νόηση, ετών 18:)

Γεια σας! Πράγματι, και το χιούμορ σας είναι φυσιολογικό να επιστρατεύετε, αλλά και τη κατάσταση να μη την θεωρείτε για γέλια. Συμφωνώ με το όλο πνεύμα σας. Το πρόβλημα, στο οποίο θα εφιστούσα την προσοχή σας, είναι ότι δεν μας εγγυάται κανείς πως η κόρη σας θα έχει τις ικανότητές σας. Εκεί είναι ο κίνδυνος. ΔΑΔ με ΔΑΔ διαφέρει πολύ... Αυτό μόνο ο χρόνος θα μας το δείξει. Ένα μικρό σχόλιο για το ιστορικό σας: ανάλογα με τις διαπιστώσεις και την εξειδίκευση του ειδικού που θα σας έβλεπε αν ήσασταν σήμερα παιδί, θα έπρεπε να ξεχωρίσει αν έβλεπε μια ΔΑΔ ή ένα παιδί μέσα στον "ευρύτερο φαινότυπο του αυτισμού" (ΕΦΑ). Ο ΕΦΑ δεν είναι διάγνωση, είναι μόνο η διαπίστωση στοιχείων στην προσωπικότητα και συμπεριφορά που "αυτιστικίζουν" χωρίς να δημιουργούν αξιόλογα προβλήματα, είναι τέλος πάντων μια από τις παραλλαγές του κανονικού. Πολλά μικρά παιδιά έχουν μεν εικόνα ΔΑΔ αλλά εξελίσσονται κατόπιν σε ΕΦΑ, δηλαδή η κατάσταση εξομαλύνεται αυτομάτως. Το πρόβλημα είναι ότι συχνότατα δεν έχεις κανένα τρόπο να το ξέρεις από πριν, γιατί δεν διαθέτουμε προγνωστικούς δείκτες.

Με έκανες και γέλασα απίστευτα! Μπράβο στο χιούμορ σου! Αν και μεταξύ σοβαρού κι αστείου χίλια δίκια σου δίνω! Πράγματι στην εποχή μας (τουλάχιστον στη δική μου που πήγα σχολείο από το 1977 έως και το 1988) "μόδες" τέτοιες δεν υπήρχαν! Μόνα μας τα παιδιά και με τη βοήθεια και τη στήριξη των γονιών μας καταφέρναμε ό,τι καταφέρναμε. Απλά κάποια παιδιά τα "έπαιρναν" τα γράμματα και κάποια άλλα όχι. Να σου πω κι εγώ με σημερινά τεστ έχω διαγνωσθεί δυσλεκτική. Μπέρευδα το 3 με το ε, το b με το d στα αγγλικά, ακόμα δεν βρίσκω το αριστερά από το δεξιά, ακόμα δεν ξέρω τα είδη των υποθετικών λόγων στα αγγλικά γιατί ποτέ δεν μπορούσα να τα μάθω, αδυνατώ να αποστηθίσω κείμενο, για να μάθω κάτι πρέπει να το γράψω αλλιώς δεν το μαθαίνω κι άλλα κι άλλα κι άλλα..... Και τι έπαθα; Να σου πως εγώ.... ΤΙΠΟΤΕ. Πήγα πανεπιστήμιο, πήρα μεταπτυχιακό, τώρα κάνω κι άλλο μεταπτυχιακό, λατρέυω τη γνώση και την κάνω κτήμα μου με το δικό μου τρόπο. Δεν θα πρέπει να παραλείψω να δώσω συγχαρητήρια στη μητέρα μου που αγωνίστηκε να με μάθει πράγματα και να με μάθει να βρίσκω τρόπους να διαβάζω.

Τώρα σε αυτό το σημείο έχω 2 φωνές

Φωνή 1 Για τα παιδιά όπου η περίπτωσή τους ήταν ήπιας μορφής, και οι γονείς μπορούσαν να βρούν τρόπους να τα ωθήσουν στη γνώση τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα τότε! ΤΟ έργο των γονιών δύσκολο αλλά και τι έγινε; και σήμερα δύσκολο δεν είναι; Τότέ λοιπόν δεν έβαζαν ταμπέλες και οι δάσκαλοι δεν είχαν να φοβηθούν αρκτικόλεξα τύπου ΔΕΠΥ, ΔΑΔ κλπ ούτε και σύνδρομα και φάσματα. Συγκεκριμένα στην τάξη μου σε όλο το δημοτικό είχα συμμαθητή με σύνδρομο Down και δεν το ήξερα ως παιδάκι. Το έμαθα σε ένα reunion του δημοτικού όπου μας το είπε η δασκάλα μας. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ήταν αδύνατος μαθητής και τη δασκάλα να προσπαθεί πολύ μαζί του να μάθει πράγματα και ποτέ δεν τον ξεχωρίσαμε, και ποτέ δεν έμαθαν κάτι οι γονείς των άλλων παιδιών και όλοι τον αγαπούσαμε και πηγαίναμε και στα πάρτυ του! Τότε λοιπόν για εμάς τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες τα πράγματα νομίζω ότι ήταν καλύτερα! Φωνή 2 - Για τα παιδιά όμως που έχουν μεγαλύτερες ανάγκες, σήμερα πιστεύω ότι τα πράγματα είναι καλύτερα! Οι εργοθεραπείες, οι λογοθεραπείες, οι συνεδρίες με τους παιδοψυχολόγους και τους ειδικούς παιδαγωγούς έχουν σε πολλές περιπτώσεις αποδείξει ότι προάγουν τις δεξιότητες των παιδιών, τα ωθούν στη γνώση και τα ολοκληρώνουν ως άτομα. Ο γόνιος ξέρει από το αναπτυξιακό προφίλ του παιδιού του που να επικεντρώσει την προσοχή του και ποιους τομείς να δουλέψει για να βοηθήσει ουσιαστικά το παιδί του.

Τι γίνεται όμως με το εκπαιδευτικό σύστημα;;;;

Σε ένα μεγάλο μέρος του έχει γεμίσει από εκπαιδευτικούς που ο τίτλος δεν τους αρμόζει δυστυχώς. Πέρα από αυτό όταν αναπτύσεις μηχανισμούς εντοπισμού οποιουδήποτε προβλήματος των παιδιών θα πρέπει να δημιουργείς και μηχανισμούς ένταξής τους στο κοινωνικό σύστημα, ενσωμάτωσής τους στις σχολικές κοινωνίες. Θα πρέπει να στελεχωθούν ΟΛΑ τα ιδρύματα σε όποια βαθμίδα εκπαίδευσης κι αν δραστηριοποιούνται με κατάλληλους και εκπαιδευμένους εκπαιδευτικούς και όχι από ανθρώπους που πετάνε τα παιδιά σαν την τρίχα από το ζυμάρι.

Να σου πω εγώ πως θα ήθελα να ήταν το σύστημα;!

Σε όλους τους παιδικούς σταθμούς (κρατικούς ή ιδιωτικούς) και τα νηπιαγωγεία να υπάρχουν παιδοψυχολόγοι, εργοθεραπευτές, φυσιοθεραπευτές, λογοθεραπευτές, ειδικοί παιδαγωγοί και τα παιδιά να παρακολουθούν συνεδρίες όλες αυτές τις ώρες που εμείς δουλεύουμε, με τρόπο τέτοιο που να μην ξεχωρίζουν όμως από το σύνολο της τάξης.

Πως;

Να ακολουθούν το πρόγραμμα της τάξης μέχρι το μεσημέρι και μετά να παρακολουθούν όσα παιδιάκια έχουν ανάγκη τη συνεδρία που έχουν ανάγκη. Έτσι η οικογένεια εξοικονομεί χρόνο και οι γονείς ασχολούνται με τα παιδιά πολύ περισσότερη ώρα στο σπίτι. Όχι όπως είναι σήμερα που κάθεται ο γιος μου στον παιδικό 9 ώρες και τα 3 από τα 5 απογεύματα της εβδομάδας τα τρώμε σε συνεδρίες. Το ίδιο να γίνεται και στα δημοτικά σχολεία, τα γυμνάσια και τα λύκεια. Να στελεχωθούν από παιδοψυχολόγους, εκπαιδευτικούς ειδικής αγωγής, φυσιοθεραπευτές που θα στηρίζουν τα παιδιά και μετά το πέρας των μαθημάτων θα τα βοηθούν και θα τα στηρίζουν και θα τα ωθούν στη γνώση (κάτι σαν την παράλληλη δηλαδή αλλά οργανωμένα και συνετά) Επιπλέον, απόσυρση μαθημάτων και ύλης που δεν είναι απαραίτητη για τη γενική γνώση ενός ανθρώπου. Για παράδειγμα: Tα αρχαία Ελληνικά (τα οποία παρεπιπτόντως λατρεύω) δεν θεωρώ απαραίτητο να διδάσκονται σε όσους δεν θα φοιτήσουν σε σχολές φιλολογίας, ιστορίας, αρχαιολογίας, γλωσσολογίας κλπ υπάρχουν άλλοι τρόποι να λατρέψει κανείς το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και όχι να μάθει μια γλώσσα από χρόνια πεθαμένη, οι λογάριθμοι (τι δεν τους θυμάστε;) θεωρώ ότι είναι πιο εξειδικεύμενη μαθηματική γνώση και άλλα πολλά που δεν μου έρχονται αυτή τη στιγμή. Τέλος θα ήθελα:

• Mαθήματα όπως η Ιστορία (που τη θεωρώ πολύ σπουδαίο μάθημα) να διδάσκεται με τρόπο τέτοιο ώστε το παιδί να μην την ξεχνάει αλλά να γίνεται εύκολα κτήμα του και να νιώθει την αξία της,
• Mαθήματα όπως η κοινωνιολογία και η ψυχολογία να απλοποιούνται και να διδάσκονται σε πιο πολλά διδακτικά έτη
• Mαθήματα όπως η πολιτική αγωγή να βιώνεται μέσα στη σχολική κοινωνία από τα παιδιά και τους δασκάλους (μαθητικές εκλογές).

Τι; Δεν άκουσα; Σε ποια Ελλάδα θα γίνουν αυτά;;;

Αυτές όμως είναι μεταρρυθμίσεις όχι το κόψιμο των μισθών και των συντάξεων ούτε η συρρίκνωση του βασικού μισθού, ούτε η ρατσιστική εκμετάλλευση των νέων έως 25 ετών (λες και στα 26 θα τους γίνει αύξηση μισθού) Και επειδή όλα αυτά μοιάζουν με όνειρο θερινής νυκτός ο κλήρος πέφτει σε μας τους γονείς! Να στηρίξουμε, να βοήθησουμε, να προωθήσουμε και να κάνουμε τις καλύτερες επιλογές για τα παιδιά μας! Ουφ! τα είπα και ξεθύμανα! Καλημέρα σας!