νόηση, ετών 18:)

Χαιρετώ τους γονείς του NOESI.gr, και κυρίως την Lenak και την Angela, που βλέπω τις δημοσιεύσεις τους, καθώς και όλους όσους έχω γνωρίσει και μέσα από τις συζητήσεις μας εδώ ή και προσωπικά. Νομίζετε ότι δεν σας βλέπω τόσο καιρό, ή δεν σας ακούω. Και ίσως είσαστε έτοιμοι να ρωτήσετε: - "Που χάθηκες βρε ψυχή; Πού ήσουν Κυριάκο;" - "Εδώ ήμουν. Σας άκουγα. Να μαλώνετε. Να διεκδικείτε. Να φωνάζετε προς το κράτος, τα υπουργεία, τους νηπιαγωγούς και τους δασκάλους που δεν καταλαβαίνουν το "πρόβλημά" σας, το "πρόβλημα" του παιδιού σας!" Και μετά να τα βάζετε με τους ειδικούς, με τις διάφορες μεθόδους θεραπείας, που σας προτείνουν διάφοροι. Σας άκουγα. Η φωνή σας μου τρυπούσε το τύμπανο. Ήθελα να απαντήσω, μα δεν μπορούσα. Σιωπούσα, αναγκαστικά. (Και να μιλούσα, η φωνή μου θα ακουγόταν;) Μετά μαλώνατε μεταξύ σας. Όπως κάνετε και στο σπίτι με το σύζυγο ή την πεθερά (ή το παιδί;) ή στο δρόμο όταν έχει κίνηση, ή όταν στην τράπεζα έχει ουρά. Νευριάζετε, τσαντίζεστε. Τα βάζετε με την άδικη την τύχη σας, γιατί μπήκατε σε αυτό το υποκατάστημα τραπέζης και δεν πήγατε στο άλλο που έχει πιο πολλούς ταμίες και κάνουν πιο γρήγορα. Γιατί πήρατε αυτό το δρόμο για να πάτε στο Κέντρο και όχι τον άλλο που είναι πιο μακρύς, αλλά αν δεν έχει κίνηση, φτάνεις πολύ πιο γρήγορα. Γιατί έχετε αυτό το σύζυγο που δε σας καταλαβαίνει, ή αυτή την πεθερά, (ή αυτό το "προβληματικό" παιδί;) και αν δεν το είχατε η ζωή σας θα ήταν καλύτερη. Και σας ρωτώ: Αν είχατε μπεί στο άλλο υποκατάστημα, είναι σίγουρο πώς θα τελειώνατε πιο γρήγορα; Αν είχατε πάρει τον άλλο δρόμο, τον "καλό", όχι αυτόν τον "προβληματικό" που είσαστε τώρα μποτιλιαρισμένοι, και βαράτε την κόρνα τόσο δυνατά που με ξεκουφαίνετε,(αλλά όσο και να βαράτε δεν προχωράτε μπροστά!) ίσως λέτε να είχατε πάει πιο γρήγορα; Αν είχατε άλλο σύζυγο, άλλη πεθερά, ίσως είχατε ένα άλλο παιδί: ένα παιδί "Φυσιολογικό". "Κανονικό". "Μέτριο φυσιολογικό". "Τυπικό ως προς την ανάπτυξη". "Νορμάλ". (δεν θυμάμαι τώρα άλλα ταμπελάκια). Ίσως η ζωή σας να ήταν καλύτερη; Ίσως εσείς να είσασταν καλύτεροι ως άνθρωποι; Ή μήπως θα ήσασταν το ίδιο καλοί; Ή μήπως χειρότεροι; Ποιος με διαβεβαιώνει ότι θα είσασταν καλύτεροι; Και μετά έρχεται ένα αυτιστικό... Που μιλάει... - "Υπάρχουν και αυτιστικά που μιλάνε;" - "Μπαααα.. Αφού αυτή μιλάει. Άρα δεν είναι αυτιστικό" Και όσο και να μιλάει δεν την καταλαβαίνετε. Κάποιοι την καταλαβαίνετε. Κάποιοι όμως διαισθάνεστε ότι αυτά τα λόγια που σας λέει είναι τόσο σκληρά, που δεν θέλετε να τα ακούσετε. Φωνάζετε! Πιο δυνατά! Για να καλύψετε, με το ύψος της φωνή σας, την αλήθεια που σας λέει. -"Σκάσε! Σκάσε επιτέλους! Γίνε πάλι αυτιστικό και μη μου μιλάς!" Χαίρομαι που με κάνατε πάλι να μιλήσω, να σπάσω τη σιωπή μου. Η αλήθεια είναι ότι ήταν ωραία στη σιωπή μου, αφού δεν είχα την γκρίνια σας καθημερινά. Αλλά δεν ξεχνώ και τις ωραίες στιγμές που είχαμε παλιά. Γί' αυτό ίσως σας μιλάω. Έχω και καλές αναμνήσεις. Το ίδιο και τα παιδιά σας από εσάς!! Θα κλείσω με αυτό που είχα γράψει στο προφίλ μου όταν πρωτομπήκα εδώ, 1,5 χρόνο πριν. Για να δείτε τι κύκλους κάνει η ζωή (ξαναγύρισα στην αρχή): "Χρειάζεται δύναμη για να αποδεχτεί και να αντιμετωπίσει ένας γονιός τη δυσκολία του παιδιού του. Συνεχίστε την προσπάθεια, και όταν κάποιες φορές απογοητεύεστε, γυρίστε πίσω και θυμηθείτε πώς ήταν τα πράγματα πριν από 1-2 χρόνια. Έχει αλλάξει κάτι προς το καλύτερο; Έχω δει με τα μάτια μου παιδιά που με τη βοήθεια των γονιών και των ειδικών έχουν πετύχει "μικρά θαύματα". Να έχετε ΠΙΣΤΗ και όνειρα!" Το ξαναγράφω. Ελπίζω αυτή τη φορά να μην με κάνετε να σιωπήσω πάλι. Ευχαριστώ, Κυριάκος