νόηση, ετών 18:)

Ένα θέμα που ίσως δεν έχει σχολιαστεί όσο θα έπρεπε μέσα σε αυτό το site είναι ο τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων που προκύπτουν μέσα στο σχολικό πλαίσιο. Και εννοώ πως ένα παιδί με την οποιαδήποτε συμπεριφορική διαταρραχή μπορεί να προσαρμοστεί στα τυπικά δρώμενα του σχολείου? Προβλήματα που μπορεί να προκύψουν ή υπάρχουν αναφέρονται συνήθως σε: 1. Γενικές μαθησιακές δυσκολίες 2. Συμπεριφορικά προβλήματα κατά την ώρα διδασκαλίας και διαλλείματος 3. Αρνητική υποδοχή και αποδοχή των παιδιών μας τόσο απο τους διδάσκοντες όσο και απο τα παιδιά του τμήματος. Οι παραπάνω ψυχολογικές πιέσεις που δέχονται τα παιδιά μας καθώς και εμείς συνήθως δεν μπορούν να επιληθούν. Ο τρόπος αντιμετώπισης τους φαίνεται συχνά ως ουτοπικός απο την στιγμή που η κρατική μέριμνα αποφάσισε μεν να εντάξει τα παιδιά μας στα τυπικά σχολεία , χωρίς όμως να δημιουργήσει τις προυποθέσεις αποδοχής τους. Αρχικά επικεντρώνομαι στον ρόλο των υπηρεσιών του ΚΔΑΥ. Έπιτέλους συστάθηκε μία επιτροπή για την αξιολόγηση των παιδιών μας , που διστυχώς αδυνατεί να προσδιορίσει την εκπαιδευτική τους ύλη καθώς και να παρακολουθήσει την εξελικτική πορεία τους μέσα στον χρόνο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι αξιολογήσεις της μίσης ή της μίας ώρας να καθίστανται εν μέρη αναξιόπιστες. Η δημιουργία των τμημάτων ένταξης ήταν και αυτό μια σοβαρή ενέργεια εκ μέρους του κράτους. Όμως δεν γνωρίζω κατά πόσο μπορούν να ανταποκριθούν επαρκώς σε κάθε περίπτωση. Στο σημείο αυτό θέλω να επισημάνω ότι κάθε παιδί έχει τις δικές του ανάγκες. Από την άλλη η λεγόμενη "Συνεκπαίδευση" είναι σχεδόν ανύπαρκτη λόγω της έλλειψης προσωπικού, της έλλειψης κρατικών δαπανών για τον σκοπό αυτό και ασφαλώς λόγω της αρνητικής στάσης που αντιμετωπίζεται απο την παραδοσιακή σχολική κάστα των δασκάλων. Επιπροσθέτως , η ενημέρωση καθώς και η εκπαίδευση των διδασκόντων δεν επαρκεί για να μπορέσουν να στηρίξουν τα παιδιά μας. Ταυτόχρονα η ενημέρωση των γονέων και κατ' επέκταση των παιδιών τυπικής ανάπτυξης φαντάζει σαν άπιαστο όνειρο. Έτσι φτάνουμε στο σημείο , τα παιδιά μας να μην γίνονται αποδεκτά απο κανέναν που πιστεύει ότι ανήκει στην ανώτερη μορφή του ανθρώπινου είδους που θέλει να καλείται τυπική ανάπτυξη. Ως αποτέλεσμα των παραπάνω οδηγούμεθα στο ερώτημα κατά πόσο οι προσπάθειες των παιδιών μας μπορούν να αξιοποιηθούν επαρκώς , την στιγμή που ο ψυχολογικός τους κόσμος βάλεται απο κάθε πλευρά. Μιλήσατε για λύκους και αρνιά. Δεν αναφέρατε όμως ότι όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει να είναι κάποιος κουφός ή τυφλός ή αν θες ανάπηρος. Μπορεί να μου πει κάποιος πόσοι άνθρωποι γνωρίζουν τι είναι αυτισμός ή αυτιστικά χαρακτηριστικά? Ολοι γνωρίζουμε πως θα επικοινωνήσουμε με έναν που δεν ακούει, που δεν βλέπει ή που έχει κινητικά προβλήματα. Γνωρίζουμε όμως τον τρόπο επικοινωνίας με ένα άτομο που κατά κύριο λόγο διαφοροποιείται συμπεριφορικά απο το σύνολο? Πώς λοιπόν θα πρέπει όλα τα παραπάνω να αντιμετωπιστούν? Πως λειτουργούμε πρώτα εμείς και μετά ο κόσμος όλος? Συλλογικά ή μεμονωμένα? Τι πρέπει να κάνουμε όλοι μας για να προσθέσουμε ένα λίθο στην ανοικοδόμηση των σχολείων που θα αφορούν και τα δικά μας παιδιά ? Πρέπει να ευχαριστήσουμε όλους όσου προσπάθησαν να εντάξουν τα παιδιά μας στο παρόν εκπαιδευτικό σύσητημα , όμως δεν είναι αρκετό. Τα προβλήματα που προέρχονται απο ένα περιβάλλον μη ικανό να αντιμετωπίσει μια συγκεκριμένη κατάσταση μπορεί να γίνει ολέθριο για την ανάπτυξη των παιδιών μας. Καλή σας Μέρα Ginka