νόηση, ετών 18:)

Η εγκυμοσύνη μου ήταν πάρα πολύ καλή μέχρι τη Β Επιπέδου… Στη Β Επιπέδου ανακαλύψαμε ότι το μωρό έχει ραιβοϊπποποδία, τρελαθήκαμε, δεν ξέραμε τι είναι και πήγαμε και κάναμε την ίδια μέρα και δεύτερη Β Επιπέδου, το ψάξαμε το θέμα πάρα πολύ και μάθαμε ότι μπορεί να σχετίζεται με διάφορα σύνδρομα οπότε και έκανα αμνιοπαρακέντηση αλλά ευτυχώς όλα καλά και ηρεμήσαμε . Περνούσε ο καιρός και στο τέλος υπέφερα γιατί είχα φοβερό πρήξιμο στα χέρια και στα πόδια και δε μπορούσα να αναπνεύσω. Στο τελευταίο ραντεβού στον γυναικολόγο 1/7 του είπα: "γιατρέ σε παρακαλώ πρέπει να γεννήσω γιατί θα πεθάνω. Δε μπορώ να αναπνεύσω". Το μωρό ήταν ισχιακό και το μόνο που ένιωθα να κινείται τόσους μήνες ήταν το κεφάλι της τίποτα άλλο, το οποίο κεφάλι ήταν στριμωγμένο στο διάφραγμα μου. Ο γιατρός είχε μία ελπίδα ότι το μωρό θα γυρίσει και θα γεννήσω φυσιολογικά αλλά που… Τελικά αφού είδε ότι υποφέρω μου είπε έλα τη Δευτέρα 5/7 να γεννήσεις. Ξύπνησα τη Δευτέρα, μίλησα με το γιατρό και μου είπε να μη φάω τίποτα μετά τις 9 το πρωί και στις 5 το απόγευμα να πάω στο νοσοκομείο. Πήγαμε στο νοσοκομείο όλοι μαζί, εγώ απίστευτα ψύχραιμη και όλοι απορούσαν, με ετοίμασαν και με πήγαν πάνω στην αίθουσα τοκετών. Ο άντρας μου μαζί εννοείται!!! Φανταστείτε ότι το μόνο που φοβόμουν ήταν ο καθετήρας και τους είπα να μου τον βάλουν μετά την επισκληρίδιο. Πέρασε η ώρα πήγαμε στο χειρουργείο με ετοίμασαν και προς μεγάλη έκπληξη όλων δε με έπιανε η επισκληρίδιος (είμαι και νευρόσπαστο!),τελικά μετά από αρκετή ώρα με έπιασε. Στις 21:00 ακούω ένα κλάμα, τρελάθηκα! Μου λέει ο άντρας μου να την η μπέμπα! Μου την έφεραν, τη φίλησα και μετά όση ώρα την κοιτούσε η παιδίατρος δεν ξεκολλούσα τα μάτια μου από πάνω της. Έκλαιγα! Είναι απίστευτο τελικά αυτό που νιώθεις και απερίγραπτο. Τελειώνοντας το χειρουργείο μόλις συνήλθα με πήγαν στο δωμάτιο, είχα απίστευτους πόνους όταν πέρασε η δράση της επισκληριδίου, ό,τι κι αν μου έβαζαν δε με έπιανε. Την επόμενη μέρα το πρωί έφεραν το μωρό της κοπέλας που ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο και γέννησε και εκείνη το ίδιο βράδυ, ρώτησα πότε θα φέρουν και το δικό μου και μου είπαν αργότερα, δεν έδωσα σημασία απλά περίμενα. Αργότερα ήρθε ο άντρας μου και ξαφνικά όλοι εξαφανίστηκαν σταδιακά και έμεινα μόνη, μετά από λίγο ήρθε πάλι ο άντρας μου με ύφος και καλά ψύχραιμο(εγώ τον κατάλαβα από το ύφος βέβαια) να μου πει ότι το μωρό έχει κάποιο πρόβλημα. Αυτό ήταν από εκείνη τη στιγμή πέθανα, ήμουν σίγουρη ότι το μωρό πέθανε και μου έλεγαν όλοι ψέματα... Με τα πολλά για να με πείσει ο άντρας μου ότι το μωρό ζει μου είπε αν μπορείς σήκω να πάμε να τη δεις και εννοείται ότι σηκώθηκα σε χρόνο ρεκόρ με τον καθετήρα παραμάσχαλα και πήγα πάνω στη μονάδα να την δω. Ακολούθησε μία σειρά εξετάσεων από οσφυονωτιαία παρακέντηση μέχρι αίμα στο Παστέρ για ό,τι νόσημα υπάρχει γιατί το μωρό ανέβασε πυρετό ξαφνικά τα ξημερώματα και ευχαριστώ τον Θεό που το μωρό το είχαν πάνω στη μονάδα για να τη βοηθήσουν λίγο αναπνευστικά και είδαν εγκαίρως τον πυρετό. Όταν είδα το μωρό στη θερμοκοιτίδα με ορούς και σωληνάκια τρελάθηκα. Τη μέρα που έφυγα από το μαιευτήριο χωρίς μωρό δεν θέλω να τη σκέφτομαι… Ευτυχώς όλες οι εξετάσεις ήταν καλές και την πήραμε σπίτι 1 εβδομάδα αργότερα. Όμως...στο βιβλιάριο είχαν γράψει για πιθανό επεισόδιο σπασμών το πρώτο 24ωρο της ζωής της αλλά είπαν ότι ίσως και να μην ήταν! Ο καιρός περνούσε και κάτι δε μου πήγαινε καλά με το μωρό και συνέχεια το έλεγα στην παιδίατρο, μέχρι που στον 3ο μήνα όταν είδα ότι δε στηρίζει το κεφάλι επέμεινα και την είδε μια νεογνολόγος που ασχολείται με νευρολογικά και η οποία βρήκε πολλά προβλήματα δυστυχώς για το μωρό αλλά ευτυχώς για μένα γιατί όλοι με έλεγαν υπερβολική, κάναμε μαγνητική εγκεφάλου η οποία ήταν καθαρή και ξεκινήσαμε φυσιοθεραπείες λόγω της υπερτονίας των άκρων και της μη στήριξης του κεφαλιού. Το μωρό ήταν πίσω πολύ για την ηλικία του και δεν σταμάτησα λεπτό να ανησυχώ και να ψάχνω, τουλάχιστον όμως είχαμε μια καλή μαγνητική, η φυσιοθεραπεύτριά μας η οποία είναι καταπληκτική σαν άνθρωπος αλλά και στη δουλειά της επέμενε να γίνει ένα εγκεφαλογράφημα αλλά η παιδίατρος έλεγε ότι δεν υπάρχει λόγος. Εκείνες τις μέρες ετοιμαζόμουν να κλείσω ραντεβού για εγκεφαλογράφημα μιας και επέμενε η φυσιοθεραπεύτρια αλλά οι σπασμοί μας πρόλαβαν… Το πρώτο επεισόδιο έγινε στις 12/12 στις 5:30 το πρωί, ήμουν μόνη με το μωρό στο σπίτι, ξύπνησε και πήγα να της φτιάξω γάλα, την παίρνω αγκαλιά και αρχίζει να κλαίει, να διπλώνεται και να σφίγγεται και δε σταματούσε με τίποτα, τρελάθηκα και πήρα τηλέφωνο τον άντρα μου, υπέθεσε όπως και εγώ ότι το μωρό πονάει την κοιλιά του έτσι όπως το περιέγραφα οπότε της έδωσα λίγο depon και χαμομήλι και κοιμήθηκε. Το πρωί όμως που ήρθε στο σπίτι ο άντρας μου έκανε και δεύτερο επεισόδιο και αμέσως την πήραμε και την πήγαμε στο νοσοκομείο και εκεί ξεκινάει ο Γολγοθάς μας ή μάλλον συνεχίζεται από κει... Η διάγνωση μετά από 4 μέρες στο νοσοκομείο ήταν βρεφικοί σπασμοί... Μετά από πολλές δοκιμές φαρμάκων αλλάξαμε τελικά γιατρό και σταμάτησαν και οι βρεφικοί σπασμοί. Μετά έκανε κάποιες εστιακές κρίσεις δευτερολέπτων όμως οι οποίες κι αυτές έχουν σταματήσει εδώ και 1 χρόνο. Η μικρή η οποία είναι πλέον 2,5 χρονων έχει βαριά ψυχοκινητική καθυστέρηση και ακόμη ψάχνουμε διάγνωση...