Ένταξη ή αποδοχή
Με αφορμή το "βιολόγιο" του μέλους Soula, για τους δασκάλους και τις σχέσεις των παιδιών μας μέσα στην τάξη, η σκέψη μου επικεντρώθηκε στα μηνύματα της Μαιρούλας που ίσως αποτελούν ένα δείγμα του συναισθηματικού κόσμου των παιδιών μας ως προς τα άλλα και το περιβάλλον που βιώνουν σε καθημερινό επίπεδο μέσα στο σχολείο.
Προτάσεις όπως "Τα παιδιάκια με κοροιδέυουν", "Δε θέλω τα παιδάκια" , "Να φύγουν τα παιδάκια", "Θέλω να είμαι μόνο εγώ στο σχολείο" , μοιάζουν με σήματα SOS.
Δεν μπορούν να εκφραστούν παρά ως αισθήματα: πανικού, ανησυχίας, ανασφάλιας, αντικοινωνικότητας, μοναχικότητας. Η διαταραχή θα μου πείτε. Ναι είναι!
Στο σημείο αυτό ας δούμε το λειτούργημα του δασκάλου που έχει την ικανότητα και την υποχρέωση ως προς την αξία του τίτλου του, να μπορεί να εντάξει τα παιδιά μας στο σύνολο αλλά και να παροτρύνει το σύνολο να αποδεχτεί τα παιδιά μας.
Μιλάω για μια σχέση αμφίπλευρη και όχι μονόπλευρη που όλοι οι ειδικοί θέλουν να μιλούν. Η λέξη ένταξη έχει γίνει σε όλους μας εμμονή, τη στιγμή που η αποδοχή είναι εξίσου βαρύνουσας σημασίας.
Οι λειτουργοί δασκάλοι το ξέρουν άραγε αυτό; Προσπάθησαν ποτέ να εντάξουν μία τάξη σέ ένα τμήμα ένταξης ή να φέρουν τα πολλά παιδιά κοντά στα λίγα;
ΕΝΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙ ΔΕ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ, ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ.
Σχόλια
Εχεις δίκιο
Όλα είναι... σχετικά