νόηση, ετών 18:)

Αγαπητή ligeri, σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια που μου απευθήνεις κάθε φορά που απαντάς ή σχολιάζεις μια σκέψη μου ή ένα βιολόγιό μου, όμως το μόνο που δεν είμαι, είναι "παναγία". Έχω λυγίσει πολλές φορές, έχω κλάψει για την "κακή" μου τύχη άλλες τόσες και έχω χάσει κάθε ελπίδα και θέλω να πεθάνω για να ηρεμίσω και να ξεχάσω, να ξεφύγω....Αχ νά΄ξερες πόσες φορές! Δεν είμαι παρά ένας απλώς άνθρωπος, με ότι αυτό συνεπάγετε και φοβάμε πως ίσως να μήν αξίζω να είμαι μ α μ ά ! Ωρες ώρες ντρέπομε για τις σκέψεις μου, ακόμη και για πράγματα που έχω πει πάνω στην αγανάκτησή μου! Δεν αισθάνομε πάντα δυνατή, το αντίθετο συνήθως είμαι φοβισμένη για το αβέβαιο μέλλον, αυτό το αύριο του παιδιού μου που όλο και με πλησιάζει και αναρωτιέμαι μήπως και δεν έχω κάνει αρκετά,μήπως δεν του αξίζω...και χάνεται ο κόσμος από τα πόδια μου, και φοβάμε πολύ και κλαίω όπως τώρα... Φοβάμε...