Πώς να το αντιμετωπίσω??

Καλησπέρα σας, είμαι νέο μέλος της ιστοσελίδας. Είμαι νέα μητέρα ετών 28 και έχω ενα αγοράκι 4 ετών σήμερα. Σε σχέση με την εγκυμοσύνη μου και τον τοκετό όλα ήταν τόσο τέλεια - εντελώς φυσιολογικά. Δεν υπάρχει κανένα ιστορικο κληρονομικότητας. Επίσης και η ανάπτυξη του μικρού μου ήταν φυσιολογικότατη ώσπου περίπου όταν έγινε 2 ετών. Οι ανυσυχίες μας άρχισαν όταν τον φωνάζαμε με το όνομά του και δεν ανταποκρινόταν πάντα. Η ομιλία υπήρχε στην φυσιολογική ηλικία, αλλα το λεξιλόγιό του είναι φτωχό ώς και τώρα. Για να πει αυτό που θέλει πρέπει να ζοριστεί πολύ. Επαναλαμβάνει κυρίως αυτά που του λέμε εμείς.Δέν έχει αυθόρμητο λόγο. Δείχνει ώρες-ώρες να είναι στον κόσμο του. Η αντίληψή του όμως σε αυτά που του λέμε είναι τέλεια. Η αναπτυξιολόγος που απευθυνθήκαμε δεν έχει κλειδώσει την διάγνωσή της για το αν πρόκειται για αυτισμό ή ...?? Εδώ και ένα χρόνο ακολουθούμε ειδική αγωγή και λογοθεραπέια εδώ και 5-6 μήνες. Ο μικρός μου επίσης πάει στο προνήπιο σε τμήμα ένταξης που μας παρέπεμψαν απο ΚΕΕΔΥ της περιοχής μας.Ευτυχώς λειτουργεί σαν παράλληλη στήριξη γιατί δεν υπάρχει αλλο παιδάκι στο τμήμα της ένταξης. Δόξα το θεό πάει πολύ καλά και η εξέλιξή του είναι εμφανής. Το πρόβλημά μου είναι οτι τώρα αρχίζει να φάινετε προς τα έξω οτι κάτι τρέχει με τον μικρό και δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω αυτό. Ζούμε στην επαρχία και ο κύκλος μας είναι πολύ μικρός. Αφού η διάγνωση του δεν ειναι τελική, και ο μικρός μου πάει πολύ καλά,είναι σωστό να τον στιγματίσω με κάτι που τελικά δεν τον αντιπροσωπεύει? Πως να το χειριστώ? Μήπως μπορεί κάποιος να με βοηθήσει ?

Το αγχος μας είναι μεγάλο και η στεναχώρια αφόρητη. Έχουμε χάσει δέκα χρόνια απο την ζωή μας. Σκεφτόμαστε 23 ώρες το 24ωρο αυτό το απρόσμενο που χτύπησε.

Σχόλια

valia

Υποβλήθηκε από vaso1 Σάβ, 29/10/2011 - 20:07

Μη δινεις σημασια στον κοσμο για το τι θα πει. Εσυ να εχεις το νου σου στο παιδι. Εγω που εχω μεγαλυτερο προβλημα, δεν φοβηθηκα τον κοσμο. Τους εδειχνα την αγαπη που εχω στο παιδι μου καθε στιγμη. Μπορει και να ζηλευαν κιολας, γιατι ισως να ηταν και οι ιδιοι στερημενοι απο αγαπη. Δεν στιγματιζεις το παιδι. Οι καιροι αλλαξαν. Μη ζοριζετε το παιδι. Αφηστε το να χαλαρωσει. Εξαλλου δεν ειναι τελικη η διαγνωση γραφεις.Καθε παιδι εχει το ρυθμο του. Το αγχος και η στεναχωρια να ξερεις μεταδιδεται στο παιδι κι ας μην το καταλαβαινετε. Μη σας παιρνει απο κατω. Δωστε θαρρος στο εαυτο σας και στο παιδι. Σ΄αυτη την ιστοσελιδα βρηκα πολυ συμπαρασταση. Μεινε και συ. Θα βοηθηθεις πολυ. Με αγαπη Βασω

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Έτσι είναι Βάλια

Υποβλήθηκε από Λένα Γκαντιά Κυρ, 30/10/2011 - 00:09

Όπως τα λέει η φίλη Βάσω,δώστε όλη την προσοχή στο παιδί και όχι στο τι θα πουν οι άλλοι.Η αγάπη που παίρνει το παιδάκι σας μπορεί να γκρεμίσει κάθε στιγματισμό,κάθε τι που είναι αλλιώτικο,διαφορετικό. Μόνο αυτό να σκέφτεσαι και πως θα το γεμίζεις έτσι(παράλληλα θα γεμίζεις κι εσύ)εφόδια...τόσο σημαντικά,τόσο αναγκαία,που δε θα λογαριάζεις την γνώμη των άλλων. Ευχαριστώ, Λένα

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Valia

Υποβλήθηκε από Ιωάννα Κυρ, 30/10/2011 - 12:35

Κανε υπομονή...θα δεις αλλαγές προς το καλύτερο σίγουρα με τις θεραπείες...κ στο κάτω κάτω της γραφής ΕΣΥ κανείς ότι κρίνεις καλύτερο για το παιδισου κ δεν σε ενδιαφέρει η γνώμη η κακόβουλη...σκέψου πόσοι υπάρχουν εκει έξω που ενώ βλέπουν κ αντιλαμβάνονται ότι κάτι τρέχει με το παιδι τους κλείνουν τα ματιά λέγοντας απλά...θα μεγαλώσει...που ζούμε?? σήμερα έχουμε την δυνατότητα να το παλέψουμε...παλιότερα όλα αυτα αφήνονται στη μοίρα τους...κ ότι προχωρήσει προχώρησε κ ότι δεν προχωρήσει απλά στιγματιζονταν με χίλια δυο σχόλια...κοιτα το παιδι σου...την οικογένεια σου κ να έχετε κοινή πορεία με τον σύζυγο σου...είναι πολυ πολυ σημαντικό να διατηρείτε κοινή στάση...συμβουλεψου κ μια καλή ´´ειδικο κ τους θεραπευτες του για το πως να το χειριστειτε αλλα κυρίως για το πως θα νιώθετε εσείς καλα με τον εαυτό σας κ το παιδι σας...δεν σας έχει χτυπήσει τίποτα...ξέρεις μου έχει μείνει κάτι που κάποια στιγμή μια κοπέλα τώρα πια με κάποιο κινητικότητα πρόβλημα έγραψε : η μαμα μου μου είπε ότι έπεσα απο τον τέταρτο όροφο κ έπαθα μόνο μερικές γρατζουνιτσες...κ εσείς έτσι...μερικές γρατζουνιτσες που φτιάχνουν...επουλωνουν κ μετα απλά θυμάσαι τι έκανες για να τις φτιάξεις...καλωσηρθες...το άγχος δεν βοηθάει...κ όχι δεν έχετε χάσει 10 χρόνια απο την ζωη σας γιατί πολυ απλά αυτο το πλάσμα είναι αδύνατον να μην σας δείνει χαρές...αδύνατον!!! Το άγχος σας μεταδίδεται στο παιδι σου...καταλαβαίνει περισσότερα απο όσα νομίζεις...λειτουργηστε με αγάπη κατανόηση κ μην μπαινετε στο τρυπακι της λέξης διαφορετικότητα...είναι μια λέξη...η ουσία είναι αλλού...στο τι κάνω για να μην νιωθειδιαφορετικος τόσο εκείνος όσο κ εσείς σαν γονείς... Όλα θα πανε καλα απλά είστε στην αρχή μιας? διάγνωσης ίσως ναι ίσως και όχι...είναι φυσιολογικά συναισθήματα τα όσα εκφραζετε...το αντίθετο δεν θα ήταν φυσιολογικό γιατί θα έδειχνε ότι το πνιγεις μέσα σου με αποτέλεσμα να σε πνίξει όλο αυτο.... Συμβουλή μου που στο λέω για να το ακούω κ εγω είναι: το ποτήρι κοιτα το πάντα μισογεματο...θα δεις έτσι πανε όλα καλύτερα! Φιλικά, Ιωαννα

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

Καλησπερα, εχω ενα αγοράκι, έχει διαγνωστεί με ΔΑΔ

Υποβλήθηκε από dimitra2608 Κυρ, 30/10/2011 - 12:59

Καλησπερα, εχω ενα αγοράκι που θα γινει τεσσάρων σε 2 μήνες, έχει διαγνωστεί με ΔΑΔ, μέτριο προς ήπιο αυτισμό. Ο παιδονευρολόγος που το παρακολουθεί μας είπε οτι το άγχος μας είναι αυτό που θα μπορούσε να του κάνει ας το πούμε "ζημιά". Ο κύκλος που ζει ο καθένας είτε είναι επαρχία είτε μεγαλύτερη πόλη είναι πάντα μικρός. Επίσης μας είπαν και το διαπιστώσαμε και οι ίδιοι οτι πρέπει να δεχτούμε οτι αυτό είναι το παιδί μας με τα υπερόχα μπλε ματια του και τις τρομερές αγκαλιές του αλλά και με τις δυσκολίες του. Όταν άρχισα να λέω σε όλους χωρίς κανένα πρόβλημα οτι το παιδί μου έχει τις συγκεκριμένες δυσκολίες απελευθερώθηκα και δεν με ενδιαφέρει τίποτε. Μεγάλωσα σε κλειστή κοινωνία και σε καταλαβαίνω. Κουράγιο και κανένας δεν αξίζει όσο η οικογένεια σου.

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε.

νόηση, ετών 18:)