νόηση, ετών 18:)

Σχεδόν κάθε μέρα μπαίνω στο αγαπημένο μου NOESI.gr και διαβάζω ιστορίες! Μου αρέσει να serfάρω στις σελίδες του! Δεν υπάρχει μέρα που να μην αισθανθώ κάτι! Μα είτε χαρά, μα είτε πόνο, μα είτε συγκίνηση, μα είτε ελπίδα! Πολλές φορές κλαίω! Ποιος ξέρει; Ίσως έτσι βγαίνει και ξεσπάει και ο δικός μου πόνος, η δική μου αγωνία! Οι περισσότεροι εδώ είμαστε γονείς παιδιών που αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα. Είμαστε γονείς που αγωνιούμε για το σήμερα και το αύριο τους! Είμαι μητέρα παιδιού με σύνδρομο Down! Θέλετε να σας πω πως το αντιμετωπίζω; ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ! Ο γιος μου είναι ένα πανέμορφο, γλυκό παιδί και τον λατρεύω! Δεν θα τον αγαπούσα λιγότερο ή περισσότερο εάν δεν είχε το Down! Τον μαλώνω όταν κάνει αταξίες, τον βάζω τιμωρία όταν δαγκώνει, του τραγουδάω και του μιλάω πάρα πολύ για να ακούει τη γλώσσα, του διαβάζω πολλά παραμύθια και τον ρωτάω μετά πχ "τι έκανε το ποντικάκι" για να μάθει να διηγείται, τον πάω στην παιδική χαρά, πηγαίνουμε μαζί για ψώνια, παίζουμε κλπ κλπ κλπ. Δεν νομίζω ότι θα έκανα κάτι διαφορετικό από όλα αυτά εάν το Down έλειπε από τη ζωή μας. Η διαφορετικότητα έγκειται στο ότι απλά κάθε απόγευμα σχεδόν θα κάνουμε ένα μάθημα είτε λογοθεραπεία για τον λόγο, είτε φυσιοθεραπεία για την υποτονία, είτε εργοθεραπεία για τη λεπτή κινητικότητα. Επίσης λόγω του Down αποφεύγω να κάνω υπερωρίες στη δουλειά, βγήκα από τις βάρδιες που δούλευα κι ας έχασα χρήματα, δίνω αίμα για να παίρνω αιμοδοτικές άδειες και να του αφιερώνω 2 χαλαρές μέρες με παιχνίδι και διάβασμα και βόλτες στο πάρκο, μαγειρεύω, σιδερώνω και κάνω το σπίτι πια τα βράδια που κοιμάται για να ασχολούμαι μαζί του όταν είναι ξύπνιος, σερφάρω και διαβάζω επίσης τα βράδια, βλέπω μαζί του Ντόρα και Μπομπ μάστορα και Toy Story και παραμύθια στο you tube και χαίρεται που καθόμαστε αραχτοί στον καναπέ αγκαλιά, χορεύουμε με τους Mazou and the zoo, παίζουμε συμβολικό παιχνίδι ότι τάχα είμαστε διακοπές και κάνουμε καμπινγκ και κάνουμε μπάνιο στη θάλασσα και δώστου να βουτάμε στα πλακάκια που είναι η θάλασσα και δώστου να κάνουμε ηλιοθεραπεία στο χαλί που είναιη παραλία κλπ κλπ κλπ Δεν θα σας πω ότι δεν κουράζουμε όμως σκέφτομαι καμιά φορά πως αν δεν ήταν το Down ίσως να μην τα έκανα όλα αυτά! Ίσως το μυαλό μου να μην έψαχνε τρόπους για να ξεσηκώσουν το δικό του μυαλό! Ίσως πάλι να μην έπαιζα τόσο πολύ μαζί του, να μην του διάβαζα τόσο πολύ, να τον έβαζα μπροστά σε μια τηλεόραση ή μόνο του στο δωματιό του και να ασχολιόμουν και με το νοικοκυριό μου ή ίσως να δούλευα παραπάνω ώρες για περισσότερα χρήματα ή για να πάρω προαγωγή ή για να κάνω "καριέρα"! Σκέφτομαι πως τα παιδιά μας μάς έχουν ανάγκη είτε είναι Down είτε είναι Up! Πρέπει να είμαστε δίπλα τους και να τους δίνουμε ότι καλύτερο έχουμε, κι αυτό είναι η αγάπη μας, το νοιάξιμο, οι γνώσεις μας, οι εμπειρίες μας! Όταν γινόμαστε γονείς πρέπει να κάνουμε "καριέρα" ως γονείς! Η επιτυχία της καριέρας μας είναι να βγουν τα παιδιά μας στην κοινωνία αύριο και να μπορούν να ζήσουν ανεξάρτητα και με αξιοπρέπεια, είτε είναι down είτε είναι up! Το Down λοιπόν, ή το οποιοδήποτε πρόβλημα που αντιμετωπίζει ένα παιδί, με έκανε να αλλάξω οπτική! Δεν θεωρώ ότι έχω ένα προβληματικό παιδί. Θεωρώ ότι έχω ένα παιδί που δίνει έναν πολύ δύσκολο αγώνα, που έχει μπροστά του έναν πολύ δύσκολο δρόμο και που με χρειάζεται δίπλα του, κοντά του, συνοδοιπόρο και συναγωνιστή του όπως όλα τα παιδιά του κόσμου! Κουράζομαι, αγωνιώ, πονάω, κλαίω! Όμως αμέσως ξορκίζω την αρνητική ενέργεια και σηκώνω τα μανίκια! Ώρα για δουλειά Αλεξάνδρα! Καλησπέρα σε όλους σας!