νόηση, ετών 18:)

Αγαπητέ Αlmak, Δεν μπορώ σκεφτώ τον συνειρμό και που σε πήγαν οι στίχοι μου. Εύχομαι οποιαδήποτε μετάβαση να μην σε κούρασε τουλάχιστον. Αχ αυτό το γαλάζιο Πουλί τι μ΄έκανε να πάθω.! Έχω να γράψω έμμετρο λόγο από την ...εφηβεία μου. Στα χρόνια εκείνα της αθωότητας, της επιείκειας προς τον εαυτό μας, της ευτυχίας που βρίσκαμε στο... τίποτα ή έστω και στο ...κάτι, τότε που τα πιο τρελά όνειρά μας ήταν η ...ακριβή αλήθεια μας, τότε που ένας στίχος έφτανε να γίνει το τραγούδ της ζωής μας, τότε που όλα τα επιτρέπαμε και όλα τα συγχωρούσαμε στην αφεντιά μας, ε!, τότε επέτρεπα στον εαυτό μου να γράφει στοίχους και τους μοιραζόμουνα με τους φίλους μου. Αυτήν την αλκυονίδα Κυριακή - δραπέτισσα του Γενάρη – περιποιόμουν στο μπαλκόνι, ένα από τα παπαγαλάκια της Μαρίας μου το γαλάζιο. Είπα στον εαυτό μου. "Το κλουβί έχει κάποιο πρόβλημα. ΠΡΟΣΟΧΗ μη πετάξει το πουλί." Δεν υπάκουσα στην εντολή που έδωσα στον εαυτό μου, δεν πρόσεξα όσο έπρεπε και το πουλί, δια μαγείας έπιασε την σκέψη μου και σε κλάσμα δευτερολέπτου από το πουθενά πέταξε με τόση δύναμη, τόση ορμή, σε μια θεαματική πορεία με ταχύτητα φωτός, έγινε ένα με το γαλάζιο του ουρανού. ΄Εμεινα ασάλευτη κοιτάζοντας ψηλά, την γαλάζια κουκίδα να εξαφανίζεται στο στερέωμα. Το πρώτο flash που μου ήλθε ήταν η στροφή από το τραγούδι του Χατζηδάκη "Μαζί με σένα θα ταξιδέψω ως την άκρη του ουρανού..." αυτή η μουσική έπαιζε όταν χόρευα για πρώτη φορά, με τον ...αγαπημένο μου. Η Μαρία με τις διαμαρτυρίες της γιατί έφυγε το παπαγαλάκι της με απέσπασε από τις μεταφυσικές φαντασιώσεις μου. Αλλά εγώ δεν μπόρεσα να ξεπεράσω τόσο την εικόνα όσο και το υπαρξιακό ερώτημα που μου προέκυψε. Αλήθεια τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός αυτό το τόσο δούλι ταπεινό πλασματάκι, που του έχει δώσει την δύναμη να εγκαταλείπει εν ριπή οφθαλμού την γη, να μεθά από την αίσθηση της ελευθερίας, να διαλέγει στην αγκαλιά του σύμπαντος τον ουρανό για να πλαγιάσει, να αξίζει μια στιγμή ζωής του οσο και η αιωνιότητα; Και γώ (εμείς) ο άνθρωπος που είμαι "κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωση Του" σέρνομαι πάνω στη γή, τραβάω κουπί, ή φέρνω γύρα μαγγανοπήγαδο, πονάω, ματώνω, χάνω και χάνομαι, φθείρομαι και καταστρέφω τον πλανήτη, σκοτώνω και σκοτώνομαι κάθε μέρα. Τυραννιέμαι και αγωνίζομαι να χορτάσω, ν' αποκτήσω, να κυριέψω, να κατακτήσω, κι αλίμονο, να αγαπήσω και να αγαπηθώ.[Αλήθεια πόσοι το καταφέρνουν αυτό στην τελική;] Είμαι εγώ ο άνθρωπος το αγαπημένο παιδί του Θεού; Μην τρελαθούμε! Μήπως μπορώ να πιάσω ένα πουλάκι να το φυλακίσω, επειδή δεν κατέχω τίποτα άλλο τόσο καλά όσο την δική μου φυλακή; Δεν έχω απάντηση να δώσω σ' αυτά και σ' αλλα. Γι αυτό, ενστικτωδώς, γύρισα στα χρόνια της εφηβείας μου, από ανάγκη να μιλήσω με την γλώσσα της καρδιάς. Συχωρέστε με αν σας έκανα, ποιητική αδεία, την καρδιά σας περιβόλι.. Λυγερή

Το διαισθάνθηκα και δαγκώθηκα, και ευχήθηκα να μη συμβαίνει κάτι τέτοιο και τώρα η καρδιά μου φτερουγίζει χαρούμενα που δεν συνέβει. Το τραγικό όμως είναι, κύριέ μου, ότι εγώ πριν από 3 μήνες περίπου βίωσα ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο περιστατικό με το δικό μου παιδί. Πέθαινε, έσβηνε και μου περιέγραφε τον θάνατό της με λόγια όπως: "Αυτός είναι ο θάνατος μάνα μου, έρχεται, σε χάνω μάνα μου γιατί;". Τι ακολούθησε δεν χωράει σε λόγια. Συνειδητοποιείτε τώρα, γιατί εμείς δεν είμαστε ξένοι; "Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατο".

Γλυκειά μου Angela, συγχώρεσέ με αν έγινα εγώ η αφορμή... (τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται). Επίτρεψέ μου να σου εξομολογηθώ, ότι όταν σκέπτομαι εσένα, με κυττάζουν τα δυό υπέροχα βαθυγάλανα μάτια του Νεκτάριου. Νοιώθω να με ταξιδεύουν στο όνειρο και την ελπίδα για μιά καλλίτερη μέρα που ίσως για όλους εμάς ξημερώσει. Σ' αγαπώ, Λυγερή