Της καρδιάς μου το ρίσκο

Ο δικος μου παραδεισος δεν εχει σχεση με το απεραντο και την αιωνιοτητα. Αντιθετα μαλιστα θα ελεγα οτι ειναι τοσο συγκεκριμενος και ταυτιζεται τοσο πολυ με το τωρα που το μεταφυσικο στοιχειο φανταζει στα ματια μου σαν ενα ακομη παιδικο παραμυθι. Καθε φορα που ο Οδυσσεας μου κανει καποια προοδο η ψυχη μου απογειωνεται και αισθανομαι να κερδιζω τη ζωη στο δικο της παιχνιδι. Παλευω, πεφτω, ματωνω αλλα παντα σηκωνομαι ορθια γιατι προτιμω να βλεπω τα αστρα. Ακομη και να μη φτασω στο φεγγαρι καποιο αστρο θα βρω να προσγειωθω. Αυτη η περιπετεια που ζω ενα σπουδαιο μαθημα για μενα και κατα παραδοξο τροπο ο πονος μου προσφερε απιστευτα μαθηματα που με αλλαξαν και με εκαναν καλυτερη, ευρηματικοτερη, εξυπνοτερη και με κανει να ζω μεσα απο την προοδο του Οδυσσεα μικρα καθημερινα θαυματα. Αφηνω λοιπον πισω μου οποια αδιαβαστη σκεψη,αφορετους θυμους, απλυτες λυπες και αφηρημενα σωματα και ανοιγω την ψυχη μου σε διαβασμενα βλεμματα, σε φορεμενα χαμογελα, σε σιγουρα χαδια και σε κρατημενες στιγμες.

"Ας ανεβουν οι εντασεις, μοναχα μη δειλιασεις γινε του αγνωστου ο μιμος ευθαρσως και επωνυμως".