Το αύριο
Τελειώνοντας κι αυτή η χρονιά θέλω να σας γνωρίσω λίγο παραπάνω τον μικρό μου. Έγινε έξι ετών και κάθε μέρα μπορούμε να είμαστε λίγο πιο αισιόδοξοι. Τόσα και τόσα πράγματα που φάνταζαν άπιαστα έγιναν παραγματικότητα και για εμάς. Η διάγνωση που έγινε όταν ήταν ενάμιση ετών ήταν βαριά, ότι μάλλον θά ζούσε μια ζωή πλήρως εξαρτημένος απο την βοήθεια των άλλων.
Σήμερα τρώει μόνος του και μάλιστα τα πάντα, ντύνεται, πάει στην τουαλέτα, μιλάει αρκετά, προσπαθεί και εξασκείται στα γράμματα. Επικοινωνεί με τους άλλους, ξέρει ότι είμαι η μαμά του και δεν είμαι πια αόρατη για αυτόν, έμαθε να κλαίει όταν πονάει και να παίζει.
Του χρόνου θα πάει για δεύτερη χρονιά νηπιαγωγείο μαζί με στήριξη από παιδαγωγό.
Χτες το βράδυ σηκώθηκε από το κρεβάτι του, ήρθε με φίλησε και μου είπε "Θέλω να σου δώσω φιλάκι μαμά, γιατί σε αγαπώ πολύ".
Σήμερα είμαι μία πολύ περήφανη μαμά για τον Ανδρέα μου.
Εύχομαι να έχουμε πάντα όλοι την δύναμη να κάνουμε βήματα μπροστά και μπροστά και μπροστά για πάντα.
Σχόλια
Ελπίδα