νόηση, ετών 18:)

Σκέφτομαι τη σιωπή του αυτισμού... είναι κι ο επίτιμος μήνας του... Aυτή την ακαλεστη σιωπη που σου σφραγίζει την ψυχή... που σε διαλύει... που δεν ξέρεις πώς να τη διαχειριστείς...

Κατάλοιπο στις επώδυνες μνήμες μου η σιωπή... σφράγισε εκκωφαντικά τον αυτισμό του παιδιού μου, ίσως γι' αυτό κι εγώ να την εχθρεύομαι τόσο... μπορεί και να τη φοβάμαι πια.

Τις θεωρώ υπερτιμημένες τις σιωπες κι οδυνηρα τραυματικες ... μια καμουφλαρισμενη μορφή αποκλεισμού...

Ένα κλείδωμα ψυχής που δεν σου αφήνει τίποτα όρθιο ...πόνος βουβός ...και θλίψη.

Και κάπως έτσι λέω στον εαυτό μου ...δεν πειράζει που μιλας ...ισως λιγο περισσοτερο απο το ιδανικα κανονικο ...δεν πειράζει ...το χρωστάς στον εαυτό σου. Έζησες τόσα χρόνια παλεύοντας με τη σιωπή... μίλα... κι όποιοι σ' αγαπούν γι' αυτό που είσαι, θα καταλάβουν... Ίσως να το ξέρουν ήδη..

Είναι αυτοί που πραγματικά σ' αγαπούν χωρίς να σου ζητάνε να αλλάξεις... 

Με ένα τόσο "δυνατό" κείμενο, από ένα τόσο αγαπητό μέλος μας, τη Λίνα, ευχόμαστε σε όλους να μιλάμε δυνατά για ό,τι μας πονάει και με τον καιρό, πορευόμενοι, να βρίσκουμε καλούς συνοδοιπόρους.

Καλή Ανάσταση αγαπητή Λίνα.
Καλή Ανάσταση σε όλους!