νόηση, ετών 18:)

Μπορώ να πω ότι το θέμα με το ψάξιμο του νηπιαγωγείου τείνει να γίνει σήριαλ. Δίνω όμως πολύ μεγάλη σημασία στο θέμα γιατί τα επόμενα δεκατέσσερα χρόνια, το σχολείο θα είναι η μισή ζωή του παιδιού. Έχω μιλήσει με ένα σωρό κόσμο, τώρα ή θα σε ξεμπερδέψω ή θα σε μπερδέψω χειρότερα, θα σου γράψω όμως ότι έχω διαπιστώσει, μήπως μέσα σ'αυτά βρεις κάτι που θα σε βοηθήσει. Για το αν το παιδί ακολουθήσει κανονικό ή ειδικό σχολείο (σημειώνω ότι είναι ένα παιδί με φυσιολογική νοημοσύνη, μεγάλες ικανότητες μάθησης, κινητικά προβλήματα κυρίως στα πόδια και συναισθηματικές καταστάσεις που επιφέρει η αναπηρία π.χ αποφεύγει την επαφή με συνομηλίκους αν δεν παρίσταται ενήλικας γιατί τρέμει μήπως το σπρώξουν και πέσει) ρώτησα την παιδονευρολόγο που τον παρακολουθεί εδώ και 4 χρόνια και έναν συνταξιούχο σύμβουλο ειδικής αγωγής με μεγάλη πείρα (είδε και μίλησε στο παιδί, γιατί ο εν ενεργεία σύμβουλος της περιοχής μας απαξίωσε να μας συναντήσει). Έκανα και αίτηση στο ΚΕΔΔΥ για αξιολόγηση πριν από 4 μήνες αλλά ακόμη δεν μας έχουν ειδοποιήσει. Οι εκπαιδευτικοί υποστηρίζουν ότι οι γιατροί, επειδή δεν έχουν γνώση της σχολικής πραγματικότητας, γι'αυτό και δεν μπορούν να έχουν γνώμη για το αν ένα παιδί πρέπει ν'ακολουθήσει γενικό ή ειδικό σχολείο. Γι'αυτό το λόγο επιδιώξαμε να συναντήσουμε και το σύμβουλο ειδικής αγωγής. Μίλησα επίσης με εκπαιδευτικούς, είχα την ευκαιρία γιατί δουλεύω στο χώρο της εκπαίδευσης (η ίδια δεν είμαι εκπαιδευτικός). Γενικά υπάρχει η τάση να στέλνουν το παιδί στο ειδικό σχολείο και όταν έρχεται το παιδί στο γενικό, συνήθως τους είναι βάρος, θα προτιμούσαν δηλαδή να μην έχουν ένα παιδί με ιδιαιτερότητα στην τάξη. Ως ένα σημείο είναι κατανοητό π.χ εάν το παιδί ενοχλεί την τάξη και δεν αφήνει να γίνεται μάθημα ή χτυπάει, δαγκώνει κλπ. ή κάνει επικίνδυνα πράγματα. Θα σου πω όμως ότι είπα στην καλύτερή μου φίλη των παιδικών μου χρόνων, που τώρα είναι νηπιαγωγός, να στείλω το μικρό στο νηπιαγωγείο της και μου είπε ότι δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη, να προσέχει μήπως τον σπρώξουν τα παιδιά κλπ. Ούτε καν με ρώτησε αν θα έχω συνοδό, τίποτα, το απέκλεισε κατευθείαν, φαντάσου τώρα να μην ήτανε και παιδική μου φίλη. Μ'αυτά θέλω να πω ότι γενικά το παιδί με ιδιαιτερότητα είναι ένα βάρος για τον εκπαιδευτικό (πλην εξαιρέσεων). Με δύο εξαιρετικούς εκπαιδευτικούς που μίλησα (και τους λέω εξαιρετικούς όχι γιατί μου είπαν αυτά που μου άρεσαν, αλλά γιατί έχουν δώσει πράγματα στο χώρο της ειδικής αγωγής), αφού περιέγραψα την κατάσταση του παιδιού, με συμβούλεψαν να το στείλω σε γενικό σχολείο. Παρά ταύτα, επισκέφτηκα και το σχολείο της εγκεφαλικής παράλυσης για να διαπιστώσω η ίδια τι είναι καλύτερο για το παιδί. Απ' όλη αυτή την ιστορία, έβγαλα το συμπέρασμα ότι το παιδί πρέπει να πάει στο γενικό σχολείο. Στο εξωτερικό, και κυρίως στις ΗΠΑ, όπου υπάρχει μεγάλο ποσοστό παιδιών με αναπηρία (είναι και τεράστια χώρα), υπάρχει πλέον η τάση τα παιδιά να συνεκπαιδεύονται. Πριν από μερικές δεκαετίες και εκεί η τάση ήταν το παιδί να στέλνεται στο ειδικό πλαίσιο. Έπειτα από έτη εμπειρίας, τώρα πια η τάση είναι αυτή. Εάν το παιδί δεν ενοχλεί τα άλλα παιδιά και την πρόοδο της τάξης με κάποιο τρόπο και δεν έχει προβλήματα που μπορούν ν'αντιμετωπιστούν μόνο σε ένα ειδικό σχολείο, είναι καλό να συνεκπαιδεύεται στο γενικό σχολείο. (Ειδική περίπτωση πιστεύω αποτελούν τα κωφά παιδιά, αλλά ούτως ή άλλως το σχολείο τους είναι εξαιρετικό. Νομίζω είναι από τα καλύτερα σχολεία που έχω δει). Πάντα βέβαια, είτε γενικό είτε ειδικό σχολείο πάει το παιδί, βλέπεις και προχωράς, αν το δεις ότι νιώθει και ανταποκρίνεται άσχημα στο ένα πλαίσιο, το πηγαίνεις στο άλλο. Τώρα όσον αφορά το νηπιαγωγείο, τα παιδιά με θέματα συνηθως μένουν τουλάχιστον δύο χρόνια σ'αυτό. Σ'εμάς η παιδονευρολόγος είπε ότι ίσως χρειαστεί να μείνει και τρίτο. Παρόλο που οι μαθησιακές του ικανότητες είναι πολύ μεγάλες (π.χ τώρα που είναι τεσσάρων ξέρει την αλφαβήτα, να μετράει, γεωγραφία κλπ) και ρώτησα κι εγώ πώς ένα παιδί που μαθαίνει τόσο εύκολα θα μείνει 3 χρόνια στο νήπιο, μου είπαν και η γιατρός και οι θεραπεύτριές του,, ότι το βασικό σ'αυτήν την ηλικία δεν είναι το γνωστικό αλλά το να αισθανθεί άνετα στο χώρο του σχολείου. Ευχής έργον βέβαια είναι να έχουν και εκπαιδευτικό που ταιριάζει στην περίπτωση, γιατί κακά τα ψέματα ο βασικός παράγων είναι ο εκπαιδευτικός, αυτός θα κατευθύνει την τάξη πώς να φέρεται στο παιδί κλπ. Λέω δυο απλά παραδείγματα: ένα παιδί με εγκεφαλική παράλυση χρειάζεται έναν άνθρωπο ήρεμο, που να κινείται και να μιλάει σχετικά αργά γιατί η βιασύνη τα αποσυντονίζει, ή ένα παιδί με προβλήματα όρασης απεχθάνεται τον εκπαιδευτικό που φωνάζει δυνατά,γιατί δεν μπορεί να δει το πρόσωπό του και να καταλάβει ότι αυτός δεν είναι θυμωμένος, έχει οδηγό μόνο τη φωνή. Σκέψου τώρα να τύχει κανέναν απ' αυτούς τους εκπαιδευτικούς (στο νήπιο κατά κανόνα δεν συμβαίνει αυτό, συνήθως στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση) που ουρλιάζουν εκ πεποιθήσεως. Γενικά ο κανόνας είναι ότι το παιδί (όχι μόνο παιδιά με αναπηρία, αλλά και παιδιά ανώριμα κλπ)είναι καλύτερο να καθυστερήσει στο νηπιαγωγείο παρά αργότερα στο δημοτικό. Τώρα,στο Δημοτικό, πρώτο κλειδί είναι η προσβασιμότητα για τα παιδιά με κινητικά προβλήματα και γενικότερα η καταλληλότητα του χώρου (απ' ότι έχω διαβάσει π.χ για τα παιδιά με αυτισμό, δεν αντέχουν τους χώρους που έχουν πολύ πράγμα πάνω τους όπως ένα σωρό ζωγραφιές, χρώματα, πολλά πράγματα, αποσυντονίζονται) ανάλογα με το πρόβλημα. Αυτό είναι κάτι που μπορείς να το ψάξεις. Δεύτερο και σπουδαιότερο είναι ο εκπαιδευτικός, αλλά εκεί δεν μπορείς να κάνεις άλλο από την προσευχή σου, να είναι ο κατάλληλος για το παιδί. Εγώ ψάχνω τώρα στα διάφορα νηπιαγωγεία και σε κανένα δεν υπάρχουν αθροιστικά και οι τρεις προϋποθέσεις που ζητώ (μπορώ να πω ότι στα περισσότερα υπάρχει από μία έως καμία. Να σου πω και δυο άλλα παραδείγματα και να κλείσω Παιδί με σοβαρότατα προβλήματα όρασης, ήπια κινητική αναπηρία και άριστη νόηση στέλνεται αρχικώς στο ειδικό πλαίσιο. Εκεί αντιμετωπίζεται σαν να έχει νοητική υστέρηση και τελικά οι γονείς του το μετακινούν κάπου στα μέσα του Δημοτικού στο γενικό σχολείο. Οι δυσκολίες είναι πολλές. Τελικά η εκτίμησή τους, τώρα που το παιδί είναι πια σε ηλικία κοντά στο Λύκειο, είναι ότι καλώς ακολούθησε το γενικό σχολείο, παρά τις δυσκολίες. Άλλο παιδί, με φυσιολογική νόηση, αλλά αρκετά βαρύ κινητικό πρόβλημα, ξεκινά στο γενικό σχολείο. Δεν τα καταφέρνει, αισθάνεται άσχημα και μετακινείται στο ειδικό σχολείο, όπου βέβαια με περισσότερα χρόνια φοίτησης τελειώνει το ειδικό. Κατόπιν, προφανώς νιώθοντας τις δυνάμεις του αυξημένες, μεταπηδά στο γενικό γυμνάσιο όπου και πάει πολύ καλά. Σ΄ αυτό το παιδί, σημαντικό ρόλο έπαιξε ο εξαιρετικός δάσκαλος που είχε στο ειδικό σχολείο. Θέλω να πω ότι πολλοί παράγοντες παίζουν ρόλο όπως ο χαρακτήρας και οι αντοχές του παιδιού, οι εκπαιδευτικοί που θα συναντήσει κλπ. Να σημειώσω και κάτι τελευταίο. Με την οικονομική κρίση, έχει σαφώς επηρεαστεί και η ειδική αγωγή. Το επίδομα που έπαιρναν οι δάσκαλοι κόπηκε, η παράλληλη στήριξη και οι βοηθοί τάξης ήταν που ήταν, απόγινε το θέμα με την έλλειψή τους και γενικά υπάρχει μία αρνητική κατάσταση, που καλό είναι να ληφθεί υπόψη. Υποθέτω ότι σε κούρασα και να με συγχωρείς, αλλά μήπως κάτι απ' αυτά σε βοηθήσει. Επειδή με καίει και μένα το θέμα κοντεύω να κάνω διατριβή.