νόηση, ετών 18:)

Mikilan, χαίρομαι σε βαθμό που να ενθουσιάζομαι για το παρόν που δίνεις στην NOESI.gr. Είναι μια σελίδα που δεν γράφω μόνο αλλά αγαπώ (όσο περίεργο και αν ακούγεται). Και εξ’ αυτού έχω απαιτήσεις. Λέω λοιπόν απερίφραστα ότι η δική σου παρέμβαση είναι μια απ’ αυτές που όχι μόνο συμπίπτει στις απαιτήσεις μου αλλά ξεπερνά τις προσδοκίες μου! Ό,τι λες και νόημα βγάζει και μήνυμα στέλνει.. Βέβαια για να αποκωδικοποιηθεί σωστά ένα μήνυμα δεν φτάνει μόνο ο πομπός -εσύ εν προκειμένω - αλλά και ο δέκτης – ο αναγνώστης... Το έχω γράψει κι αλλού. Η ταπεινότητά μου δεν φιλοδοξεί, να ψυχαγωγήσει, να ωραιοποιήσει, να χαϊδέψει αυτιά, να γλυκάνει, να απαλύνει να ελαχιστοποιήσει οποιοδήποτε πρόβλημα, αναδεικνύοντας και την καλή πλευρά της ζωής που σίγουρα υπάρχει δίπλα μας... Προσπαθώ όμως μέσα από τα γραπτά μου, να βάλω τον οποιοδήποτε αναγνώστη σε διαδικασία σκέψης και αφύπνισης.. Θεωρώ ότι για να βγάλουμε πέρα αυτήν την διαδρομή δεν είναι αρκετή η Νόηση που διαθέτει ο καθένας μας.. Χρειάζεται και Κατανόηση. Η κατανόηση αποκτάται με την γνώση, την εμπειρία, την προσωπική επεξεργασία, τα ερεθίσματα που προσλαμβάνουμε και την κινητοποίηση όλων των πνευματικών, ψυχικών μας δυνάμεων. Η ψυχή έχει καταλυτικό ρόλο σ’ αυτήν την συναρπαστική ανθρώπινη διεργασία σκέψης. Δεν είμαι, όπως και συ νομίζω, απ’ αυτούς που συμφωνούν ή διαφωνούν με όλους και με όλα. Πολλά όμως αποφθέγματα του Νιτσε με εκφράζουν, σε άλλα διαφοροποιούμαι. Π.χ. Η άβυσσος δεν μου γυρίζει την ματιά μου. Επιμένω να την κοιτώ για να εκτιμήσω την πραγματική της διάσταση, όσο μου επιτρέπουν τα όρια της δικής μου αντοχής και αντίληψης. Την συνέντευξη της Μαρίνας Αμπράμοβιτς,την οποία μου αφιερώνεις και σε ευχαριστώ, ομολογώ δεν την είχα διαβάσει.. Ειδικότερα η παράγραφος που παραθέτω, με εκφράζει σε βαθμό που μπαίνω στον πειρασμό να την οικειοποιηθώ: «Τις περισσότερες φορές προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν. Κάνοντάς τα όμως παραμένουμε ίδιοι. Όταν όμως κληθούμε να αντιμετωπίσουμε κάτι εξαιρετικά δύσκολο όπως έναν θάνατο, μια ανίατη ασθένεια, ένα ατύχημα, τότε βλέπουμε να αναδύεται μια διαφορετική μας πτυχή. Τότε αλλάζουμε πραγματικά και βαθιά. Τι να την κάνεις την ευτυχία; Δεν έχει τίποτα να σου μάθει. Ο πόνος, η δυσκολία, το εμπόδιο, αντιθέτως, σε μεταβάλλει, σε διδάσκει ποιος είσαι, ενδεχομένως να σε δυναμώνει ή να σε κάνει και καλύτερο. Κυρίως σου δίνει να καταλάβεις τη φοβερή αξία τού «εδώ» και του «τώρα». Στις δυστυχισμένες στιγμές είμαστε παρόντες στη ζωή μας.» Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για το ερέθισμα που μου έδωσες να συλλογιστώ. Ευχαριστώ επίσης όσους τελικά επιμένουν και αντέχουν να με διαβάζουν και να με κατανοούν.! Καλώς όρισες στην γειτονιά των αγγέλων. Λυγερή