νόηση, ετών 18:)

Αγαπητή Ginka, το σχόλιό σου δεν περιορίζεται απλά στα πλαίσια ενός σχολίου. Θίγεις το μέγα δίλημμα που τίθεται στους γονείς όταν θεός και άνθρωποι δίνουν την ευκαιρία μιας καλλίτερης ζωής, περίθαλψης, εκπαίδευσης και προστασίας για το ειδικό παιδί τους μακριά από την οικογένεια. Αυτός είναι ο λόγος που δημοσιοποιώ την απάντησή μου στο σχόλιο σου. Δεν έχω γνώση επί παντός επιστητού, άποψη όμως έχω και την παραθέτω. Για να αποφασίσει κανείς την απομάκρυνση του παιδιού από την οικογενειακή εστία, πρέπει να σταθμίσει παράγοντες και να λάβει υπ' όψη παραμέτρους όπως: 1) Την πεποίθησή του και εμπιστοσύνη ότι αυτή η ενέργεια ,θα προάγει την ποιότητα της ζωής του, θα του δώσει κατάλληλη εκπαίδευση, και κυρίως θα υποστηρίξει αποτελεσματικά την υγεία του και κατά το δυνατόν αποθεραπεία του. 2) Την θετική στάση του παιδιού σε αυτήν την αλλαγή της ζωής του και χρειάζεται σωστή δουλειά γι αυτό και κατάλληλη προετοιμασία. 3) Την δική του (του γονέα) δύναμη η αδυναμία να αποχωριστεί το παιδί του. 4) Τις ανάγκες της οικογένειας και την δυνατότητα να αποτελεί ένα ισχυρό πλαίσιο στήριξης αλλά και Δίκτυ προστασίας σε βάθος χρόνου. 5) Τον ανθρώπινο παράγοντα (όπως στην περίπτωσή σας τον άνθρωπο που αναλαμβάνει αυτόν τον υπερβατικό ρόλο του αναδόχου). 6) Την ευθύνη που έχει απέναντι σε έναν άνθρωπο (το παιδί του) να αποφασίσει εκείνος για την δυνατότητα μιας καλύτερης ζωής με το εάν θα επιτρέψει στο παιδί ένα άλλο περιβάλλον, η θα επιμείνει να το κρατά κοντά του. Με τιμάς με το να μου ζητάς την γνώμη μου πάνω σε αυτό το ευαίσθητο προσωπικό σου θέμα., γι αυτό δεν διστάζω να σου την καταθέσω. Προσωπικά θα έκανα - όπως και το κάνω — ό,τι περνάει από το χέρι μου για να συμβάλλω στην ποιότητα και την ασφάλεια ζωής του παιδιού μου σήμερα αλλά και στο αύριο. Θα έβαζα σε δεύτερη μοίρα το πάθος μου, την μεγάλη αδυναμία που της έχω, την ηρεμία της ψυχής μου, ακόμη και την ψυχοσωματική μου ισορροπία, την υγεία μου, την ζωή μου, όταν ο θεός μου σηματοδοτούσε την πορεία που πρέπει να ακολουθήσει το παιδί μου για να ζήσει με αξιοπρέπεια, ασφάλεια χαρά που δικαιούται, όπως όλοι οι άνθρωποι... Η επιλογή δική σου. Εγώ μονάχα τούτο θα σου πω μετά λόγου γνώσης. «Όσο περνούν τα χρόνια και ζούμε και μεγαλώνουμε μαζί με αυτά τα παιδιά μας, ο Ομφάλιος Λώρος γίνεται ατσάλι, δεν κόβεται, δεν σπάει, μόνο στην φωτιά λιώνει... Με αγάπη Λυγερή