νόηση, ετών 18:)

Μπορείτε να κλείσετε ραντεβού σε ένα δημόσιο ιατροπαιδαγωγικό κέντρο, όπου θα σας δει παιδοψυχίτρος ή στο νοσοκομείο παίδων "Αγία Σοφία" όπου υπάρχει ειδικό τμήμα ή στη ειδική θεραπευτική μονάδα αυτιστικών παιδιών που βρίσκεται στο Ψυχικό. Ολες αυτές είναι δημόσιες μονάδες που δεν έχουν κανένα λόγο να σας παραπλανήσουν. Η τελευταία μάλιστα είναι εξειδικευμένη στο συγκεκριμμένο πρόβλημα και πολύ καλή.

Αγαπητή Efi, δε γνωρίζω με βάση ποια έρευνα και μελέτη λέτε ότι "το κυριότερο σύμπτωμα του αυτισμού είναι η αδυναμία μίμησης". Aλλά σε αυτό διαφωνώ. Κάποια παιδιά όντως αδυνατούν να κάνουν μίμηση, έτσι όπως την περιγράφετε. Κάποια πιθανόν να κάνουν κάποιες κινήσεις μίμησης. Η αλήθεια είναι ότι για να κάνουν κάτι τα αυτιστικά παιδιά πρέπει να έχει κάποιο νόημα γι' αυτά. Δηλαδή για να πλύνουν τα χέρια τους πρέπει να τους εξηγηθεί για ποιους λόγους πρέπει να πλένουμε τα χέρια μας. [ Σε αυτό βασίζονται όλες οι κοινωνικές ιστορίες της Catherine Faherty ]. Έτσι αν τους πούμε "Κάνε αυτό που κάνω" και εμείς βάλουμε τα χέρια πάνω στο κεφάλι, δεν έχει κανένα νόημα για ένα αυτιστικό παιδί. Γιατί πρέπει να βάλει τα χέρια στο κεφάλι; Επειδή το λέμε εμείς; Και απλά δεν το κάνει αφού δεν έχει νόημα. Είναι όμως πολύ καλοί στη μίμηση ήχων, διαφημίσεων ή ακόμη και να επαναλάβουν αυτά που λέμε (ηχολαλία). Κάποια παιδιά μπορεί να ακούσουν μια μελωδία και να μπορούν να την παίξουν σε ένα μουσικό όργανο. Είναι πολύ καλοί αν μάθουν μια κίνηση που έχει νόημα ή προσφέρει ευχαρίστηση να την επαναλάβουν με τον ίδιο ακριβώς "τέλειο" τρόπο χιλιάδες φορές, τόσο τέλεια που κανένας μας δε θα μπορούσε να το κάνει ακριβώς το ίδιο. Όλα αυτά δείχνουν πόσο καλοί είναι στη μίμηση και στην επανάληψη. Θα πρότεινα λοιπόν να μη βγάλετε ασφαλή συμπεράσματα από το αν μιμείται ένα παιδί, υπακούοντας στην εντολή "Κάνε αυτό". Άλλωστε αυτό ακριβώς είναι ο αυτισμός. Τα παιδιά αυτά ΔΕΝ κάνουν αυτό που θέλουμε εμείς αλλά αυτό που θέλουν αυτά τα ίδια. Φιλικά, Κυριάκος

ΚαλημέραΕefi, Μου αρέσει αυτή η συζήτηση για τη μίμηση αφού φαίνεται ότι είναι πολύ βαθύτερη από την απλή μίμηση. Καταρχήν το ΑΒΑ είναι μια προσέγγιση, η συμπεριφοριστική προσέγγιση για τον αυτισμό, όχι εναλλακτική μέθοδος επικοινωνίας όπως διάβασα σε άλλη δημοσίευση σου. Στο DSM-IV και το ICD-10 αναφέρεται η δυσκολία στη μίμηση ως ένα από τα σημεία που λαμβάνουμε υπόψιν όταν κάνουμε τη διάγνωση. Δεν αναφέρεται ότι είναι το κυριότερο, βασικότερο ή προεξάρχον. [ Κατά τη γνώμη μου είναι η διαταραχή στην επικοινωνία αλλά ούτε και γι΄αυτό γράφει στο DSM-IV ότι είναι το βασικότερο. ]

"Tα παραδείγματα που έδωσα σχετικά με τη μίμηση, αφορούν το δομημένο πρόγραμμα παρέμβασης που πρέπει να κάνουν αυτά τα παιδιά και το οποίο κυριως στοχευει στη μιμηση. Δεν θέλουμε απλά να μιμούνται τυχαια. Θέλουμε να μιμούνται πράξεις μας για να μπορέσουν να μάθουν. Γιατι μόνο με τη μιμηση μαθαινουν οι άνθρωποι."

Αυτό έγραψες. Πολλά "πρέπει" ακούω σε αυτή την παράγραφο και "εμείς θέλουμε". Δεν ακούω πουθενά τι θέλει το παιδί. Οι άνθρωποι μαθαίνουν μόνο με τη μίμηση;;; Ποια μίμηση όμως;; Κι εγώ κάνω το χιμπατζή, και θέλω να τον μιμηθείς. Κάντο μετά από μένα! Τώρα θα πέσω στο γκρεμό. Κάντο κι εσύ μετά από μένα! Για το TEACCH δε θα μιλήσω εδώ. Έχω κάνει post παλαιότερα, και ο Άγγελος έχει δώσει πληροφορίες, και για τη Faherty έχουμε γράψει στο NOESI.gr. Γενικά είμαι της άποψης ότι πρέπει να γνωρίζουμε όλες τις μεθόδους - προσεγγίσεις σφαιρικά και να παίρνουμε και να ενσωματώνουμε στις θεραπείες μας τα πιο χρήσιμα. Δεν είμαι δογματικός υποστηρικτής μιας μόνο μέθοδου που φέρνει την "ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ".

Έγραψες ακομη: "Eπιπλέον, εαν το παιδακι με αυτισμο δεν εχει ομιλία, ειναι αδύνατο να του εξηγήσεις γιατι του ζητάς να κάνει ορισμένα πράγματα. Aπλά του τα μαθαινεις, για να μπορέσει να ζήσει μόνο του. επίσης, το να ηχολαλούν δεν ειναι επιθυμητο και λειτουργικο. Ειναι είδος μιμησης, αλλα μη λειτουργικης και προσπαθούμε να την περιορίσουμε."

Αν το παιδάκι δεν έχει ομιλία δε σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνει και ότι δε σκέφτεται. Δηλαδή όποιος δε μιλάει είναι χαζός; Κι εγώ δε μιλούσα για ένα χρόνο εδώ στο NOESI.gr. Άκουγα. Σιωπούσα. Δεν ήθελα να μιλήσω. Σκεφτόμουν. Ήμουν το ίδιο έξυπνος ή το ίδιο χαζός. Όπότε μπορείς να του εξηγήσεις ακόμη κι αν δε μιλάει. Χρειάζεται να εξηγείς στα παιδιά. Γιατί κι έτσι μαθαίνουν οι άνθρωποι. Με την εξήγηση. Όχι ΜΟΝΟ με τη μίμηση. Έτσι μαθαίνουν τα ζώα στο τσίρκο και οι μαϊμούδες. Επίσης αν η ηχολαλία είναι λειτουργική ή όχι, αν είναι επιθυμητή ή όχι ποιός το κρίνει; Εμείς μάλλον. Και ποιος αποφασίζει να το κόψει; Εμείς πάλι. Για το παιδί που δε μιλά ίσως η ΗΧΟΛΑΛΙΑ να είναι οι πρώτες του λέξεις. Αντί να κάνει μα, μα, μα ή α-γκου, ή μπα, μπα, μπα να ξεκινά τις πρώτες του λέξεις με ηχολαλία ολόκληρων λέξεων. Είναι κάτι που του αρέσει. Μπορούμε να το πάρουμε και σιγά σιγά να το κάνουμε λειτουργικό; ΝΑΙ. Αυτό γίνεται. Μπορούμε να του το κόψουμε; ΝΑΙ, κι αυτό γίνεται. Εμείς είμαστε ανώτεροι, έχουμε την εξουσία και αποφασίζουμε είτε το 1 είτε το 2. Ο Θεός ας μας φωτίζει να κάνουμε σωστές επιλογές. Αυτά που γράφω είναι μετά από 7 χρόνια δουλειάς με παιδιά, πολλά εκ των οποίων αυτιστικά, αλλά και άλλα όπως δυσλεκτικά, υπερκινητικά, με νοητική υστέρηση, φωνολογική διαταραχή, εξελικτική γλωσσική διαταραχή, με διάφορα σύνδρομα κλπ. Επίσης μετά από 2 χρόνια ατομικής ψυχοθεραπείας. Και 2 χρόνιας εποπτείας επί της Εργοθεραπείας. Και με πολύ "ψάξιμο" όλα αυτά τα χρόνια, μετά από 4 χρόνια σπουδών στη Σχολής Εργοθεραπείας. Φιλικά, Κυριάκος

Αγαπητέ houz, Χαίρομαι τόσο πολύ που συμφωνούμε στο θέμα της μίμησης. Συμφωνώ επίσης ότι πρώτα είναι παιδιά. Μετά αν είναι παιδιά με αυτισμό ή παιδιά αυτιστικά το ξανασυζητάμε. Πάντως το ότι είναι πρώτα παιδιά δεν αποδεικνύει ότι μετά είναι παιδιά με αυτισμό. Και θα πρόσθετα ότι δεν καταδικάζω με το προηγούμενο post μου τη συμπεριφοριστική προσέγγιση, την έχω χρησιμοποιήσει και τη χρησιμοποιώ κι εγώ. Όπως δήλωσα παίρνω στοιχεία από κάθε προσέγγιση και ανάλογα με την περίσταση, το παιδί, τη δραστηριότητα τα χρησιμοποιώ στη θεραπεία. Πιστεύω ότι οι διάφορες προσεγγίσεις είναι διαφορετικοί δρόμοι για να πας απο το σημείο Α στο σημείο Β. Το ζήτημα είναι εμείς πως βαδίζουμε σε αυτούς τους δρόμους. Κάνοντας το παιδί φίλο μας, λέγοντας αστεία στη διαδρομή, γελώντας? Ή φωνάζοντας, βρίζοντας, τραβώντας το παιδί με αλυσίδες? Αυτό εξαρτάται από τη δική μας στάση απέναντι στο παιδί και όχι τόσο πολύ από το δρόμο. Και αν μπορώ να προτείνω κάτι είναι η στάση μας σαν θεραπευτές ή εκπαιδευτές να είναι η ΑΠΟΔΟΧΗ του παιδιού έτσι όπως είναι, και η ΑΓΑΠΗ πρώτα γι αυτό που είναι και μετά γι αυτό που θα θέλαμε να είναι. Αν αγαπήσουμε τα "κολλήματά" του, τις στερεοτυπίες του θα μπορέσουμε αργότερα να τις κάνουμε λειτουργικές,( ακόμη και την καριέρα του να κάνει πάνω σε αυτά τα στενά ενδιαφέροντα του). Φιλικά Κυριάκος ΥΓ: Το Σάββατο θα μπορέσουμε να τα πούμε στη Θεσσαλονίκη ή κατευθείαν Κυριακή?

για άλλη μια φορά Παύλο. Θα ήθελα πολύ να γράψεις για την οικογενειοκεντρική προσέγγιση. Έτσι θα ανοίξουμε έναν νέο κύκλο συζήτησης από τον οποίο και πολλοί άλλοι γονείς και ειδικοί έχουν να πάρουν και να δώσουν κάτι. Όταν μπορέσεις κάνε μια εισαγωγή σε νέο ποστ ή φόρουμ. ΥΓ: Μάλλον το Σάββατο εκεί θα είμαι ;) Εννοώ την ημερίδα της κας Καλύβα.

Star, πρώτη φορά απευθύνομαι σε σένα και πραγματικά αυτό μου έρχεται να πω: Είσαι απόλαυση! Σε ευχαριστώ πολύ για τη συμμετοχή σου εδώ. Με έχεις βοηθήσει πολύ στη δουλειά μου, αλλά κυρίως σαν άνθρωπο.Με βοήθησες να βλέπω τα πράγματα και από μια άλλη οπτική γωνία που πολύ μου ταιριάζει! Να είσαι καλά! Και για το συγκεκριμένο, δηλαδή για το ABA συμμερίζομαι την άποψη σου και πιστεύω πολύ στο σεβασμό του άλλου και στη δύναμη που αυτός/αυτή έχει να κάνει τις επιλογές για την πάρτη του χωρίς να του επιβληθούν άνωθεν από δήθεν γνώστες και ειδικούς. Καθένας ξέρει τον εαυτό του καλύτερα από τον καθένα και αν θα ήθελε κάποιος "ειδικός" να βοηθήσει ένα παιδί, ας το αφήσει να ανακαλύψει τον εαυτό του και τον πλούτο που έχει μέσα του! Υ.Γ.Όπως σημείωσε κάπου και ο hoyz την "πηγή" κατά κάποιο τρόπο όσων έγραψε, η δική μου "πηγή" είναι η Προσωποκεντρική θεωρία του Rogers.