να αντέχω και να υπερβαίνω εαυτόν,εκείνος έμαθε πως ειναι προβληματικός και αυτιστικός.
Γιατί γράφω τόσα;
διοτι,οταν υπάρχει ψηλό IQ,η διάγνωση μπορεί να καθυστερήσει πάρα πολυ.Με ολέθρια αποτελέσματα.Πιστευω πως αν δεν ήμουν ψυχίατρος,δεν θα έμπαινε ούτε τώρα διάγνωση.Μονο ταμπέλα απροσάρμοστου,ή κακομαθημένου,ή αγενους παιδιού.Με ολους τους κινδύνους που εχει αυτο για ενα εφηβακι.
Αν υποψιάζεστε κατι,αν διαισθανεστε κατι,εμπιστευτείτε το.Κανεις δεν ξέρει το παιδί του καλύτερα απο το γονιό του.Και η πρώιμη παρέμβαση μπορεί να καθορίσει το μέλλον του.
Ευχαριστω για την υπομονη σας.Καλη δύναμη σε ολους μας.
Τώρα το παιδάκι σου πώς είναι
Τώρα το παιδάκι σου πώς είναι;
Έχω ένα αγοράκι 22 μηνών, από 18 μηνών έχω υποψίες για αυτισμό
Έχω ένα αγοράκι 22 μηνών, από 18 μηνών έχω υποψίες για αυτισμό. Έχω ασχοληθεί παρά πολύ μαζί του οτι ξέρει το έχει μάθει από εμένα με πολύ κόπο. Ο σύζυγος μου δεν μπορεί να δεχθεί οτι το παιδάκι έχει πρόβλημα με αποτέλεσμα να καθυστερεί την πρώιμη παρέμβαση. Προχθές έκανε την εξέταση προκλητικά δυναμικά κ ακούει μια χαρά. Σήμερα έχουμε ραντεβού με παιδοψυχίατρο. Από Δευτέρα ξεκινάει λογοθεραπεία. Το Μάρτιο έχω κλείσει να τον δεί αναπτυξιολόγος. Κανένας από την οικογένεια δεν δέχεται ότι το παιδί έχει πρόβλημα κ με κατηγορούν. Ειλικρινά δεν με νοιάζει καθόλου. Είναι το τρίτο μου παιδί κ ξέρω πολύ καλά ότι κάτι δεν πάει καλά. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι οτι στο πρώτο παιδί δεν γνωρίζεις. Κ κανένας μα κανένας δεν θα σου πει οτι κάτι δεν πάει καλά με το παιδί. Όλοι έχουν άγνοια για τον αυτισμό, πολλοί δεν τον γνωρίζουν καν. Εύχομαι να βρεις ένα τρόπο να βοήθησεις το παιδάκι σου. Ποτέ δεν είναι αργά...
Μπράβο για την δυναμη σου!!!
Χιλια μπράβο σου αξίζουν...γιατι βλέπεις κάτι και το ψάχνεις ενω δεν ειναι κανένας μαζί σου...κανένας όμως δεν τον ξέρει καλύτερα απο εσένα!
Μπορώ να καταλαβω ποσο δύσκολο ειναι για μια μανα να "δει" την ιδιαιτερότητα του παιδιού της.
Μπράβο που κανεις το επομενο βημα,μπραβο που ξεκινάς λογοθεραπεια. Η πρώιμη παρέμβαση ειναι οτι πιο σημαντικό...
Ο παιδοψυχίατρος τι ειπε;
Η παιδοψυχίατρος μου είπε ότι είναι μικρός ακόμα
Η παιδοψυχίατρος μου είπε ότι είναι πολύ μικρός ακόμα. Το μόνο που την ανησύχησε ήταν που το παιδί κοντά στους 18 μήνες παλινδρόμησε. Και μου πρότεινε εργοθεραπεία για αρχή και να τον ξαναδεί τον Σεπτέμβριο.
Δώστε χρόνο στο παιδί..
Καλα κανατε! Δώστε χρονο στο παιδί... Ο εργοθεραπευτης που θα δουλεψει με το παιδί θα έχει μετα απο λιγους μηνες μια πλήρη εικονα και απο Σεπτέμβρη σύμφωνα με την πρόοδο η αναπτυξιολογος θα σας καθοδηγησει.
Ευχομαι τα καλύτερα :)