νόηση, ετών 18:)

2,5 χρονών: Διαγνώστηκε με Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή – 1ος Γολγοθάς εξερεύνησης: "τι είναι αυτό;" - καμία απάντηση, ας είναι καλά τα βιβλία. Εξετάσεις – γιατροί, παιδοψυχίατροι εκπαίδευση από ειδικούς.

---

3,5 χρονών

---

Η Διάγνωση δεν αλλάζει συνεχίζουμε τα προγράμματα, διαφορετικές τακτικές εκπαίδευσης, άλλο μας έλεγε ο παιδοψυχίατρος άλλο ο λογοθεραπευτής πχ ο ένας μας έλεγε μην πιέζεται το παιδί, μην το βάζετε τιμωρίες όταν πρέπει να του δείξετε τα όρια, ο άλλος μας έλεγε όχι πρέπει να καταλάβει τα όρια του και να τον βάζετε τιμωρίες……. Καμία επικοινωνία με το σχολείο άρνηση να μιλήσουν με τις δασκάλες….

---

4,5 χρονων

---

Η διάγνωση δεν μπορεί να ολοκληρωθεί είναι πολύ μικρός να σας πούμε κάτι τώρα, ίσως είναι Αsperger ίσως είναι ΔΕΠΥ. Συνεχίστε ότι κάνετε. Αναρωτιέμαι στα 2,5 δεν ήταν μικρός για διάγνωση και είναι στα 4,5?

---

5,5 χρόνων

---

Τον σταματάω από όλα (και έγω δει πολύ καλύτερη βελτίωση στην συμπεριφορά του από τότε) βαρέθηκα, κουραστικά να παλεύω με τους πάντες κανείς δεν μου λέει του κανόνες και όλοι ξεχνάνε τον παράγοντα ΠΑΙΔΙ και ευτυχώς έχω και ένα ακόμα παιδάκι που με επαναφέρει στην τάξη της λογικής γιατί βλέπω όλα τα παιδάκια κάνουν ζαβολιές, όλα τα παιδάκια κλαίνε και γκρινιάζουν, όλα τα παιδάκια έχουν τις συνήθειες τους και δυσκολίες τους, τα παιδιά μας δεν διαφέρουν σε τίποτα από αυτά. Οι ειδικοί ξεχνάνε ότι είναι ΠΑΙΔΙΑ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου που μετά από ένα ραντεβού από ένα παιδοψυχολόγο που είχαμε μπήκαμε στην αίθουσα για να συζητήσουμε τι ακριβώς μας προτείνει για το παιδί, τι πρέπει να κάνουμε για να τον βοηθήσουμε και πώς να τον προσεγγίσουμε σε θέματα συμπεριφοράς, καθόμασταν και μιλάγαμε για 30 λεπτά περίπου, ο μικρός μου ωστόσο έπαιζε με τα αυτοκινητάκια που υπήρχαν στο χώρο και μου λέει ο παιδοψυχολόγος να βλέπεις τι κάνει τώρα; Ναι του λέω τι κάνει; Δεν παίζει δημιουργικά? Απαντάω και τι θα έπρεπε να κάνει είναι σε ένα χώρο που 3 μεγάλοι συζητάνε και δεν μπορεί να συμμετέχει στην συζήτηση, αυτοκίνητα έχει στο χώρο με αυτοκίνητα θα παίξει τι να κάνει να κάτσει στην καρέκλα και να μας ακούει ακούνητο αγέλαστο? Πάνω από όλα είναι παιδί και θα παίξει. Μου απαντάει δεν είπα αυτό αλλά αυτό που κάνει δεν είναι δημιουργικό… δεν το συνέχισα να απαντήσω…. Τι να κάνει το παιδί μου λέτε? Δεν θα παίξει με αυτοκινητάκια? Εγώ να ήμουνα σε ένα χώρο και να μίλαγαν κάποιοι για τα προγράμματα της ΝΑΣΑ χειρότερα θα έκανα……. Α και το άλλο κάποια στιγμή ο μικρός έτρεξε για να πάει στην άλλη άκρη του δωματίου να δει κάτι μπάλες που υπήρχαν εκεί και μου λέει ο παιδοψυχολόγος α ναι έχει και υπερκινητικότητα τον βλέπεις που τρέχει να πάρει τις μπάλες. Δεν χρειάστηκε να μου πει κάτι παραπάνω και έφυγα μαζί με το παιδί όπου για πρώτη φορά μου είπα ΜΑΜΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΑΝΑΠΑΜΕ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ και νομίζω ότι ξέρει καλύτερα αυτό. Τώρα συνεχίζουμε λόγο για να έχουν καλύτερη ροή οι προτάσεις και οι σκέψεις τους, περιμένοντας μία ακόμη διάγνωση για να δούμε τι είναι ο μικρός μου, ΔΕΠΥ? ΑΥΤΙΣΤΙΚΟΣ? ASPERGER? ΥΛΑ? Και ποια είναι η καλύτερη βοήθεια να του δώσουμε, (για να είναι αυτό ευτυχισμένος και όχι εγώ). Αυτό που έχω να πω εγώ είναι ότι είναι ΠΑΙΔΑΚΙ και θα ωριμάσει με το χρόνο του. Δεν θα τον αλλάξω εγώ, ότι είναι το αγαπάει και είναι η ζωή του – ΤΕΛΟΣ- εμάς θα θέλαμε να μας αλλάξει κάποιος και να μας κάνει κάτι άλλο που εμείς δεν είμαστε? Τον παράγοντα σχολείο δεν το πιάνω είναι ομοίως με όλα αυτά που διαβάζω εδώ. Όλα θα γίνουν με υπομονή και αγάπη. Γι αυτό είμαστε γονείς για να μεγαλώσουμε τα παιδάκια μας με πολύ αγάπη και να παλέψουμε καθημερινά για το καλύτερο ότι και να σημαίνει αυτό για εμάς. ΚΑΛΗ ΥΠΟΜΟΝΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ Μας!!!