Η πρώτη ύλη
Η κοινότητα των ΑμεΝΥ και οι οικογένειες τους, είναι ένας χώρος ευαίσθητος, ευάλωτος, ιδιαίτερα φορτισμένος, όπου το γκρίζο περισσεύει... Τις φορές που ανταμώνομε, ανάμεσά μας, με ανθρώπους φωτισμένους, ευαισθητοποιημένους, να προσεγγίζουν συνειδητά και με σεβασμό τα προβλήματά μας, είναι σαν μια ηλιαχτίδα να περνά από την γρίλια του παραθύρου της καρδιάς μας και να την ζεσταίνει.
Έτσι αισθάνομαι όταν διαβάζω το βιολόγιο της κυρίας Κατερίνας Ζαρίφη.
Ένας λόγος απέριττος, σεμνός, καθαρός, με σεβασμό στον αναγνώστη. Μια πρόθεση αληθινή να βοηθήσει αποτελεσματικά τούς ομοιοπαθούντες με το περιστατικό της. Μια καλή διάθεση να μοιραστεί μαζί τους τις εμπειρίες της, την αγωνία της, την ελπίδα της. Μια αγωνιστικότητα που σε ξεσηκώνει και σου περνά την ιδέα να ονειρεύεσαι μια καλλίτερη προοπτική και για το δικό σου παιδί.
Δεν γνωρίζω προσωπικά την κυρία. Με τίμησε μια φορά με μια τηλεφωνική επικοινωνία. Και εγώ κράτησα μια φράση της και την καταγράφω:
- «Αγαπώ την ανηψιά μου σα δικό μου παιδί.»
Πρόσφατα σχόλια