Διάβασα τα σχόλια κάποιων που βίωσαν και βιώνουν κατά κάποιο τρόπο τα ίδια προβλήματα με τα δικά μου ή για να είμαι σωστή της οικογένειάς μου. Λοιπόν η ιστορία μου έχει να κάνει με τη ΔΕΠΥ του γιου μου ο οποίος είναι τώρα στην εφηβεία. Το πρόβλημα το καταλάβαμε από την ημέρα που γεννήθηκε θα έλεγα γιατί δεν μας θυμάμαι ποτέ να μην τρέχουμε πίσω του. Δοκιμάσαμε τα πάντα ψυχολόγους, ψυχιάτρους, tomatis, νευροανάδραση, φαρμακευτική αγωγή.  Η αγωνία μας δεν έχει να κάνει με τη σχολική του επίδοση, δε μας απασχολούν οι πολύ χαμηλοί βαθμοί του, αλλά ο θυμός που έχει για διάφορα που του συμβαίνουν και δεν μπορεί  να διαχειριστεί.